Η άνανδρη επίθεση κουκουλοφόρων στα γραφεία της oδού Μιχαλακοπούλου (το βράδυ της Παρασκευής) μπορεί να προκάλεσε φθορές στο κτίριο αλλά δεν μας φοβίζει.

Η ύπουλη και συντονισμένη από τα παράκεντρα εξουσίας απόπειρα δεν μας καταβάλει. Αντιθέτως μας υποχρεώνει να ξεκαθαρίσουμε προς πάσα κατεύθυνση πως δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω στην άσκηση της ελεύθερης και ακηδεμόνευτης δημοσιογραφίας. Πέρα όμως από το γεγονός αυτό καθ΄αυτό υπάρχουν οι υποβολείς και οι αυτόκλητοι αλληλέγγυοι μιας παραεξουσίας που υποθάλπει φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας.

Aνάμεσα στα πολλά που χαρακτηρίζουν μια δημοκρατία είναι και το εξής: η εξουσία δεν κατασκευάζει εχθρούς. Αντίθετα με τα πάσης φύσεως καθεστώτα, δεν εχθρεύεται ολόκληρες κατηγορίες πολιτών, δεν στοχοποιεί δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, διανοουμένους, δεν στήνει στο απόσπασμα των φιλικών της Μέσων την αντίθετη άποψη αμαυρώνοντας εκείνους που την εκφράζουν με ανυπόστατους και αδιανόητους χαρακτηρισμούς, δεν σπιλώνει υπολήψεις. Η κυβέρνηση σε μια δημοκρατία είναι κυβέρνηση όλων.

Οχι όμως και αυτή η κυβέρνηση. Από την πρώτη ημέρα που ανέλαβαν την εξουσία, τα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού επιδίδονται σε μια συστηματική επιχείρηση κατασκευής εχθρών. Οποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους: οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι «μενουμευρώπηδες», στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης που εκδιώχθηκαν λοιδορούμενα, γραφίδες του Τύπου. Ακόμη και η διαφωνία σε ένα ιστορικό ζήτημα είναι αρκετή για να οδηγηθεί κάποιος στην πυρά ως ακροδεξιός, φιλοναζί, νοσταλγός της χούντας – θύματα έπεσαν ακόμη και εκείνοι που διακονούν τη σάτιρα με τα υπέροχα και ευφυή σκίτσα τους.

Μιας και έχει γίνει πολύς λόγος για καθεστώτα και καθεστώτα το τελευταίο διάστημα, οφείλει να το επισημάνει κανείς: αυτή είναι μια καθεστωτική νοοτροπία που δεν έχει θέση σε μία δημοκρατία. Δεν έχει θέση όχι μόνο στον τόπο όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, αλλά και σε έναν τόπο που στην πρόσφατη Ιστορία του πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος και ελευθερίας σε διάφορα καθεστώτα. Η άσκηση της εξουσίας είναι και μια καθημερινή κατάθεση δημοκρατικών διαπιστευτηρίων. Εχει έρθει η ώρα για την κυβέρνηση να μαζέψει τα καθεστωτικά σκυλιά της . Για να μην έχουν άλλες αυταπάτες εξηγούμαστε: είμαστε και θα παραμείνουμε εδώ. Δεν μας φοβίζουν δεν μας φιμώνουν.

ΤΑ ΝΕΑ

Προκάλεσαν φθορές και πέταξαν μπογιές

Μια ομάδα πέντε ατόμων, με μαύρα ρούχα και κράνη, κρατώντας σφυριά και λοστούς προκάλεσαν ζημιές στην είσοδο του κτιρίου και στη συνέχεια πέταξαν μπογιές.

Με ανάρτησή τους το Σάββατο το πρωί σε ιστότοπο του αντιεξουσιαστικού χώρου αιτιολογούν την επίθεση τους ως κίνηση αλληλεγγύης στις καταλήψεις.

