Υπάρχει λόγος να επεξεργάζεται ένας πολιτικός τη σκέψη του; Χρειάζεται να παιδεύει το πνεύμα του, να θέτει σε δοκιμασία τα όρια των αντοχών του; Ακόμη και η Ελένη Αυλωνίτου θα απαντούσε θετικά στο ερώτημα. Θα έλεγε, ή θα επιχειρούσε να πει εάν δεν στριμώχνονταν οι λέξεις πολύ πριν το έρκος των οδόντων της, ότι είναι άλλο η απλοϊκή σκέψη και άλλο η απλή. Και κάπως έτσι, ως σκεπτόμενη, εξήγησε με απλά λόγια στον ραδιοσταθμό Αθήνα 9.84 ότι «εάν ήσουν με το καθεστώς, δεν σε πείραζαν».
Το τι σου συνέβαινε εάν δεν ήσουν με το καθεστώς είναι μια λεπτομέρεια που δεν έχει και τόση σημασία στη σκέψη της Αυλωνίτου. Δεν απασχολεί το βάθος της διανόησής της. Η ίδια εξάλλου λειτουργεί με το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης την οποία εξασφαλίζει η τυφλή αφοσίωση στο κόμμα –κανείς δεν θα την πειράξει. Είναι μάλιστα το πολιτικό ζώο που επιδεικνύει την κομματική της αφοσίωσή στη ζούγκλα των τηλεπαραθύρων ως υποδειγματική συριζαία: δεν αρκεί η σκέψη να είναι απλή, πρέπει και ο λόγος να είναι επιθετικά αντιελιτίστικος.
Είναι κάτι που εξηγεί γιατί η Ελένη Αυλωνίτου δεν στενοχωριέται όταν μεταφράζει τη γερμανική εφημερίδα «Χάντελσμπλατ» σε Χάζενπλαστ. Και γιατί δεν διστάζει να δηλώσει στον Σκάι ότι δεν έχουν περικοπεί οι συντάξεις ή ότι δεν γίνονται κατασχέσεις στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Σε έναν κόσμο όπου τα ψέματα πέφτουν σαν το χαλάζι, η παλιά πρωταθλήτρια της κολύμβησης κάνει τον δικό της πρωταθλητισμό. Και τι πειράζει; Αρκεί που η ίδια είναι πια καθεστώς.
