Κολλημένοι στην κοσμάρα μας, εκφράζουμε συχνά την περηφάνια μας που καταφέραμε να υπάρχει στα βόρεια σύνορά μας μια μικρή χώρα που ο ΟΗΕ την αναγνωρίζει με το προσωρινό όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κάνουμε ότι δεν ξέρουμε πως σε όλο σχεδόν τον κόσμο τη χώρα αυτή τη λένε Μακεδονία, αρκεί που εμείς μπορούμε να την αποκαλούμε ΦΥΡΟΜ ή ΠΓΔΜ. Ετσι άλλωστε λύνουμε εμείς εδώ τα «εθνικά» προβλήματα. Δημιουργώντας εχθρούς και, στη συνέχεια, συντηρώντας τους, αποδεχόμενοι μια προσωρινή λύση, προσδοκώντας τη μέρα που θα είμαστε τόσο ισχυροί ώστε νε επιβάλουμε την ιδεοληψία μας. Η Ελλάδα που ηττάται, αυτό ξέρουμε, αυτό θέλουμε.

Κάπως έτσι, στην επικράτεια της ευήθειας που συχνά πλημμυρίζει τη γαλάζια μας χώρα, ένα δήθεν εθνικό θέμα γίνεται αφορμή για ακόμα μια φαρσοκωμωδία. Πριν από λίγες μέρες, λοιπόν, η Εθνική Νεανίδων του χάντμπολ, η οποία μετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στα Σκόπια, αποχώρησε από τη διοργάνωση επειδή η φανέλα των παικτριών της γείτονος έγραφε Μακεδονία. Πού ζουν οι παράγοντες του αθλήματος, με εξωγήινους νόμιζαν ότι έπαιζαν; Δεν έχουν ξαναπάει σε διεθνή οργάνωση να δουν τι συμβαίνει με τους αθλητές αυτής της χώρας; Δεν έχουν ποτέ εισπράξει την ειρωνεία των ξένων για την ακατανόητη ελληνική εμμονή;

Οι παράγοντες του χάντμπολ νεανίδων προτίμησαν την (ηρωική) αυτοκτονία της λογικής. Αυτή την αυτοκτονία επέλεξε τις προάλλες να τη βραβεύσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Ο οποίος φώναξε τις αθλήτριες και τα μέλη της Ομοσπονδίας στην Προεδρία για να τους δώσει συγχαρητήρια επειδή είχαν «στάση ευθύνης» και μπλα-μπλα-μπλα. Στάση ευθύνης η εγκατάλειψη μιας μάχης;

Λυπάμαι αλλά η επιλογή της αποχώρησης από ένα ανταγωνιστικό πεδίο μιας ομάδας ελληνικών συμφερόντων δεν επιτρέπεται ούτε για συμβολικούς λόγους. Στον ανταγωνισμό πέφτεις με τα μούτρα για να νικήσεις τους άλλους, δεν παραιτείσαι για να βεβαιώσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ο καλύτερος. Ο πραγματικός κόσμος δεν είναι η Βουλή των Εφήβων ούτε ο ελληνικός ανορθολογισμός. Ο πραγματικός κόσμος μάς καλεί να αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα, εργατικότητα και λογική τις προκλήσεις με τις οποίες είμαστε αντιμέτωποι.

Το κάναμε ποτέ; Μόνο όταν μας υποχρέωσαν με το ζόρι. Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν γιατί, στη χώρα του παραμυθιού, έχουμε μείνει και θα μείνουμε ακόμα για καιρό στα Μνημόνια.

Τελευταία Νέα