Τονίζουν ότι θα ακολουθήσει σχετικό κείμενο και βίντεο και υπογράφουν ως «σύντροφοι, συντρόφισσες από καταλήψεις».

Προκλητική απάντηση με non paper του Μαξίμου

Το Μέγαρο Μαξίμου σε μια πρωτοφανή επίδειξη αδιαφορίας, ανοχής, αν όχι κάτι χειρότερο, αφού πέρασαν πάνω από 18 ώρες, με τη γνωστή μέθοδο των non paper, όχι μόνο δεν καταδικάζει ξεκάθαρα τη χυδαία, τραμπούκικη και τρομοκρατική επίθεση εναντίον της δημοσιογραφίας, αλλά προχωρά ακόμα περισσότερο σε απαράδεκτους συμψηφισμούς.

«Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Μαρινάκη, με αφορμή μια καταδικαστέα ενέργεια του Ρουβίκωνα ενάντια σε ένα άδειο κτίριο (πρώην γραφεία του ΔΟΛ, άδεια σήμερα), συνεχίζει την προσπάθεια σπίλωσης της κυβέρνησης, με αδιανόητες κατηγορίες –τώρα τη βλέπουν και σε ρόλο… καθοδηγητή! Ούτε μια στοιχειώδη πολιτική ανάλυση δεν μπορούν να κάνουν…Είναι φανερό ότι όταν έχεις μάθει να εκτελείς συμβόλαια δεν έχεις και πολλά περιθώρια για δημοσιογραφία» αναφέρει το Μαξίμου.

Αναφορικά δε με τα περί άδειου κτιρίου που επικαλείται το Μαξίμου, είναι προφανές ότι πρόκειται περί ψεύδους διότι όχι μόνο δεν είναι άδειο αλλά από εκεί εκπέμπει ο ραδιοφωνικός σταθμός BHMA FM ενώ την ίδια ώρα βρίσκονταν και άλλοι εργαζόμενοι.

Είναι προφανές ποιος υποθάλπει, ανέχεται και ενίοτε στοχοποιεί με τις μεθόδους του τη δημοσιογραφία και την ελευθερία της έκφρασης. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.

Καταδικάζουν την επίθεση ΝΔ, ΚΚΕ, ΠΟΤΑΜΙ και ΔΗΜΑΡ

Την κατηγορηματική της καταδίκη εκφράζει η ΝΔ για την επίθεση στο κτίριο όπου στεγάζονταν μέχρι πρότινος τα γραφεία του ΔΟΛ.

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου του κόμματος τονίζει πως «η ελεύθερη έκφραση είναι προϋπόθεση Δημοκρατίας», ενώ καλεί την κυβέρνηση να εγκαταλείψει, όπως λέει, την αδράνεια απέναντι στους γνωστούς- αγνώστους που επιχειρούν να τρομοκρατήσουν όσους εκφράζουν διαφορετική άποψη.

«Δεν μπορούν ούτε να εκβιάζουν, ούτε να τρομοκρατούν τον δημοσιογραφικό κόσμο. Η ανοχή στη βία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή», καταλήγει στην ανακοίνωσή της η ΝΔ.

Το ΚΚΕ καταδικάζει την επίθεση στο κτίριο του ΔΟΛ. Τέτοιου είδους ενέργειες δεν έχουν καμία σχέση με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του λαού, αντίθετα βοηθούν όσους θέλουν να τους συκοφαντούν και να τους υπονομεύουν.

Σε δήλωση του ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Θανάσης Θεοχαρόπουλος τονίζει για την επίθεση βίας σε ΜΜΕ:«Καταδικάζω απερίφραστα την τραμπούκικη επίθεση στα γραφεία της οδού Μιχαλακοπούλου που συστεγάζονταν ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΒΗΜΑ, το ραδιόφωνο του Βήματος και το in.gr. Επιθέσεις βίας σε ΜΜΕ πλήττουν την ίδια τη δημοκρατία. Ας κατανοήσουν επιτέλους όλοι ότι η πολυφωνία και η ελεύθερη δημοσιογραφία είναι το οξυγόνο της δημοκρατίας. Η συνεχιζόμενη ανοχή σε φαινόμενα βίας συνιστά συνενοχή».

