Ηταν μια προαναγγελθείσα υποχώρηση μετά τον θόρυβο που είχε προκαλέσει η πρόθεση του Εμανουέλ Μακρόν να δώσει θεσμική υπόσταση στον ρόλο της πρώτης κυρίας με τον απαραίτητο προϋπολογισμό. Μετά τις σχεδόν 220.000 υπογραφές διαμαρτυρίας που συγκεντρώθηκαν και με τα ποσοστά της δημοτικότητάς του να έχουν πετύχει ιστορικό χαμηλό, οι –έστω και καλές –προθέσεις έμειναν στην άκρη: το Ελιζέ ανακοίνωσε κι επισήμως χθες ότι η Μπριζίτ Μακρόν θα εκτελέσει άτυπα τα καθήκοντά της, όπως έκαναν όλες οι γαλλίδες πρώτες κυρίες στο παρελθόν, και –κυρίως –χωρίς ξεχωριστή αποζημίωση, ξεχωριστό προϋπολογισμό και ξεχωριστό γραφείο.
Η ίδια η Μπριζίτ χειρίστηκε αυτή της την περιπέτεια μάλλον με επικοινωνιακή δεινότητα. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει την περασμένη εβδομάδα στο περιοδικό «Elle» είχε δηλώσει ότι έδινε ελάχιστη σημασία στον τίτλο της πρώτης κυρίας και ότι θα ήταν ευτυχής εάν οι γάλλοι πολίτες την αποκαλούσαν απλώς «Μπριζίτ». «Δεν νιώθω ότι είμαι μια πρώτη κυρία με τον τρόπο που εννοείται στην Αμερική. Οταν ακούω κόσμο να το λέει, μου έρχεται να γυρίσω πίσω μου και να πω “για ποιαν μιλούν”; Δεν είμαι η πρώτη κυρία, ούτε η τελευταία, ούτε καν μια κυρία. Είμαι η Μπριζίτ Μακρόν» ανέφερε.
Μια ανάλογη επικοινωνιακή δεινότητα αναζητεί και ο σύζυγος Μακρόν –αυτή που επέδειξε ως υποψήφιος πρόεδρος αλλά φαίνεται να ψάχνει ως εκλεγμένος ήδη από τις πρώτες εκατό μέρες στην προεδρία. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι «δεν πιστεύει στις πρώτες εκατό ημέρες». Αλλά για τον Εμανουέλ Μακρόν είναι αδύνατον να αποφύγει τον απολογισμό των εκατό πρώτων ημερών στο Ελιζέ. Γιατί εάν σε πολλές χώρες ο 39χρονος γάλλος πρόεδρος παραμένει σύμβολο του νεανικού δυναμισμού και ο αγαπημένος της σοσιαλδημοκρατίας, στη δική του χώρα είδε τα ποσοστά αποδοχής του να εξανεμίζονται με μια ταχύτητα που δεν είχε γνωρίσει κανένας επικεφαλής του γαλλικού κράτους πριν από αυτόν.
Ο Μακρόν συμπλήρωσε εκατό ημέρες στον θρόνο του Μεγάρου των Ηλυσίων με τη δημοτικότητά του να έχει κατρακυλήσει από 77% την ημέρα της εκλογής του στο 36% –ούτε ο Φρανσουά Ολάντ ούτε ο Νικολά Σαρκοζί είχαν τελειώσει τον δικό τους μήνα του μέλιτος με τόσο χαμηλά ποσοστά. Και η εξήγηση αυτής της πτώσης; Ενας λόγος, λένε οι αναλυτές, πρέπει να αναζητηθεί στη φυσική δύναμη της βαρύτητας: ο Μακρόν ξεκίνησε από πολύ ψηλά για να μην πέσει. Αυτός όμως είναι ένας φυσικός νόμος που δεν εξηγεί το μέγεθος της πτώσης. Πώς το 66% που έλαβε στον β’ γύρο των προεδρικών έγινε τόσο γρήγορα 36% στις δημοσκοπήσεις;
Για τον διευθυντή ερευνών του ινστιτούτου δημοσκοπήσεων YouGov Αντονί Μινιτί, η καθίζηση είναι πολυπαραγοντική. Δυσαρέσκεια ας πούμε προκάλεσε η υποτιθέμενη έλλειψη σεβασμού που επέδειξε ο Μακρόν απέναντι στον γαλλικό στρατό. Ενώ αμηχανία στην κοινή γνώμη προκαλεί η σχετική απειρία του ίδιου αλλά και η εικόνα απειθαρχίας που βγάζει προς τα έξω η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του. Ενας τρίτος λόγος της απότομης παρακμής μπορεί να αναζητηθεί στο ίδιο το σύστημα διακυβέρνησης της Γαλλίας. Οπως σημειώνει η «Ουάσιγκτον Ποστ», ο πρόεδρος στη Γαλλία απολαύει εξουσιών που δεν συγκρίνονται με αυτές άλλων δυτικών ομολόγων του –ανάμεσα σε αυτές είναι και το δικαίωμά του να διαλύει τη Βουλή. Το αποτέλεσμα είναι ότι όπως πιστώνεται όλες τις επιτυχίες, έτσι χρεώνεται και όλες τις αποτυχίες.
«Είναι η παγίδα του προεδρικού συστήματος» όπως το θέτει αναλυτής. Κατά τα άλλα, ο Μακρόν στηρίζεται από μια κοινοβουλευτική ομάδα «αρχαρίων». Είναι κάτι που φαίνεται στη γαλλική Εθνοσυνέλευση από το γεγονός ότι οι βουλευτές του κινήματός του δεν γνωρίζουν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ενώ ως κοινοβουλευτική ομάδα δεν έχουν δώσει ιδιαίτερα δείγματα συνοχής. Κι αυτό που χαιρετίστηκε ως νέο στη γαλλική πολιτική σκηνή, ένα κίνημα με τόσους άνδρες όσες και γυναίκες που προέρχονται από την κοινωνία των πολιτών, δίνει τώρα την εντύπωση ενός χάους όπου κυριαρχεί η ασυνεννοησία.

Εχασε τη μάχη της καθημερινότητας

Αλλοι αναλυτές θεωρούν ότι ο Μακρόν έπεσε θύμα του ίδιου του τού στυλ. Αυτούς τους τρεις και κάτι μήνες που είναι στην εξουσία αποφεύγει να παραχωρήσει συνεντεύξεις προτιμώντας τις μεγάλες ομιλίες στις αίθουσες των Βερσαλλιών, το σύμβολο της γαλλικής μοναρχίας. Είναι μια στάση που φαντάζει κάπως αυτοκρατορική στα μάτια της κοινής γνώμης και στα μέσα ενημέρωσης. Οπως, ένα αίσθημα απόστασης προκαλεί και η επιλογή της υπερδραστηριότητας στη διεθνή σκηνή την ώρα που οι γάλλοι πολίτες αναζητούν λύσεις στα προβλήματά τους. Με άλλα λόγια, ο πρόεδρός τους αφιερώνει τις δυνάμεις του στα προβλήματα του πλανήτη. Αλλά έχει χάσει ήδη τη μάχη της καθημερινότητας.

Τελευταία Νέα