Εστω ότι βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1993. Εγώ φοράω ακόμα σακάκια με βάτες, το ίδιο και η Μαρία Δαμανάκη η οποία παραιτείται από την προεδρία του κόμματος και τη θέση της καταλαμβάνει ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, επειδή ο Συνασπισμός με ποσοστό 2,94 μένει εκτός Βουλής. Για το κουτσομπολιό, ας προστεθεί και τούτο: στις ίδιες εκλογές το κόμμα της Ακροδεξιάς (ΕΠΕΝ) συγκεντρώνει με το ζόρι 9.500 ψήφους πανελληνίως ενώ 16.000 εκκεντρικοί τιμούν τον Βασίλη Λεβέντη.
Κι αν ξαναράψω στα σακάκια μου βάτες, σκέφτηκα; Θα επαναληφθεί άραγε το ίδιο εκλογικό αποτέλεσμα ή θα πρέπει να υποστώ κι αποπάνω την εφηβεία της Ζωής Κωνσταντοπούλου; Ασε καλύτερα. Ας πάω μια βολτίτσα από το Τζουράσικ παρκ που, διόλου τυχαία, την ίδια χρονιά έσπαγε ταμεία στους κινηματογράφους. Πού ξέρεις; Μπορεί να με νοστιμευτεί κανάς Τρικεράτωψ, κανάς Βελοσιράπτορας, κανάς Κομψόγναθος, κανάς ξεγυρισμένος Τυραννόσαυρος, να γλιτώσω μια και καλή από την παρελθοντολογία που μας γονάτισε τις τελευταίες ημέρες. Γιατί οι δεινόσαυροι, παρά τα θρυλούμενα, υπήρξαν εξαιρετικά προσαρμοστικοί. Ρύθμιζαν τη ζήτηση ανάλογα με την προσφορά, με αποτέλεσμα άλλοτε να είναι σαρκοφάγοι κι άλλοτε να το γυρίζουν σε βέγκαν χωρίς να παθαίνουν κοιλιακά. Στον καιρό της, το είχε εντοπίσει και η Αννα Αχμάτοβα, η οποία ερμηνεύοντας τον σαρκοφαγικό χαρακτήρα του σταλινισμού, είχε χαρακτηρίσει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ανάλογα με το πεπτικό τους σύστημα. Κοντό έντερο και χαμηλό pΗ στομάχου για τα καρνιβόρα, μακρύ έντερο και κάτω γνάθο με διπλό διαφορικό και πλάγια κίνηση για να αναχαράζουν τα φυτοφάγα.
«Μασάει η κατσίκα ταραμά;». Αυτό θα έπρεπε να είναι το ερώτημα της εποχής μας κι όχι το άλλο, το καρκινικό της Εσθονίας. Στα μημονανόψιν των ημερών χωράνε, φαντάζομαι, και τα δικά μας ανομήματα. Ημών, των τέκνων, εγγονών και δισεγγονών, του ιανικού εγκλήματος. Εχουμε άραγε λόγο να βάλουμε το κεφάλι μας κάτω απ’ αυτό το σαπάκι και να το χρυσοπληρώσουμε κι αποπάνω σε ΕΝΦΙΑ και φόρο; Φίσκα σου λέει τα ειρηνοδικεία από εξουθενωμένους κληρονόμους της ιστορίας τους που ζητούν Αποποίηση κληρονομίας. Αυτό το «απεταξάμην», αυτή η οικειοθελής εξαφάνιση, θα είναι ο δικός μας οβολός στην παράνοια της Ιστορίας.