Ο Κρίστοφερ Χίτσενς και ο Εντουαρντ Σαΐντ ήταν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά από την ώρα που γνωρίστηκαν έκαναν καλή παρέα. Και τσακώνονταν, φυσικά, συνεχώς. Μια μέρα, εντελώς ξαφνικά, ο λαμπρός παλαιστίνιος ιστορικός είπε στον αιρετικό βρετανό συγγραφέα ότι είχε να του ομολογήσει κάτι. «Συνειδητοποιώ πως δεν έχω επικρίνει ποτέ δημοσίως τη Σοβιετική Ενωση», του είπε. «Μάλλον επειδή δεν έχουν πειράξει ποτέ τους Παλαιστινίους».
Ο συγγραφέας του «Οριενταλισμού» είχε ένα ελαφρυντικό για την επιλεκτική του κριτική: εκπροσωπούσε και υπερασπιζόταν έναν λαό βασανισμένο και διωγμένο, που είχε ασφυκτική ανάγκη από συμμάχους. Δεν θα διανοούνταν όμως φυσικά ποτέ να χρησιμοποιήσει δημοσίως αυτό το επιχείρημα για να αρνηθεί τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Ή, ακόμη χειρότερα, για να κουνήσει το δάκτυλο σε όσους μιλούν για τα εγκλήματα αυτά.
Συγκρίνοντας τους έλληνες νεκρούς από τον Χίτλερ και τον Στάλιν προκειμένου να αθωώσει τον δεύτερο, ο Γιώργος Κυρίτσης πέρασε πραγματικά σε μια άλλη πίστα. Στο σχήμα αυτό δεν θα κατέφευγε ούτε ένας ορκισμένος εθνικιστής. Και αν το έκανε, κάποιος ομοϊδεάτης του θα έσπευδε να τον μαζέψει. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, είχε την τύχη να βρεθεί απέναντι στον Αδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος έπεσε στην παγίδα του και αντέτεινε ότι οι Πόντιοι που έπεσαν θύματα των σταλινικών διώξεων ήταν Ελληνες. Λες κι αυτό είναι που θα γείρει την πλάστιγγα στο λαϊκό δικαστήριο…
Κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές έχουν επικαλεστεί στο παρελθόν την άγνοια για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ο εισηγητής του τέταρτου Μνημονίου, για παράδειγμα, ομολόγησε ότι δεν γνωρίζει οικονομικά, παρά μόνο μπακαλίστικα. Ο Κυρίτσης δεν έχει ούτε αυτό το ελαφρυντικό. Δημοσιογράφος είναι, έστω ήταν, και μάλιστα διευθυντής σύνταξης της κυριακάτικης «Αυγής». Ασχετος λοιπόν με το αντικείμενο δεν είναι. Μόνο ένας αδίστακτος σταλινικός, που φροντίζει να κλείσει το μάτι και στους υπερπατριώτες.
Για να τελειώνει αυτή η συζήτηση, που πάντως δεν προκλήθηκε από το συνέδριο των Εσθονών αλλά από την προκλητική κουτοπονηριά των συριζαίων: οι ιστορικοί έχουν καταλήξει πως, αντίθετα απ’ ό,τι πίστευαν αρχικά, ο Χίτλερ σκότωσε περισσότερους από τον Στάλιν. Οπως έγραφε πριν από μερικά χρόνια στο New York Review of Books ο καθηγητής Ιστορίας στο Γέιλ Τίμοθι Σνάιντερ, οι Γερμανοί σκότωσαν σκοπίμως κάπου 11-12 εκατομμύρια αμάχους, ενώ οι Σοβιετικοί γύρω στα 6 εκατομμύρια. Αυτός που ξεκίνησε τις πρώτες φονικές εκστρατείες εθνοτικού χαρακτήρα στη μεσοπολεμική Ευρώπη, πάλι, ήταν ο Στάλιν, όχι ο Χίτλερ.
Αλλά εδώ δεν γίνεται διαγωνισμός για τον πιο στυγνό ή τον πιο ρατσιστή δολοφόνο. Ούτε βέβαια για τον πιο φιλέλληνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και μια δήθεν κεντροαριστερή απολογήτριά του εκθέτουν για άλλη μια φορά τη χώρα, αρνούμενοι να αναγνωρίσουν επιστημονικά τεκμηριωμένα γεγονότα στο όνομα μιας διαστρεβλωμένης και εξευτελισμένης ιδεολογίας. Το χάσμα που τους χωρίζει από την Αριστερά δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερο.
