To Monte Veritas (Βουνό της Αλήθειας) ήταν ο λόφος πάνω από την Ασκόνα στην Ελβετία, ο οποίος στις αρχές του 20ού αιώνα συνδέθηκε ως σχολή τέχνης και σκέψης με τα ρεύματα της πρωτοπορίας και του νατουραλισμού που προέτρεπε καλλιτέχνες και διανοουμένους να ανιχνεύσουν μέσω της εσωτερικής ενασχόλησης και της σύνδεσής τους με το φυσικό τοπίο, ενδείξεις ενός νέου τρόπου ζωής.
Η πρωτοβουλία της ψυχαναλύτριας Χλόης Κολύρη, η οποία οργανώνει στο χωριό Βυζίτσα του Πηλίου τις καλοκαιρινές εκδηλώσεις «Ομιλίες στο Βουνό: υπονομεύοντας τις βεβαιότητες» φαίνεται να εμπνέεται από αυτήν την παράδοση συνύπαρξης στη φύση. Η φετινή συνάντηση που αρχίζει σήμερα αποκτά ψυχαναλυτικό τόνο με μια ομάδα ψυχαναλυτών, θεωρητικών, συγγραφέων, καλλιτεχνών και αρχιτεκτόνων. Οι ομιλίες, συζητήσεις και εικαστικές περφόρμανς συμπληρώνονται με ένα τετραήμερο εκδηλώσεων. «Πρωταγωνιστές» οι γάλλοι φιλόσοφοι Ζιλ Ντελέζ και Ζακ Ντεριντά, οι ιάπωνες ποιητές του αφαιρετικού είδους χαϊκού, η ιστορία και το τοπίο της Βυζίτσας.
«Πολύτιμη η ζωή, γιατί είναι αβέβαιη» έγραφε ο ιάπωνας μοναχός Κένκο Γιοσίντα σε ένα από τα αποφθέγματά του, με το οποίο η ομάδα των ομιλητών δίνει το στίγμα του προγράμματός της στην ορεινή πηλιορείτικη τοποθεσία. Θα δοκιμάσουμε να ακούσουμε το ποίημα όπως ακούγεται από το χείλος του θανάτου, επισημαίνουν οι ψυχίατρος Γιώργος Σπυρούλης και ο συγγραφέας Παναγιώτης Ευαγγελίδης εξετάζοντας το ιαπωνικό είδος χαϊκού jisei, που αναφέρεται στα επιθανάτια ποιήματα. «Ο ποιητής, αλλά και κάθε Ιάπωνας, όταν ο θάνατος βρίσκεται στο κατώφλι, γράφει ένα επιθανάτιο ποίημα, το τζίσεϊ, μια παράδοση αιώνων. Στην ιαπωνική γλώσσα δεν υπάρχει μία λέξη για τον θάνατο αλλά για κάθε ξεχωριστό είδος θανάτου. Ο θάνατος από γήρας, από ατύχημα, ο θάνατος στον πόλεμο, από αυτοκτονία λόγω ήττας και θανάτου του κυρίου του σαμουράι και ούτω καθεξής. Το ζεν έφερε, όπως και σε όλα τα επίπεδα της ζωής και της καθημερινότητας των ανθρώπων, μια αισθητικοποίηση του θανάτου. Μια εκδήλωσή της είναι και τα επιθανάτια ποιήματα…».
Μια «νέα εικόνα της σκέψης» είδε ο Ζιλ Ντελέζ στα κείμενα της λογοτεχνίας υποστηρίζει ο καθηγητής φιλοσοφίας Γιάννης Πρελορέντζος μιλώντας για τις «γραμμές φυγής» στο έργο του γάλλου φιλοσόφου. «Ορισμένοι λογοτέχνες όπως οι Χέλντερλιν, Κλάιστ, Ρεμπό, Μαλαρμέ, Κάφκα, Μισό, Πεσόα, Ντ.Χ. Λόρενς είναι, σύμφωνα με τον Ντελέζ, κατά το ήμισυ φιλόσοφοι και επίσης κάτι πολύ περισσότερο από φιλόσοφοι, χωρίς να είναι σοφοί».
Και το απόγευμα της Κυριακής η συζήτηση μεταξύ των Δημήτρη Δημητριάδη, Γιάννη Σταυρακάκη και Αριστείδη Αντωνά με θέμα «Το ανήκειν» επιχειρεί να παρουσιάσει και να εξηγήσει σύγχρονα φαινόμενα της ελληνικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς όπως «την αδυναμία των Ελλήνων να καταλάβουν την Ελλάδα της Δύσης. Προσωπικά με ενδιαφέρει το μη ανήκειν, λέει ο αρχιτέκτονας Αριστείδης Αντωνάς, βλέποντας την ιδιαίτερη θεώρηση της Δύσης προς την Ελλάδα. Δηλαδή, η Δύση προσδιόρισε την Ελλάδα ως τόπο της δικής της καταγωγής ήδη στο μακρινό παρελθόν. Είναι μία κατασκευή που οδηγεί σε μία σχέση υιοθεσίας ενός προγόνου, προβάλλοντας μία διαστροφική επιθυμία να κατάγομαι από κάτι που δεν μου ανήκει».