«Το μίσος ορισμένων για τους δημοσιογράφους που δεν συμβιβάζονται με τις υποδείξεις είναι γνωστό και παλιό. Ο μεγαλύτερος εχθρός των σκοταδιστών και των φασιστών, είναι πάντα αυτοί που γράφουν και αυτοί που σχολιάζουν ελεύθερα», τονίζει το Ποτάμι σε ανακοίνωσή του για την επίθεση κουκουλοφόρων στο παλιό κτίριο του ΔΟΛ, στην οδό Μιχαλακοπούλου.

Το Ποτάμι επισημαίνει ότι «η Πολιτεία, πρέπει να πάψει να ανέχεται αυτές τις τραμπούκικες συμπεριφορές. Άλλωστε, πλέον, οι “γνωστοί άγνωστοι” είναι πια περισσότερο γνωστοί πάρα άγνωστοι. Ας πάψουν λοιπόν να τους προστατεύουν».

Για την επίθεση στα πρώην γραφεία του ΔΟΛ στη Μιχαλακοπούλου 80 γράφουν οι: Περικλής Δημητρουλόπουλος, Μιχάλης Μητσός, Διονύσης Νασόπουλος, Ηλίας Κανέλλης και Πέπη Ραγκούση(Διαβάστε παρακάτω)

Ποιοι κήρυξαν πόλεμο
Ας τους πει όπως νομίζει κανείς – γνωστούς άγνωστους, μπαχαλάκηδες ή απλώς «παιδιά». Ας αυτοπροσδιοριστούν και οι ίδιοι όπως νομίζουν, ας συστηθούν ως αναρχικοί, επαναστάτες ή αστροναύτες. Στις δημοκρατίες έτσι γίνεται, αυτό είναι το νόημα της ελευθερίας της έκφρασης.
Τι δεν γίνεται στις δημοκρατίες; Πολλά από αυτά που γίνονται εδώ. Στις δημοκρατίες δεν νοείται να πηγαίνουν κάποιοι να καίνε μια εφημερίδα, όπως συνέβη πριν από τρία χρόνια, ή να σπάνε με βαριοπούλες τα γραφεία της όπως συνέβη χθες σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Δεν νοείται οι άλλες εφημερίδες να μην καταδικάζουν αυτές τις πρακτικές. Δεν νοείται τα κόμματα να σιωπούν και ιδίως να σιωπά το κόμμα που κυβερνά. Και δεν νοείται η Πολιτεία να παραμένει αδρανής.
Ας δούμε, τώρα, τι γίνεται σε αυτή τη δημοκρατία. Κάποιες εφημερίδες στοχοποιούν άλλες εφημερίδες με έναν πρωτοφανή φανατισμό και μια αδιανόητη μισαλλοδοξία. Έχουν κηρύξει έναν κανονικό πόλεμο πότε κουνώντας το δάχτυλο σαν φανατικοί τηλεευαγγελιστές και άλλοτε εκτοξεύοντας συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Ο λόγος της ύπαρξής τους, πέρα από την τυφλή τους αφοσίωση στην εξουσία, μοιάζει να είναι το μίσος τους για τους άλλους. Το μίσος τους για εμάς.
Δείχνουν να βρίσκονται σε έναν πόλεμο που διεξάγουν μόνοι τους αλλά στον οποίο, τολμώ να τους διαβεβαιώσω από αυτή τη θέση, θα παραμείνουν μόνοι τους: η αντίληψη αυτής της εφημερίδας για τη δημοσιογραφία είναι διαφορετική. Το ίδιο και η αφοσίωσή της, πιο τυφλή και από τη δική τους, στον πλουραλισμό, τη διαφωνία, τη διαφορετική άποψη.
Μόνο που δεν είναι ένας πόλεμος, έστω και μονομερής, ανάμεσα σε μέσα ενημέρωσης. Γιατί αυτό που γίνεται ακόμη σε αυτή τη δημοκρατία είναι ότι η εξουσία δεν έχει κρύψει τη δυσανεξία της για εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα που δεν περιορίζονται στον ρόλο του πιστού υπηρέτη. Έχει επιδείξει πολλές φορές την ενόχλησή της απέναντι στην κριτική που της ασκείται, την δυσφορία της απέναντι στη δημοσιογραφική αποκάλυψη.
Έχει κηρύξει τον δικό της πόλεμο και φυσικά τον κάνει με τα δικά της πανίσχυρα όπλα. Δεν περιορίστηκε, ας πούμε, σε επιθέσεις τύπου Τραμπ. Επιχείρησε να δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας στα μη αρεστά μέσα προσπαθώντας παράλληλα να στήσει ένα δικό της, ελεγχόμενο σύστημα ενημέρωσης.
Και να τι γίνεται ακόμη σε αυτή τη δημοκρατία. Η Πολιτεία όχι μόνο παραμένει αδρανής, αλλά επιπλέον προσφέρει άσυλο στους εκφραστές της βίας. Τους εξασφαλίζει το δικαίωμα σε μια δράση χωρίς συνέπειες – ή μάλλον σε συνθήκες απόλυτης προστασίας, όπως συνέβη στην περίπτωση της εισβολής στη Βουλή. Μόνο που έτσι δεν μιλάμε πια ούτε για «παιδιά», ούτε για γνωστούς αγνώστους, αναρχικούς ή επαναστάτες. Μιλάμε για παρακρατικούς.

