Στην «Τριλογία του Παραθερισμού», ο Κάρλο Γκολντόνι, ακροβατώντας ανάμεσα στη μολιερική ηθογραφία και την τυπολογία της κομέντια ντελ άρτε, ασχολείται με μια ξεπεσμένη, ξεπερασμένη –το 1761 –και εκμαυλισμένη κάστα. Οι διακοπές είναι το άλλοθι για να περισώσει την πρόφαση της κυριαρχίας της. Η οικονομική και συναισθηματική χρεοκοπία της κουκουλώνεται με οικονομικές και κοινωνικές «δανειοδοτήσεις», ενώ η υπερβολή στη συμπεριφορά των μελών της τους προσδίδει μια απροκάλυπτη ξετσιπωσιά που κάνει, τελικά, την τριλογία του παραθερισμού να μοιάζει με εποποιία του κυνισμού. Σας θυμίζει κάτι;
Αν ισχυριστώ –μετά το κρυφτούλι με τις πρωθυπουργικές διακοπές –ότι τυχαία ήρθε στον νου μου το έργο του ιταλού συγγραφέα, θα είναι ψέμα. Αυτή η κυβέρνηση εξάλλου, που μεταφράζει την εξουσία ως άσκηση τσαμπουκά, παραπέμπει συχνά στην κομέντια ντελ άρτε με τους πιερότους, τις κολομπίνες και τους αρλεκίνους της. Καθώς θυμάμαι μάλιστα στιγμιότυπα από διακοπές του Αλέξη Τσίπρα, πριν γίνει πρωθυπουργός, στην οικογενειακή παραλία της Μουτσούνας Νάξου ή στα Χανιά και τις φωτογραφίες από τις προσπάθειές του να στήσει μια ομπρέλα, όλο και περισσότερο μοιάζει με γκολντονικό χαρακτήρα που φτύνει το κοινό λέγοντάς του κατάμουτρα: «Δεν έγινα εγώ πρωθυπουργός για να δίνω λογαριασμό πού θα πάω διακοπές». Υπάρχει όμως μια διαφορά. Οι ήρωες του Γκολντόνι επιμένουν να αναπαράγουν ένα σύστημα που τους κατέστρεψε. Οι «ήρωες» της κυβέρνησης αναπαράγουν ένα σύστημα που, στη φαντασία τους, κατέστρεψε τη χώρα. Στη φαντασία τους, γιατί δεν θυμάμαι πρωθυπουργό άλλης κυβέρνησης να διακοπάρει ως καρικατούρα της Γκρέτα Γκάρμπο.
