Φαίνεται τελικά ότι, εκτός του γεγονότος ότι η Αριστερά, σε διάφορες εκδοχές της, υπέθαλπε εξουσιαστές οπαδούς αυταρχικών εξουσιών, δεν πήγαινε πίσω και σε απολύτως αγράμματους. Ενας τέτοιος, τείνω να πειστώ απολύτως γι’ αυτό, είναι και ο Σταύρος Κοντονής, δικηγόρος το επάγγελμα και υπουργός Δικαιοσύνης. Πριν από καιρό αδυνατούσε να κατανοήσει τι σημαίνει διάκριση των εξουσιών. Πίστεψα ότι, απλώς, δημαγωγεί. Δημαγωγούσε, είναι βέβαιο, μη γνωρίζοντας ταυτόχρονα όμως την έννοια της διάκρισης των εξουσιών στις δημοκρατίες.
Πώς είμαι σίγουρος; Μα διαβάζοντας τη χθεσινή δήλωσή του, για την ανανεωτική Αριστερά «που γεννήθηκε μέσα από την επέμβαση των Σοβιετικών στην Πράγα το 1968… [όταν] διασπάστηκε το ΚΚΕ και δημιουργήθηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού». Ο άνθρωπος αυτός ήταν στον Ρήγα Φεραίο, συνδικαλιστής για χρόνια στη Νομική, πήρε μέρος στις διεργασίες εντός των κομμουνιστικών κομμάτων… Τι στο διάολο, τουρίστας ήταν; Τόσο δήθεν; Ενα βιβλίο δεν άνοιξε, για να μάθει ότι η διάσπαση του ΚΚΕ είχε συμβεί νωρίτερα το 1968; Δεν διάβασε ούτε τις εφημερίδες, τα θέματα που τον αφορούσαν, για να μάθει τουλάχιστον τα πραγματικά γεγονότα; Ούτε την επιστολή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη διάβασε –του ανθρώπου που, στον Ρήγα Φεραίο, θεωρούνταν το πρόσωπο που ενέπνεε τους νεαρούς ιδεολόγους της δημοκρατικής Αριστεράς (έτσι νομίζαμε τότε);
Αν είχε έστω διαγωνίως διαβάσει τις εφημερίδες, ο ανεκδιήγητος Σταύρος Κοντονής θα ήξερε ότι ο Μανόλης Αναγνωστάκης έστειλε την επιστολή που αποκάλυψαν χθες «ΤΑ ΝΕΑ» (από το αρχείο του Γιώργου Ζεβελάκη) στον ξένο Τύπο, ακριβώς επειδή το ΚΚΕ εσωτερικού δεν είχε εκδώσει άμεσα ανακοίνωση. Υπήρχαν φυσικά λόγοι που δεν έγινε αυτό, ο βασικότερος ήταν ότι στη δικτατορία, σε συνθήκες παρανομίας, ήταν πολύ δύσκολο να συντονιστούν πρόσωπα (όπως ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Λεωνίδας Κύρκος κ.ά.). Και ο Αναγνωστάκης ήθελε να σώσει την τιμή της Αριστεράς για την οποία αγωνιζόταν.
Ανάμεσα στους ελάχιστους άλλους έλληνες αριστερούς που έσωσαν τότε την τιμή της Αριστεράς ήταν και ο Μανώλης Γλέζος. Ο οποίος, από την εξορία όπου βρισκόταν (στη Γυάρο ή στο Παρθένι), έσπευσε να καταδικάσει τη σοβιετική εισβολή στην Πράγα. Η πράξη του Γλέζου ήταν πράξη με μεγάλο κόστος. Ο άνθρωπος που ήταν το σύμβολο των αριστερών διεκδικήσεων στην Ελλάδα, για τη θανατική καταδίκη του οποίου είχε κινητοποιηθεί όλος ο κόσμος, ο άνθρωπος που ήταν γραμματόσημο στη Σοβιετική Ενωση, αντιτάχθηκε στον αντιδημοκρατικό αυταρχισμό του σοβιετικού καθεστώτος. Κάπως έτσι, έμειναν στους σοβιετικούς τα γραμματόσημα. Ο Αναγνωστάκης και ο Γλέζος τίμησαν με τη στάση τους τις επιλογές της ζωής τους. Δεν ήταν δήθεν.
Τελευταία Νέα