Οπλισε το χέρι τους αυτός ο κηρυγμένος πόλεμος, αυτό το μίσος της εξουσίας και των αφοσιωμένων υπηρετών της; Σε αυτήν την στρατηγική της έντασης που έχει στηθεί νομίζω ότι οι απαντήσεις θα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η ιστορία εξάλλου έχει δείξει ότι όπου σπέρνεται μίσος, υπάρχει πάντα κάποιο χέρι που σηκώνεται για να χτυπήσει και να χύσει αίμα. Προς το παρόν ας πούμε μόνο ότι αυτοί έχουν τις συκοφαντίες τους, τη δυσφορία τους, τις βαριοπούλες τους. Κι ότι εμείς έχουμε τις απόψεις μας και το ρεπορτάζ μας. Ε, στις απόψεις και το ρεπορτάζ θα τους ταράξουμε.

Περικλής Δημητρολόπουλος

Ο δικός μας οδηγός είναι οι ευρωπαϊκές αξίες του πλουραλισμού

Την Παρασκευή το βράδυ, άγνωστοι κουκουλοφόροι επιτέθηκαν με σφυριά και λοστούς εναντίον των παλιών γραφείων του ΔΟΛ στην οδό Μιχαλακοπούλου, όπου εξακολουθούν να στεγάζονται το ραδιόφωνο Vima fm και μερικές υπηρεσίες. Ευτυχώς, οι ζημιές ήταν μόνο υλικές. Η κυβέρνηση δεν έχει αισθανθεί την υποχρέωση να καταδικάσει τη φασιστικού χαρακτήρα επίθεση και να δεσμευτεί ότι θα διεξαγάγει έρευνα για τον εντοπισμό των ενόχων. Γιατί άραγε;

Μήπως «κατανοεί» τα κίνητρα των δραστών, τους οποίους άλλωστε η ίδια εμμέσως ενθαρρύνει με την καλλιέργεια ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος και τη στοχοποίηση όποιου διαφωνεί μαζί της;

