Είδε μια συστηματική παραχάραξη της Ιστορίας. Εξού και παρενέβη στον δημόσιο διάλογο για να υπερασπιστεί την απόφαση του πολιτικού της προϊσταμένου Σταύρου Κοντονή. Ηταν το τελευταίο επεισόδιο ενός σίριαλ που στην ανάλυσή της είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Και η Μαρία Γιαννακάκη είχε αντιληφθεί προ πολλού αυτές τις απόπειρες να γραφεί αλλιώς η Ιστορία. Να ταυτιστεί ο –sic –«κουμμουνισμός» με τον σταλινισμό κι έπειτα με τον ναζισμό. «Εδώ έχουν γυρίσει και ταινίες» είπε με τον απαραίτητο στόμφο στα ερτζιανά το Σάββατο «και προκειμένου να πάρουν Οσκαρ έχουν παραχαράξει την Ιστορία. Θυμόμαστε το “Η ζωή είναι ωραία” του Μπενίνι, όπου βλέπουμε τον αμερικανικό στρατό να απελευθερώνει το Αουσβιτς».
Τι κι αν στο σενάριο της ταινίας δεν διευκρινίζεται ποιο ήταν το στρατόπεδο συγκέντρωσης που βρέθηκε ο Ρομπέρτο Μπενίνι με την οικογένειά του; Τι κι αν οι κρατούμενοι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης απελευθερώθηκαν από τους τρεις συμμαχικούς στρατούς, τον αμερικανικό, τον βρετανικό και τον σοβιετικό; Για την πρώην βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ που πήρε μεταγραφή για τον ΣΥΡΙΖΑ, «το τι έγινε έχει γραφθεί με χρυσά γράμματα στην Ιστορία. Ο στρατός της Σοβιετικής Ενωσης ήταν αυτός που απελευθέρωσε την Ευρώπη από τον παραλογισμό του ναζισμού». Ολα τα υπόλοιπα είναι πιθανότατα μια ακόμη συνωμοσία εις βάρος της Αριστεράς.
Από μια άποψη η παραπάνω δήλωση –αλλά κι όλα όσα έχει πει δημοσίως αυτές τις ημέρες –ήταν αναμενόμενα. Οχι μόνο γιατί βγήκε στον αέρα για να υπερασπιστεί το περιλάλητο τιτίβισμά της, σύμφωνα με το οποίο οι Εσθονοί είναι φιλοναζί –ή για να είμαστε ακριβείς στις διατυπώσεις της είναι «συμπαθούντες τον ναζισμό». Αλλά κι επειδή σε αντίθεση με τον πολιτικό της μέντορα Φώτη Κουβέλη –που ακόμη περιμένει να χτυπήσει το τηλέφωνό του -, εκείνη αποκαταστάθηκε σε μια θέση στον συριζαϊκό κρατικό μηχανισμό, ως γενική γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
«Μεταχειρισμένη ΔΗΜΑΡ». Γιαννακάκη, λοιπόν, ανήκει σε εκείνη την κατηγορία πολιτικών που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει «μεταχειρισμένη ΔΗΜΑΡ». Εξελέγη βουλευτής στις διπλές εκλογές του 2012. Εμεινε στην Αγίου Κωνσταντίνου όμως μέχρι τον Αύγουστο του 2015 οπότε και αποχώρησε αρνούμενη να ακολουθήσει την απόφαση των οργάνων για εκλογική συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ. Είχε, βέβαια, προηγηθεί και η ήττα της από τον Θανάση Θεοχαρόπουλο, δυο μήνες πριν, στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του αρχηγού του κόμματος.
Μεταξύ αυτών των δύο σταθμών στην πολιτική της καριέρα μεσολάβησε και μια υποψηφιότητα για περιφερειάρχης Αττικής στις αυτοδιοικητικές του 2014. Λίγους μήνες αργότερα απασχολούσε τις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων με την αντίδρασή της στην είδηση πως ο σύζυγός της, δημοτικός υπάλληλος στον Δήμο Κορυδαλλού, είχε παρουσιάσει πλαστό πτυχίο από την LSE. Η βουλευτής δήλωνε πλήρη άγνοια και ζητούσε να υποστεί ο άνδρας της τις συνέπειες.
Πολιτικά μιλώντας, ωστόσο, έχει μεγαλύτερη αξία πως το όνομα της συμπεριλαμβανόταν στη λίστα των δημαριτών που από το φθινόπωρο του 2014 καλούσαν δημοσίως τον Κουβέλη να μην είναι υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας στα τέλη του ίδιου έτους. Αν το δει κανείς υπό το πρίσμα όσων ακολούθησαν, έδειχνε τον δρόμο που θα έπαιρνε η Γιαννακάκη.
Οπότε, μάλλον, δεν εξέπληξε κανέναν όταν τον Σεπτέμβριο του 2015 έκανε γραπτή δήλωση στήριξης της πρώτης φοράς Αριστερά. Παρότι όλοι οι πρώην δημαρίτες είχαν αποκλειστεί από τα συριζαϊκά ψηφοδέλτια, εκείνη δεν το έβαλε κάτω. Κι η επιλογή της δικαιώθηκε. Τώρα έχει αποκτήσει μια θέση στον ΣΥΡΙΖΑ. Και όσα αυτή συνεπάγεται, όπως ας πούμε, άσπονδους φίλους που την ταξινομούν ως «της επιρροής του Δημήτρη Παπαδημούλη». Αν και ανήκει, σύμφωνα με γνώστες της συριζαϊκής ανθρωπογεωγραφίας, στην ομάδα των 53.
ΤΟ TWITTER ΘΥΜΑΤΑΙ… Για όποιον, λοιπόν, αναλογιστεί τη μέχρι τώρα διαδρομή της γίνεται κατανοητή η ευκολία με την οποία ξέχασε όσα έγραφε στο ίδιο μέσο, το twitter, το μακρινό 2012. «Στις 25 Μαρτίου του 1949 ξεκίνησε ο βίαιος εκτοπισμός 94.000 Εσθονών, Λετονών και Λιθουανών από το σοβιετικό καθεστώς» είχε τουιτάρει. Τότε η Σοβιετική Ενωση ήταν καθεστώς, σήμερα τη βλέπει ως τη μοναδική απελευθερώτρια δύναμη της Ευρώπης.
