Κουκούλες και δηλώσεις

Πάει καλά (!..) με το χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής», αλλά θα μου επιτρέψουν οι καθηγητές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας που τη διευθύνουν, να επισημάνω μία σημαντικότατη παράλειψη σε ό,τι αφορά όλους εμάς εδώ στα «ΝΕΑ» οι οποίοι υποδειχθήκαμε με διαδικασίες «μαύρης κουκούλας» ως «ορχήστρα» στο «πλυντήριο γκεμπελισμού» υπό τη διεύθυνση του μαέστρου… Αδώνιδος!!

Μας υποδεικνύουν ως απολογητές και προπαγανδιστές του γκεμπελισμού και του ναζισμού (Θου Κύριε…) χωρίς να μας δίνεται η ευκαιρία να… ανανήψουμε; Να υπογράψουμε μια δήλωση βρε αδερφέ, του είδους:

–Μήπως και χωρίς να είσθε μέλος τινός των ανωτέρω οργανώσεων, επροπαγανδίσατε ποτέ ευθέως ή πλαγίως υπέρ τινών εξ αυτών ή υπέρ των κηρυγμάτων ή των σκοπών των;»

Ή χωρίς να μας παρασχεθεί κι εμάς η δυνατότητα να απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα «υπόσχεσθε ότι δεν θέλετε πράξει τι το αντικείμενον προς τας εθνικάς υποχρεώσεις και προς τα καθήκοντά σας, ως ταύτα διαγράφονται υπό των νόμων και διαταγών της νομίμου κυβερνήσεως;», όπως ακριβώς μας ζητάει εμμέσως πλην σαφώς το ΦΕΚ «Αυγή».

Διότι επί εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το δικαίωμα της άλλης άποψης από την δημοσίως εκφρασθείσα υπό της κυβερνήσεως συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως, παραδειγματικώς τιμωρούμενο…

Επισημαίνω λοιπόν τη σοβαρή παράλειψη και χαιρετίζω μία ακόμη βουτιά στο παρελθόν που επιχειρεί αυτή η κυβέρνηση, προκειμένου, ειδικά στον Τύπο, να καθιερώσει την αναγκαία «ομοιομορφία», τόσο απαραίτητη για τη διατήρησή της στην εξουσία. Μόνο που αυτές οι αντιγραφές παραπέμπουν στις σκοτεινότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Διότι τα δυο-τρία αποσπάσματα εντός εισαγωγικών που καταχώρισα προηγουμένως δεν είναι τίποτε περισσότερο από αποσπάσματα από τις «δηλώσεις νομιμοφροσύνης» που καθιέρωσε στην κορύφωση του Εμφυλίου η τότε κυβέρνηση με στόχο τους κομμουνιστές –απόγονοι των οποίων είναι ορισμένοι εξ αυτών που είτε κυβερνούν είτε εγκαλούν εμάς τους υπόλοιπους για φιλοναζιστικές θέσεις, αγνοώντας και παραγράφοντας την ιστορία του καθενός, οικογενειακή και προσωπική…

Θα μπορούσα να γράψω μια ολόκληρη πραγματεία για τα έργα και τις ημέρες του νεοσταλινισμού (εγώ, προσωπικά, ήμουν μέσω της «Αυγής» ένα από τα πρώτα θύματά του, ήδη από το καλοκαίρι του 2012…) αλλά προτιμώ, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι, να αφηγηθώ εν ολίγοις την (προ)ιστορία αυτών των «δηλώσεων νομιμοφροσύνης» που επανέρχονται με πρωτοβουλία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο προσκήνιο.