Μήπως επιχαίρει με την άσκηση βίας εναντίον ενός οργανισμού που δεν λύγισε, δεν χαρίστηκε, δεν υποχώρησε;

Μετά την παταγώδη αποτυχία της λυσσαλέας προσπάθειάς της να σιγήσουν τα μέσα του ΔΟΛ, μήπως ελπίζει ότι με τέτοιου είδους επιθέσεις θα φοβηθούμε και θα υποστείλουμε τη σημαία;

Η ελεύθερη έκφραση αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας. Αν το πρότυπο αυτών που μας κυβερνούν είναι η Βενεζουέλα, ο δικός μας οδηγός είναι οι ευρωπαϊκές αξίες του πλουραλισμού, της γόνιμης αντιπαράθεσης και της πολυφωνίας. Αυτές θα εξακολουθήσουμε να υπηρετούμε με νηφαλιότητα, αλλά και αποφασιστικότητα. Στην τρομοκρατία των δειλών, τωναδίστακτων και των χυδαίων απαντάμε με την ελεύθερη φωνή μας.

Μιχάλης Μητσός

Η σιωπή είναι συνενοχή

Από την πρώτη στιγμή δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η καταδρομική επίθεση στην μέχρι πρότινος έδρα των Νέων και του Βήματος, στην οδό Μιχαλακοπούλου, ήταν σχεδιασμένη από παράκεντρα – η ανάληψη ευθύνης στο όνομα κάποιων καταληψιών πρωτίστως την εκτέλεση ενός σχεδίου με απότερους στόχους επιβεβαιώνει.

Επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτοί οι στόχοι δεν μπορούν και ούτε πρόκειται να επιτευχθούν: επιχειρήσεις εκφοβισμού και φίμωσης δεν αγγίζουν και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να κάμψουν έναν δημοσιογραφικό οργανισμό και τους ανθρώπους του που υπηρετούν τις δημοκρατικές αξίες, την ελευθερία και την ενημέρωση χωρίς φραγμούς, σχεδόν επί έναν αιώνα. Αντιθέτως, τέτοιες άνανδρες επιθέσεις και απόπειρες εκτροπής χαλυβδώνουν ακόμη περισσότερο την πίστη μας ότι όσοι υπηρετούν την σκοτεινή πλευρά θα ηττηθούν.

Μπροστά σε αυτά τα αποκρουστικά φαινόμενα, η σιωπή μόνον ως συνενοχή μπορεί να ερμηνευθεί. ‘Οσοι προσπεράσουν ή υποβαθμίσουν τα γεγονότα, ας αναρωτηθούν πώς θα αντιδράσουν την επόμενη φορά.

Από την πλευρά μας, η διαβεβαίωση ότι δεν θα υποκύψουμε σε καμία απόπειρα εκφοβισμού και φίμωσης θα συνεχίσει να αποτελεί τον οδηγό μας – στο παρόν και το μέλλον.

Διονύσης Νασόπουλος

Η επίθεση κατά του Τύπου είναι φασισμός

Το περίμενα, περιμένω και χειρότερα. Τις προηγούμενες εβδομάδες, οι μηχανισμοί συκοφάντησης των ΜΜΕ που δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φανατίσουν το ακροατήριό τους. Το σύνθημα μίσους «Ή εμείς ή αυτοί» αναθερμάνθηκε, μέσω της ρητορικής συγκεκριμένων κυβερνητικών παραγόντων και της εκλαϊκευσης από τα ΜΜΕ (και ορισμένων χρήσιμων ηλιθίων του δημόσιου λόγου) αυτής της ρητορικής.

Δυο συστατικά έχει η καινούργια επίθεση κατά της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ που δεν μπαίνουν στο «μαντρί».

Α. Ότι οι δημοσιογράφοι είναι άκριτοι υπηρέτες αυτού που αποκαλούν «νέα διαπλοκή».

