Οτι «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ» είναι ενοχλητικές φωνές το διαπιστώνει κανείς αυτές τις μέρες, αμέσως μετά τη δυναμική επιστροφή τους στα περίπτερα και στο Διαδίκτυο. Η ηθικολογική κατά βάσιν κριτική, η οποία αποδίδει χαρακτηριστικά εξωνημένων τεράτων στους συντελεστές και της εφημερίδας μας, δεν καταγράφεται για πρώτη φορά. Αυτή τη φορά, η σφοδρότητα της επίθεσης έχει στόχο να ανακοπεί η δυναμική εκδόσεων που δεν χαρίζονται στις τερατώδεις πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής και στην ιδεολογική αγκύλωση κρυφών ή λιγότερο κρυφών οπαδών των καθεστώτων του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Ο Τύπος ήταν και συνεχίζει να είναι στο στόχαστρο της κυβέρνησης –η οποία επιχειρεί με κάθε τρόπο να πλήξει τις φωνές που της ασκούν κριτική.

Η κυβέρνηση, προφανώς, επιχειρεί να πολώσει τα πράγματα στο ιδεολογικό πεδίο. Προσπαθώντας ο ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορήσει τους πολιτικούς αντιπάλους του ως φασίστες, ως ακροδεξιούς, ως διαπλεκόμενους, θεωρεί ότι αποκτά μια συγκολλητική βάση όσων ακόμα θέλγονται από την αντιμνημονιακή ιδεολογία του μνημονιακότερου κόμματος –κι ότι μια νέα πόλωση θα επαναφέρει ψηφοφόρους στις κάλπες.

Μάταιος κόπος. Οι μοναδικές ελπίδες που θα μπορούσε να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να μην υποστεί κατάρρευση επαφίενται στους αντιπάλους του –ιδίως σε όσους συνεχίζουν να του δίνουν νομιμοποιητικά άλλοθι, στους παλαιοπασόκους δηλαδή των ίσων αποστάσεων και σε μεγάλο μέρος της Δεξιάς, από τους ακραίους μέχρι τους απολογητές της καραμανλικής διακυβέρνησης. Κατά τα άλλα, οι συκοφαντίες κατά των επικριτών του είναι, απλώς, τα τελευταία αποθέματα σανού που αποψύχθηκαν.

Τι μένει. Κατ’ πρώτον, το υβρεολόγιο, η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συντηρήσει εχθρούς και να επινοήσει καινούργιους. Κατά δεύτερον, η επιβεβαίωση της αντιδημοκρατικής αντίληψης για τα πράγματα που κυριαρχεί εντός του βασικού κυβερνώντος κόμματος: η δημοκρατική λειτουργία του Τύπου είναι εμπόδιο στα κυβερνητικά σχέδια, οι αντιπολιτευτικές φωνές με επιρροή είναι εχθρικές. Κατά τρίτον, η υποστήριξη του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, που δεν οφείλεται μόνο στα καταγωγικά σύνδρομα των περισσότερων συριζαίων της εξουσίας (δεν σας κάνει εντύπωση ότι η εξουσία είναι πολύ πιο κραταιός παράγων ιδεολογικής ταυτότητας για όσους τη νέμονται από ενδεχόμενα ανανεωτικά ζιζάνια του παρελθόντος;), αλλά κυρίως στον βαθύτατο αντιευρωπαϊσμό και, κατ’ επέκταση, στην υποστήριξη σύγχρονων αυταρχικών και αντιδημοκρατικών καθεστώτων. Ο Μαδούρο, ο Ερντογάν (και οι αντικαθεστωτικοί αιτούντες άσυλο που του στάλθηκαν πεσκέσι), ο Πούτιν είναι μερικά τέτοια φωτεινά πρότυπα για τον Αλέξη Τσίπρα και τους φίλους του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να χρησιμοποιήσει κάθε αντιδημοκρατικό αρχαϊσμό για να πολεμήσει για την καρέκλα το προσεχές διάστημα. Ας το έχουν υπόψη τους στην αντιπολίτευση.

Τελευταία Νέα