Στις 8 Ιανουαρίου 1948, και λίγο πριν από την τελική αντεπίθεση κατά του Δημοκρατικού Στρατού, η δεξιά κυβέρνηση υπό τον Θεμ. Σοφούλη ψήφισε έναν νομο που επιγραφόταν περί «δηλώσεων νομιμοφροσύνης δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων», τον περιφημο 516/48. Ο νόμος αυτός συμπληρώθηκε με διάφορα προεδρικά διατάγματα, και στις 4 Μαΐου 1948, ο υπουργός Δικαιοσύνης Κωνσταντίνος Ρέντης δημοσιοποίησε το περιεχόμενο της «δήλωσης νομιμοφροσύνης», που θα έπρεπε να συμπληρώσουν όλοι οι υπηρετούντες στο Δημόσιο υπάλληλοι, και θα αποτελούσε του λοιπού προϋπόθεση για να διοριστεί κάποιος στον δημόσιο τομέα.

Με την πάροδο του χρόνου, η δήλωση αυτή αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία ή μη φακέλου «κοινωνικών φρονημάτων» για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, και οι ίδιοι αυτοί φάκελοι την αφορμή για τις διώξεις χιλιάδων ανθρώπων, την εξορία, τη φυλάκιση, τον βασανισμό τους.

Δεν είναι κρίμα λοιπόν, που 70 χρόνια μετά επανέρχεται στο προσκήνιο αυτή η καταδικασμένη ιστορικά περίοδος, έστω με άλλο πρόσημο;

Κρίμα είναι, αλλά στον τόπο αυτόν, η λογική είναι είδος ουσιώδες εν ανεπαρκεία…

Το πρόσωπο των ημερών (εξαιτίας όλων των προηγουμένων), ο υπουργός Κοντονής, έχει βαλθεί μου φαίνεται να καταγραφεί ως ο χειρότερος υπουργός Δικαιοσύνης που είχε η χώρα από τη Μεταπολίτευση και μετά, τουλάχιστον.

Αντί να σιωπά διότι είχε –αποδεδειγμένα… –ενεργό συμμετοχή στο σκάνδαλο με τον ισοβίτη Γιαννουσάκη, επιμένει να παρεμβαίνει ευθέως στο έργο της Δικαιοσύνης. Τη στιγμή λοιπόν που βρίσκονται σε εξέλιξη ένα πλήθος δικαστικών ερευνών με αντικείμενο τα όργια που έγιναν στην υπόθεση αυτή προκειμένου να ενοχοποιηθεί ένας αθώος, εκείνος παρεμβαίνει, δίνει «γραμμή» στους δικαστές, και προσπαθεί να βγάλει «λάδι» τον Καμμένο.

Προσέξτε τι είπε επί του θέματος (σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ):

«Είναι ψευδές και συκοφαντικό να μιλούν για παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης. Ο υπουργός (ο Καμμένος!!) δεν παρενέβη στους δικαστικούς. Προέτρεψε έναν κρατούμενο να πει αυτά που γνωρίζει γιατί ο ίδιος εξέφρασε αυτή την άποψη και εγγυήθηκε (ο Καμμένος!!) για την ασφάλειά του επειδή ο ίδιος είπε ότι φοβάται για τη ζωή του».

Και όχι μόνο αυτά, τα απίθανα, αλλά είπε και το εξής εκκωφαντικό: «Αν τον είχα συναντήσει (τον Γιαννουσάκη) σε μια επίσκεψή μου στις φυλακές και μου έλεγε ότι έχει στοιχεία να καταθέσει…» (θα έκανε το ίδιο).

Ο Καμμένος απ’ ό,τι ξέρουμε δεν τον συνάντησε τον Γιαννουσάκη. Μια ανώνυμη επιστολή έλαβε και έσπευσε να αποκαταστήσει επαφή μαζί του. Τι είναι αυτό που λέει ο ποιητής Κοντονής; Οτι έχει υπάρξει ΚΑΙ συνάντηση Γιαννουσάκη – Καμμένου;

Πες μου ότι έχει γίνει και αυτό, να πέσω από τα σύννεφα…

Στο μεταξύ δεν βλέπω την ώρα να μεταφέρω το νέο το χαρμόσυνο: επανεμφανίστηκε στο προσκήνιο έπειτα από τις πολυήμερες διακοπές-μυστήριο ο πρόεδρος Αλέξης. Η επανεμφάνιση του ηγέτη μας, του λαοφιλούς και λαοπροβλήτου συμπληρώνω (πράγμα το οποίο ελπίζω, ως κατ’ επανάληψιν έχω αναφέρει, να εκτιμήσει ο μηχανισμός παρακολούθησης Μαξίμου), έγινε μέσω μιας συνάντησης με εκείνον τον Γαβρόγλου, τον αστράτευτο.