Β. Ότι ορισμένα ΜΜΕ, κυρίως δε τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ, οι εργαζόμενοι των οποίων πέρασαν διά πυρός και σιδήρου προκειμένου να μείνουν όρθια, ενορχηστρώνουν οιονεί φασιστικές επιθέσεις εναντίον της κυβέρνησης. Η επανακυκλοφορία των εφημερίδων, και η ενθουσιώδης αποδοχή τους από τους αναγνώστες, ξαναέκανε κόκκινο πανί για την κυβέρνηση που επιχειρεί να κάνει το μαύρο άσπρο.

Η νέα επίθεση, συνυφασμένη με τη χρήση από την πλευρά της κυβέρνησης των κρατικών ΜΜΕ, του ΑΠΕ/ΜΠΕ και της ΕΡΤ, στην υπηρεσία μιας μονοδιάστατης προπαγάνδας και μόνο, που ενισχύεται ακόμα και με την ανενδοίαστη χρήση, εσκεμμένα, ψευδών ειδήσεων, fake news, έφερε ήδη τα αποτελέσματά της. Την Παρασκευή το βράδυ, ο σκοτεινός βραχίονας της κυβέρνησης, το δήθεν αντιεξουσιαστικό κίνημα, στην ουσία το παρακράτος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, επιτέθηκε στα παλιά γραφεία του ΔΟΛ όπου ακόμα στεγάζονται ορισμένες υπηρεσίες. Ακόμα μια φορά, ουδείς εντοπίστηκε, ουδείς συνελήφθη – τους κατάπιε η νύχτα.

Και η κυβέρνηση, που δεν επιβάλλει την τάξη επειδή χρησιμοποιεί ως ιμάντα των επιλογών της το σκοτεινό παρακράτος, δεν έβγαλε ούτε μια ανακοίνωση καταδίκης. Λες και είναι φυσιολογικό σε μια δημοκρατία διάφοροι τραμπούκοι με ναζιστικές μεθόδους να επιτίθενται κατά του Τύπου, της ελευθερίας του, της ασφάλειας των εργαζόμενων σε αυτόν.

Ναζιστικές μέθοδοι; Ακριβώς. Είναι οι μέθοδοι των ναζί κατά των θυμάτων τους, πριν τεθεί σε λειτουργία η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος. Αμέσως μετά την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, με την άνοδο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος στην εξουσία, έτσι γινόταν η δουλειά: οι ναζί αξιωματούχοι έδιναν την κατεύθυνση, εφημερίδες όπως η «Der Sturmer» εξειδίκευαν τη συκοφαντία συνήθως διακινώντας συκοφαντίες καιψέματα (fake news), για να ακολουθήσει ο αγανακτισμένος λαός (βλ. και: Saul Friendlander, «Η ναζιστική Γερμανία και οι Εβραίοι», Πόλις, Αθήνα 2013, ολόκληρο το πρώτο βιβλίο «Τα χρόνια των διώξεων» και ιδίως τις σελ. 149-151, 255, 315).

Μένει στην κυβέρνηση να αποδείξει ότι την ενδιαφέρει η άσκηση της ελευθερίας του Τύπου. Ότι αντέχει τη διαφορετική άποψη, την κριτική, ότι πιστεύει στο παιχνίδι της δημοκρατίας. Ότι είναι πραγματικά δύναμη ευρωπαϊκή, υπέρμαχος των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, προστάτρια της ελευθερίας του λόγου. Μένει στην κυβέρνηση να προστατεύσει την ελευθερία άσκησης της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα.

Είναι συστατικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, την οποία οφείλουμε να διαφυλάξουμε. Έχουμε υποχρέωση στους έλληνες πολίτες, στην ιστορία αλλά, κυρίως, στο παρόν και το μέλλον της χώρας μας να το πράξουμε. Όχι στον αυταρχισμό, όχι στο παρακράτος.

