Ηταν ακριβώς μια κηδεία όπως θα την ήθελε η ίδια η Ζωή Λάσκαρη. Αν και μετά τον θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη (βλέποντας τα παρατράγουδα που είχαν δημιουργηθεί την ώρα της ταφής της φίλης της) είχε ζητήσει από τον Λυκουρέζο, σε περίπτωση που έφευγε πρώτη, να τη θάψει, χωρίς να το ξέρει κανείς, σε ένα όσο γίνεται πιο απομακρυσμένο χωριό. Χθες θα έμενε ευχαριστημένη και συγκινημένη με μια εξόδιο ακολουθία που δεν είχε τίποτε το άτοπα μελοδραματικό ή χαρακτήρα αντιθρησκευτικό, καθώς ούτε ένας από το πλήθος που είχε κατακλύσει τον Αγιο Διονύσιο τόσο μέσα όσο και έξω στη Σκουφά, δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να ψηλώσει ή να σκαρφαλώσει κάπου για να μπορεί να έχει ελεύθερη πρόσβαση στον χώρο των οικείων της ή στις θέσεις που είχαν κρατηθεί για τους επισήμους. Υπήρχε προσήλωση στον νεκρό, σαν να σκέφτονταν όλοι το ίδιο πράγμα, μια κατάνυξη όπως ακριβώς τη διέκρινες στο καμαρίνι της Ζωής πριν από κάθε παράστασή της.
Ακόμη και η πρωτοβουλία να μη μιλήσει κανείς από το σινάφι, αλλά μόνο δύο αγαπημένα της πρόσωπα, ο σύζυγός της Αλέξανδρος Λυκουρέζος και η κόρη της Μαρία Ελένη, συνέβαλε ώστε ο σεβασμός μαζί και η συγκίνηση να γίνουν ακόμη εντονότερα. Σε τέτοιον μάλιστα βαθμό ώστε η αγωνία μιας γυναίκας του λαού να διακόψει τους συλλογισμούς ενός παρισταμένου και να ρωτήσει με ειλικρινή αγωνία ποια συγκοινωνία θα χρησιμοποιούσε για να φτάσει για την ταφή στο Α’ Νεκροταφείο, ήταν αδύνατο να μη σκεφτούμε τη χαρά της Ζωής αν γινόταν να το μάθει, ίσως και μεγαλύτερη σε σχέση με τη χαρά που θα της έδινε η παρουσία των φίλων της από όλο το φάσμα του πολιτικοκοινωνικού και καλλιτεχνικού κόσμου, με πρώτους και καλύτερους τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αλλά και τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, τον Σταμάτη Φασουλή, τη Μιμή Ντενίση, τον Γρηγόρη Βαλτινό, τη Βέρα Κρούσκα, την Κάτια Δανδουλάκη. Αλλά ήταν εκεί τόσο πολλοί, εκατοντάδες: από τον σκηνοθέτη της παράστασης που θα ανέβαζε τον χειμώνα, Αντώνη Λουδάρο, μέχρι τον πρώην πρόεδρο της ΝΔ Βαγγέλη Μεϊμαράκη, τον υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη και τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο που προσήλθε στην εκκλησία για να συλλυπηθεί τους οικείους της.
