Τάλιν εναντίον Στάλιν ή αλλιώς το σανό της πόλωσης

Χθες ήταν η ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα Ναζισμού και Κομμουνισμού όπως καθιερώθηκε με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 2 Απριλίου 2009. Η Εσθονική Προεδρία της ΕΕ πήρε την πρωτοβουλία να διοργανώσει εκδηλώσεις στο Τάλιν για την ημέρα αυτή, όπου μεταξύ άλλων στην ατζέντα ήταν και η συνάντηση των υπουργών Δικαιοσύνης. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής αποφάσισε να μην παρευρεθεί η Ελλάδα, γιατί κατά τη γνώμη του επιχειρείται συμψηφισμός των εγκλημάτων Ναζισμού και Κομμουνισμού. Μια κίνηση περισσότερο εσωτερικής κατανάλωσης και όχι διπλωματικής διορατικότητας. Ο συμψηφισμός μεταξύ Ναζισμού και Κομμουνισμού σίγουρα είναι ανιστόρητος και παράλογος. Οχι όμως ότι δεν έγιναν εγκλήματα και στο όνομα του Σταλινισμού. Το θέμα λοιπόν είναι να καταδικαστούν τα εγκλήματα ολοκληρωτικών καθεστώτων και όχι από ποια ιδεολογική αφετηρία ξεκίνησαν ή ποιος έκανε τα περισσότερα.

Αυτό λοιπόν ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει για μια εβδομάδα ένας πόλεμος ανακοινώσεων για θέματα που είναι λυμένα από τον προηγούμενο αιώνα για όλους τους λαούς εκτός από μας. Για μια ακόμη φορά η Ελλάδα αρνείται να περπατήσει στον 21ό αιώνα, αναζητώντας αυτά που μπορεί να την τραβήξουν πίσω και όχι αυτά που μπορούν να την τραβήξουν μπροστά.

Πρωτοσέλιδα, αντεγκλήσεις, διχοτομικές λογικές, πόλωση. Παρόντες στην ατζέντα ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Μολότοφ, ο Ρίμπεντροπ, απόντες η ψυχραιμία και ο ορθός λόγος. Μια ατζέντα που συμφέρει τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ που πετάει την μπάλα στην εξέδρα συσπειρώνοντας το αριστερό ακροατήριό του, αλλά και τη ΝΔ που προβάλλεται ως το αντιΣΥΡΙΖΑ αφήγημα («ψηφίστε μας να φύγουν»). Μια πόλωση που κάνει καλό στα δύο κόμματα, αλλά δυστυχώς δεν κάνει καλό στη χώρα. Η έξοδος της χώρας από την κρίση είναι μια δύσκολη πορεία, σε κακοτράχαλο έδαφος. Αν σκάβουμε και χαρακώματα την κάνουμε ανέφικτη.

Το δυστύχημα για τη χώρα μας είναι ότι δεν μάθαμε τίποτε από την κρίση. Εχουμε μια κυβέρνηση που επαναλαμβάνει τα λάθη και τις παθογένειες των προηγούμενων κυβερνήσεων (πελατειακές πρακτικές, κομματοκρατία, λαϊκισμός, ατολμία στις μεταρρυθμίσεις κ.ά.) και μια αξιωματική αντιπολίτευση που επιδιώκει με τη σειρά της να γίνει ΣΥΡΙΖΑ του 2014.

Υπάρχει όμως και μια σημαντική διαφορά: δεν υπάρχει πλέον το Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο. Εχουμε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο να κινηθούμε όπου πλέον οι ιδεολογικές κορόνες είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου. Η κυβέρνηση προς τα έξω εμφανίζεται ως καλός μαθητής και προς τα μέσα κάνει τον ζόρικο επαναστάτη που αναπολεί τα αντιπολιτευτικά του χρόνια. Επιλέγει πυροτεχνήματα έντονου ιδεολογικού χρώματος για να τα χαζεύει ο κόσμος, ενόσω περνούν δίπλα του φόροι, ΕΝΦΙΑ, εργασιακά, ασφαλιστικά κ.λπ.

Η μόνη διέξοδος είναι να μπει επιτέλους η οικονομία (και υπάρχουν κάποια αμυδρά σημάδια ανάταξης) και όχι η επικοινωνία σε πρώτο πλάνο. Ετσι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα υπάρξουν πόροι για την κοινωνική συνοχή. Αλλιώς τα σχοινιά θα σπάσουν. Και αν σπάσουν τα σχοινιά στο πηδάλιο της κοινωνίας, το ποιος θα κρατάει το τιμόνι δεν έχει νόημα…