Καθ’ α ανακοινώθηκαν του έδωσε οδηγίες –ο Τσίπρας του Γαβρόγλου –για θέματα που άπτονται του τομέα των αρμοδιοτήτων του. Διότι, ως γνωστόν, ο ηγέτης μας τα παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού τα θέματα Παιδείας –έκανε δέκα χρόνια να τελειώσει το Μετσόβιο και έχει διατελέσει και πρόεδρος του 15μελούς –μην τα ξεχνάμε αυτά.

Αν δεν τα ξέρει λοιπόν τα θέματα ο πρόεδρος Αλέξης, ποιος τα ξέρει; Ο Γαβρόγλου ο οποίος έχει περάσει είτε ως σπουδαστής είτε ως καθηγητής από ΕΜΠ, Κέιμπριτζ, Χάρβαρντ, MIT, Βοστώνης, Πολυτεχνείο Κωνσταντινούπολης και είναι καθηγητής Ιστορίας των Επιστημών στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών; Ελάτε, σας παρακαλώ. Και επιτέλους αυτή την επιφυλακτικότητα που διακρίνει ορισμένους εξ ημών περί των ικανοτήτων και της ευρύτητας των γνώσεων του δημοφιλούς προέδρου μας, δεν την αντιλαμβάνομαι…

Φυσικά στη χώρα αυτή – ευτυχώς, όχι ακόμη –δεν υπάρχει μόνο κυβέρνηση, υπάρχει και αντιπολίτευση. Θα ασχοληθώ ως εκ τούτου με την ελάσσονα, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη εν προκειμένω, στην οποία οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, και όπως δείχνουν τα πράγματα θα γίνουν ακόμη περισσότερο στη συνέχεια. Στο πλαίσιο αυτό, με χαρά πληροφορήθηκα ότι την Παρασκευή, αυτή, μεθαύριο, στο γραφείο του Αντώνη Βγόντζα θα πραγματοποιηθεί συνάντηση των εκπροσώπων των κομμάτων και των φορέων που μετέχουν της ΔΗΣΥ προκειμένου να καθορίσουν, παρουσία του επικεφαλής της σχετικής Επιτροπής Νίκου Αλιβιζάτου, τους όρους και τις προϋποθέσεις για την εκλογή του νέου επικεφαλής της παράταξης. Ως γνωστόν έχουμε ήδη δύο δηλωμένους υποψηφίους, την πρόεδρο Φώφη και τον δήμαρχο (Αθηναίων) Καμίνη, έναν wanna be υποψήφιο, τον πρόεδρο Σταύρο (Θεοδωράκη), και δεν αποκλείεται σύντομα να έχουμε και τέταρτη υποψηφιότητα.

Συνάγω ότι δεν θα είναι ο πρόεδρος Γιώργος (Παπανδρέου). Οπως μου εξήγησε χθες ένας πολύ κοντινός του, θεωρεί ότι ο πρόεδρος Γιώργος είναι της άποψης ότι «η Φώφη πρέπει να έχει μια ευκαιρία ακόμη».

Αθροίζω σε όλα αυτά και το γεγονός της πιθανής υποψηφιότητας του επικεφαλής ηγέτη Σταύρου. Οπως μου είχε εξηγήσει προ μηνών «θα είναι υποψήφιος μόνο στην περίπτωση που δεν θα θέσει υποψηφιότητα ο Γιώργος». Εξού και οι χθεσινές διαρροές, εκτιμώ…