Δεν μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός για τους νέους χωρίς το βλέμμα μας να είναι στραμμένο στο μέλλον τους. Κι αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζουν μόνο όσοι είναι γονείς αλλά και όλα τα μέλη της παλαιότερης γενιάς που προετοιμάζονται να παραδώσουν τη σκυτάλη στην επόμενη. Το γνωρίζει ο καθένας μας γιατί ο καθένας από εμάς γνωρίζει ποιος είναι ο κύκλος της ζωής.

Είναι τουλάχιστον λυπηρό το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να εγκλωβίσει τους νέους στο παρόν και μάλιστα στο δικό της παρόν – σε ένα παρόν μικροκομματικών υπολογισμών, σε μια ωφελιμιστική λογική πολιτικού κέρδους. Και είναι τουλάχιστον θλιβερό να στήνει συνεχώς παγίδες στους νέους, πότε με την υπόσχεση της ψήφου στα 16 και πότε με την υποτιθέμενη κατάργηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων σε τρία, πέντε χρόνια ή ποτέ.

Ο στόχος είναι προφανής: η κυβέρνηση αναζητεί εναγωνίως μελλοντικούς ψηφοφόρους. Η μέθοδος που ακολουθεί όμως είναι η χειρότερη δυνατή για την κοινωνία του αύριο. Γιατί δεν διαμορφώνει πολίτες, αλλά επιχειρεί να εθίσει τη νέα γενιά στην κουλτούρα της εκλογικής πελατείας, να τη δηλητηριάσει με αλισβερίσια και υποσχέσεις που, ακόμη χειρότερα, δεν πρόκειται να τηρηθούν.

Είναι η χειρότερη δυνατή υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει η εξουσία σε έναν τόπο. Αντιμετωπίζοντας τους νέους σαν μια εύπλαστη μάζα που θαμπώνεται από χάντρες και καθρεφτάκια, η κυβέρνηση υποθηκεύει το μέλλον τους για το απελπισμένο παρόν της. Υπονομεύοντας τελικά το μέλλον της ίδιας της χώρας.

Τελευταία Νέα