Ο μοναχικός βίος, ώρες ώρες, ισοδυναμεί με πολυτέλεια ζωής. Εκεί, μπορείς να σεβαστείς ή να αφουγκραστείς και την αδιαφορία των άλλων. Εν προκειμένω, του κοινού. Γιατί, αλήθεια, ποιος μπορεί να νοιαστεί με το ζόρι, ποιον μπορείς να υποχρεώσεις να σου ρίξει ματιές;
Η πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος της Σούπερ Λίγκας είχε ένα θλιβερό ντεκόρ: τσιμέντα άδεια ή για να το πούμε σύγχρονα, καθίσματα χωρίς να φιλοξενούν θεατές. Μια εκνευριστική ησυχία επιβλήθηκε και στα οκτώ γήπεδα. Τα εισιτήρια που διατέθηκαν ήταν ακριβώς 7.267, αριθμός που προκαλεί από μόνος του θλίψη. Ναι, μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι Ολυμπιακός και ΑΕΚ, ομάδες που παραδοσιακά ελκύουν το ευρύ κοινό και ειδικά στις πρεμιέρες μαζεύουν κόσμο λες και πρόκειται για πάρτι, ήταν τιμωρημένες και αγωνίστηκαν με κλειστές πόρτες. Ε, και τι μ’ αυτό; Η ουσία ουδόλως αλλάζει. Στην Κέρκυρα δεν κόπηκαν ούτε 900 εισιτήρια, ενώ στο Περιστέρι το νούμερο που δόθηκε ήταν 600. Ναι, το στρογγύλεψαν! Σίγουρα, πάντως, κάτι παραπάνω περιμέναμε από τους φίλους του Ατρομήτου ή και τους αντίστοιχους του Απόλλωνα που θα έπρεπε να γιορτάζουν την επάνοδο στο κλαμπ των δυνατών.
Οι σιωπές των φίλων του ποδοσφαίρου στοιβάζονται, παράξενα μουρμουράνε και λίγοι, ελάχιστοι τις καταλαβαίνουν ή αλλιώς, αρνούνται να τις ερμηνεύσουν. Φευ! Προσπαθώ και τις ακούω, μέσα σε ένα ακατανόητο σκηνικό. Τι λένε; Εξηγούν, αιτιολογούν την αποχή που τείνει να γίνει καθεστώς, με δεδομένο ότι συρρικνώνεται η πίτα όσων επιλέγουν να παρακολουθήσουν την εγχώρια Λίγκα. Τι να δουν, αλήθεια;
Συνθήκες που απωθούν
Μια διοργάνωση που μέχρι την παραμονή της ουδείς γνώριζε πότε θα τελειώσει, αν θα υπάρχουν play offs και μέσω ποιας διαδικασίας θα αναδειχθεί ο πρωταθλητής; Τις κακές διαιτησίες ατάλαντων ρέφερι που όλο τους αλλάζει το σύστημα, αλλά επί της ουσίας δεν συντελείται κάποια σοβαρή πρόοδος; Το θέαμα που παίρνει, καιρό τώρα, βαθμό κάτω από τη βάση; Ενας οπαδός, σου λέει, γιατί να πάει να δει μπάλα στην Ελλάδα όταν την ίδια στιγμή μπορεί να απολαύσει μπουκέτο από κορυφαία πρωταθλήματα; Και κάπου εδώ φτάνουμε στο προκείμενο: γιατί ναι μεν η τηλεόραση προσφέρει χρήμα και αποτρέπει συνθήκες (οικονομικής) ασφυξίας από τις ΠΑΕ, ωστόσο παράλληλα λειτουργεί ως αποτρεπτικός παράγων για να πάει κάποιος στο γήπεδο. Ολοι έγιναν φίλαθλοι του καναπέ ή της καφετέριας. Η υπερπροσφορά τούς ανάγκασε να αλλάξουν συνήθειες, συν φυσικά τα λοιπά προβλήματα που ταλανίζουν το ποδόσφαιρο σε επίπεδο πρωταθλήματος. Και έχουν να κάνουν με το επίπεδο του ποδοσφαίρου, την απουσία αμφίρροπων αναμετρήσεων, τη σαλαμοποίηση της αγωνιστικής. Και τις παροχές που προκαλούν θλίψη, γιατί όσο και να έγιναν λίφτινγκ σε πολλά γήπεδα, οι ρυτίδες παραμένουν.
Στο πέλαγος της ποδοσφαιρικής ζωής ένα αστέρι να είχαν κάποιοι για οδηγό, δύσκολα θα χάνονταν. Αλλά αντί να το βρουν, περιορίζονται να ζητούν, να απαιτούν, να σκέφτονται μόνο το χρήμα, τους χορηγούς, τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Χωρίς να βλέπουν το μείζον που είναι η βελτίωση των συνθηκών του ποδοσφαίρου. Ωστε να μη διεξάγονται ματς μεταξύ συγγενών και φίλων σε γήπεδα αδειανά.
