Το πολυποίκιλο ενδιαφέρον για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς δείχνει, αν μη τι άλλο, πως κάτι κινείται σε έναν χώρο που πολλοί βιάστηκαν να θεωρήσουν νεκρό και άλλοι επιχείρησαν ακόμη και να διαμοιράσουν τα ιμάτιά του. Παρά τις προσδοκίες τους, η προοδευτική παράταξη άντεξε, μολονότι κλήθηκε να πληρώσει ένα δυσανάλογο σε σχέση με τις ευθύνες της κόστος λόγω της κρίσης.
Πρόκειται για μια αντοχή που δεν πιστοποιείται μόνο από το ενδιαφέρον, δηλωμένο ή ανομολόγητο ακόμη, των μνηστήρων. Αποδεικνύεται και από τους πολίτες, οι οποίοι στήριξαν τη Δημοκρατική Παράταξη στην πιο δύσκολη φάση της μεταπολιτευτικής της ιστορίας, αλλά και από μια μεγαλύτερη μάζα συμπαθούντων που κινούνται στην ιδεολογική της επικράτεια και περιμένουν εκείνη την πειστική πρόταση που θα τους κάνει να επιστρέψουν στους κόλπους της.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η ευθύνη των μνηστήρων της ηγεσίας είναι μεγάλη. Γιατί σε αυτούς πέφτει το βάρος να μην εκφυλίσουν τη διαδικασία ανάδειξης της νέας ηγεσίας σε μια εσωκομματική πασαρέλα. Αυτοί οφείλουν να τη διατηρήσουν στο απαιτούμενο ύψος της επικοινωνίας με τους πολίτες καταθέτοντας όραμα και προτάσεις με μια σαφήνεια που θα επιτρέψει να φτάσει στους αποδέκτες τους.
Είναι το χρέος που έχουν απέναντι στη Δημοκρατική Παράταξη, απέναντι στην ιστορία της, απέναντι στην αδιαμφισβήτητη συμβολή της στην εξέλιξη και την πρόοδο της χώρας. Για την Κεντροαριστερά δεν αρκεί να κινείται κάτι. Απαιτείται να έχει το σφρίγος ενός ακμαίου οργανισμού.
