Η συζήτηση της περασμένης εβδομάδας για τα εγκλήματα του κομμουνισμού βοήθησε τον ΣΥΡΙΖΑ να πολώσει την πολιτική αντιπαράθεση σε εποχή θερινής ραθυμίας. Η πόλωση αυτή ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αλλά και εναντίον ανεξάρτητων δημοσιογραφικών κριτικών κατά της κυβερνητικής στάσης, από πολλούς θεωρήθηκε βούτυρο στο ψωμί των συριζαίων –στελεχών και οπαδών ενός κόμματος που διαψεύστηκε στα πάντα και σήμερα έχει οχυρωθεί στην ηθικολογία ανάκατη με κατάρες και ύβρεις κατά των αντιπάλων του, σε επικοινωνιακά παιχνίδια και στην επίκληση του αριστερού μαρτυρολογίου. Κατά την κριτική αυτή, η ΝΔ την πάτησε, επειδή έδωσε τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να αντεπιτεθεί στο μοναδικό πεδίο όπου ακόμα θεωρείται ότι φαντάζει ισχυρός, στο πεδίο της ιδεολογίας.
Η προσέγγιση αυτή, κατά τη γνώμη του, είναι απολύτως λάθος. Η ΝΔ έχασε την ευκαιρία να κλιμακώσει την πόλωση, απαντώντας σοβαρά στην κυβέρνηση, όχι απαξιώνοντας απλώς τη σταλινική περίοδο αλλά, αντίθετα, απογυμνώνοντας τον οραματικό χαρακτήρα της Αριστεράς –ποιο όραμα κοινωνικής τελείωσης, χειραφέτησης και ελευθερίας μπορεί να περνάει μέσα από γκουλάγκ, διωγμούς, συνωμοσίες, ανελευθερία, τρόμο;
Η συζήτηση αυτή είναι υποχρεωτικό να γίνει και στην Ελλάδα, δεν θα την αποφύγουμε –όπως δεν αποφύγαμε τη συζήτηση για τον ελληνικό Εμφύλιο, όταν οι καθηγητές Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης έθεσαν υπό αμφισβήτηση την αγιογραφία με την οποία είχε περιβληθεί μεταπολεμικά ο Εμφύλιος. Μερικά μόλις χρόνια μετά, το αριστερό αγιογραφικό αφήγημα έχει καταρρεύσει και οι ιστορικές σπουδές, με τη βοήθεια των αρχείων που γίνονται προσβάσιμα σε νεότερους ιστορικούς, αλλά χάρη και σε μαρτυρίες αυτοπτών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ήδη υποχρεώνουν σε συνθετότερες προσεγγίσεις (συχνά με τη βοήθεια της πολιτικής επιστήμης, της στατιστικής ή των πολιτιστικών σπουδών).
Το πρόβλημα με τη ΝΔ είναι η ιδεολογική πλαδαρότητα. Οφείλει να αποκτήσει ευρωπαϊκές θέσεις –και ανάμεσά τους είναι απαραίτητη η αποκαθήλωση των ιδεολογικών και αισθητικών σταθερών της μεταπολεμικής περιόδου. Αλλά για να το κάνει αυτό δεν αρκεί να στηρίζεται σε ορισμένα στελέχη – καμικάζι, τα οποία θα εφορμούν στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις, όπως γίνεται έως σήμερα, για να συμψηφιστεί η γνώμη τους.
Η ΝΔ είναι δέσμια της γενικότερης ιδεολογικής στάσης της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Εχει και η ίδια εμπεδώσει ότι είναι το κόμμα της Ψωροκώσταινας, η συντηρητική Δεξιά. Αποφεύγει να διεκδικήσει τον καινούργιο, μεταρρυθμιστικό ρόλο της, στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής πορείας της χώρας –ακόμα και σήμερα, με αρχηγό εκλεγμένο από κρίσιμη ομάδα μεταρρυθμιστών, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν σχέση με το κόμμα. Μπορεί, όμως.
Και δεν είναι δύσκολο. Ας το πράξει όπως οι επιστήμονες της Ιστορίας. Αρκεί ένας στιβαρός αναπροσδιορισμός της ταυτότητάς της. Αλλά οφείλει να το πράξει τώρα. Ακόμα και αν δεν είναι ανάγκη να ξεδιπλώσει το πλήρες πρόγραμμά της, δεν έχει καμία υποχρέωση να συνεχίσει να κρύβει την ιδεολογική της ταυτότητα στη μετεμφυλιακή παράταξη της εθνικοφροσύνης. Η ΝΔ είναι ευρωπαϊκό κόμμα, υπέρ της Ευρώπης, της ελεύθερης οικονομίας, των ελευθεριών. Δημοκρατικό, άρα εναντίον κάθε αυταρχικής εξουσίας. Ενα σύγχρονο κόμμα της Δύσης. Ας το δείξει.