Ηλίας Κανέλλης

Το μίσος τους η δύναμή μας

«Η ελεύθερη δημοσιογραφία μπορεί να είναι καλή ή κακή. Αλλά είναι σίγουρο ότι χωρίς ελευθερία, η δημοσιογραφία δεν μπορεί να είναι παρά μόνο κακή». Τη άποψη αυτή του Αλμπέρ Καμί οι άνθρωποι που εδώ και έναν περίπου αιώνα συνέβαλαν στην ιστορία των εφημερίδων «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ» τη γνώριζαν, την υπερασπίστηκαν και την έκαναν πράξη πριν ακόμη την διατυπώσει ο γάλλος διανοούμενος. Και αυτή τη βαριά κληρονομιά κληθήκαμε να προστατεύσουμε και να συνεχίσουμε.

Σε δύσκολους καιρούς, από τους δυσκολότερους στην εκδοτική ιστορία μας.

Εδώ και έναν, περίπου, χρόνο συνειδητά αλλά αυθόρμητα, αποφασίσαμε να κρατήσουμε αυτές τις εφημερίδες ανοιχτές όχι μόνο χωρίς να πληρωνόμαστε αλλά και χωρίς, για αρκετούς μήνες, να διαβλέπουμε κάποια προοπτική. Αυτό μας επέβαλε η δημοσιογραφική παιδεία που, οι περισσότεροι, αποκτήσαμε δουλεύοντας για δεκαετίες εδώ μέσα. Σαν έτοιμοι από καιρό προχωρούσαμε στα τυφλά για να διασώσουμε όχι μόνο τις θέσεις εργασίας αλλά, κυρίως, τη δημοσιογραφική μας τιμή. Συσπειρωθήκαμε απέναντι σε απόπειρες κηδεμόνευσης βάζοντας, πολλοί από τους συναδέλφους μας, την ανεξαρτησία του λόγου τους, πάνω από την επιβίωση της οικογένειάς τους. Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι ήθελε να κτυπήσει τη διαπλοκή και όχι τους εργαζόμενους, κατέπεσε όταν, μετά την απομάκρυνση της πρώην ιδιοκτησίας, συνέχιζε, με άλλοθι τις Τράπεζες, να παίζει με το ψωμί μας. Με το καθημερινό μας ψωμί.

Δεν πτοηθήκαμε. Και φτάσαμε στο σημείο να μπορούμε να μιλάμε για μία νέα αρχή. Λαβωμένοι αλλά όχι ηττημένοι. Εμείς αντέξαμε. Κάποιοι άλλοι όμως δεν άντεξαν το ότι αντέξαμε. Όταν ο πρωθυπουργός ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής κραδαίνοντας επιθετικά τα πρωτοσέλιδα των ΝΕΩΝ και του ΒΗΜΑΤΟΣ, το χθεσινό παρακρατικό και άνανδρο χτύπημα στα γραφεία της Μιχαλακοπούλου μοιάζει με το χρονικό μίας προαναγγελθείσης επίθεσης.

Θυμός, θλίψη αλλά και μια αίσθηση ότι κάτι κάναμε καλά τόσον καιρό ώστε να αγριέψει το παρακράτος του μπάχαλου. Τα σπασμένα τζάμια και οι μπογιές στην είσοδο του κτιρίου όπου στεγάζονταν μέχρι πριν από δέκα μέρες τα γραφεία μας είναι η απόδειξη ότι σωστά πορευθήκαμε αυτούς τους τελευταίους μήνες. Κι έτσι θα συνεχίσουμε. Απτόητοι και επίμονοι. Το μίσος τους μας δίνει δύναμη. Γιατί η ελευθερία του Τύπου είναι ο βραχίονας στην αντίσταση ενάντια σε κάθε είδους ολοκληρωτισμούς.

Πέπη Ραγκούση

Τελευταία Νέα