Η ιστορία είναι γνωστή. Ο υπουργός Δικαιοσύνης μιας ευρωπαϊκής χώρας προσκαλείται από την εσθονική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε συνέδριο στο Ταλίν.
Το συνέδριο αφορά εγκλήματα «που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».
Ούτως ή άλλως, οι Εσθονοί τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι αφού έζησαν υπό σοβιετική κατοχή πενήντα ολόκληρα χρόνια, από το 1941 έως το 1991.
Εως εδώ, μια χαρά.
Στην απάντησή του όμως ο υπουργός μιλά για μια πρωτοβουλία «πολύ ατυχή», η οποία «μας προκάλεσε εύλογα ερωτηματικά».
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ούτε τα ερωτηματικά του υπουργού, ούτε πού ατύχησαν οι Εσθονοί.
Το ερώτημα είναι απλό. Εχουν ή δεν έχουν κάνει εγκλήματα τα κομμουνιστικά καθεστώτα; Αυτό και τίποτε άλλο.
Ερώτημα ρητορικό. Ακόμη κι οι πιο φανατικοί κομμουνιστές δυσκολεύονται να καταπιούν το Γκουλάγκ, τις σχεδιασμένες σφαγές και γενοκτονίες, τους οργανωμένους λιμούς, το αστυνομικό κράτος, τις Στάζι, τα ψυχιατρεία, τον Στάλιν, τον Πολ Ποτ ή τον Μάο.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει στοιχειωδώς σοβαρός ερευνητής του 20ού αιώνα που να μη χρεώνει στα κομμουνιστικά καθεστώτα μερικές δεκάδες εκατομμύρια θυμάτων.
Τόσοι νεκροί και τέτοια φρίκη συνιστούν έγκλημα για έναν υπουργό Δικαιοσύνης μιας ευρωπαϊκής δημοκρατικής χώρας; Αν κατάλαβα καλά, όχι. Και γι’ αυτό αρνήθηκε την πρόσκληση.
Κατά τον υπουργό, οι παραπάνω δεν σκοτώθηκαν από κάποια «εγκληματική ιδεολογία», διότι υπήρχαν καλές προθέσεις. Μάλλον λοιπόν σκοτώθηκαν συμπτωματικά σε τροχαία ή για σπορ. Γαμώ την ατυχία τους!
Είναι μια άποψη. Αμφίβολης εγκυρότητας όταν διατυπώνεται από κάποιον που δραστηριοποιείται σε παρωδίες «λαϊκών δικαστηρίων».
Και ο οποίος επιπροσθέτως αποφαίνεται ότι «ο ναζισμός και ο κομμουνισμός δεν θα μπορούσαν ποτέ να υπάρχουν ως τα μέρη της ίδιας εξίσωσης».
Καμία αντίρρηση. Το «φονιάς και φονιάς απ’ το ίδιο βαρέλι» δεν ισχύει.
Αλλά ποιος μίλησε για ναζισμό; Μόνος του τον θυμήθηκε ο υπουργός και τον έβαλε στην κουβέντα. Οι Εσθονοί για «τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων» τον κάλεσαν.
Πού καταλήγουμε;
n Οτι υπάρχει κάποιος που αρνείται πως τα κομμουνιστικά καθεστώτα έκαναν εγκλήματα.
n Οτι το αρνείται με τη δικαιολογία πως εγκλήματα έκαναν κι άλλοι.
n Κι ότι ο άνθρωπος αυτός είναι υπουργός Δικαιοσύνης μιας ευρωπαϊκής Δημοκρατίας –δυστυχώς της δικής μας!
Επικουρικά ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κυρίτσης αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχουν κομμουνιστικά εγκλήματα, διότι ο Στάλιν δεν έκαψε ούτε ένα χωριό στην Ελλάδα. Επιχείρημα που υποθέτω αθωώνει και τον Πινοτσέτ, αφού δεν θυμάμαι να έδρασε ποτέ στην ελληνική ύπαιθρο!
Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώνει εδώ. Μπλέξαμε με βλαμμένους, με αστείους ή με αστοιχείωτους, καλά να πάθουμε, πάμε παρακάτω.
Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Για δύο λόγους.
Πρώτον επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε αυτοβούλως, άκαιρα κι απρόκλητα μια συζήτηση συγκρίσεων κι εξισώσεων για την οποία κατηγορεί τους άλλους.
Κανείς δεν είχε μιλήσει για ναζισμό πριν τον θυμηθεί ο Κοντονής. Κανείς δεν είχε αμφισβητήσει τα εγκλήματά του πριν μιλήσει ο Κοντονής.
Μεταξύ μας, ούτε και μετά τα αμφισβήτησε κανείς –μόνος του διεξάγει ο Κοντονής αντιχιτλερικό αγώνα!
Δεύτερον, επειδή είναι μάλλον ανεξήγητο τι κερδίζει ΣΥΡΙΖΑ από μια τέτοια συζήτηση.
Εμφανίζονται να υπεραμύνονται ενός τέρατος ακόμη και άνθρωποι που παλαιότερα και με κόστος είχαν καταγγείλει τα ίδια εγκλήματα που τώρα βάζουν κάτω από το χαλί. Για να δείτε πού μπορεί να οδηγήσει ο φανατισμός!
Αποτέλεσμα; Σε συνέχεια του πατρός Παππά, της επίθεσης στη Δικαιοσύνη, του κοπανατζή Γαβρόγλου, της αριστείας και της σημαίας, της εξαφάνισης του Πρωθυπουργού κ.λπ. η κυβέρνηση εγκλωβίζεται σε ακραία μειοψηφικές απόψεις κι αμφιλεγόμενες επιλογές.
Ενώ, υποτίθεται, έχει διαμορφώσει μια ατζέντα επιστροφής στην κανονικότητα, ανοίγει συνεχώς θέματα που μόνο κανονικότητα δεν αποπνέουν.
Είτε από αστοχία, είτε από ανόητα ανακλαστικά, είτε επειδή έχει αποφασίσει να πέσει αριστερά, η κυβέρνηση στριμώχνεται όλο και περισσότερο στο ακροατήριο και τη θεματολογία ενός μονοψήφιου ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτεύεται με λογική τρολ.
Ελπίζοντας ίσως στην υπανάπτυξη του πολιτικού φρονήματος πολλών συμπολιτών μας.
Μη γελάτε! Σύμφωνα με παγκόσμια δημοσκόπηση της Pew (17/8) το 50% των Ελλήνων δηλώνει εμπιστοσύνη στον Πούτιν –ερχόμαστε τέταρτοι στον κόσμο μετά τους Βιετναμέζους, τους Φιλιππινέζους και τους Τανζανούς!
Ενώ το 64% έχει θετική άποψη για τη Ρωσία –μόνο οι Βιετναμέζοι μας ξεπερνούν…
Κακό του κεφαλιού της κυβέρνησης, θα μου πείτε. Απλώς βαθαίνει το πολιτισμικό ρήγμα με τις ευρωπαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις.
Ναι, αλλά μαζί της απαξιώνεται κι η χώρα.
Η οποία δίνει συνεχή δείγματα απόκλισης από τον ευρωπαϊκό δημοκρατικό κανόνα στον οποίο (υποτίθεται) μετέχει.
Διότι η υπόθεση του Ταλίν δεν είναι ζήτημα Ιστορίας, όπως φαίνεται να κατάλαβε ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Ούτε καν κάποιου Συνεδρίου που ούτε ξέραμε ότι γινόταν.
Είναι ζήτημα συμμετοχής στον ευρωπαϊκό δημοκρατικό κανόνα.
Ο οποίος θεωρεί δεδομένο εδώ και δεκαετίες ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως και τα ναζιστικά, έχουν κάνει εγκλήματα. Κι ότι το ματσάκι δεν είναι Χίτλερ εναντίον Στάλιν για να κερδίσει ο χειρότερος, αλλά η δημοκρατία εναντίον όλων τους.
Για όσους κάνουν τους ανήξερους, το ξεκαθάρισε εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ο α’ αντιπρόεδρός της Φρανς Τίμερμανς.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι ο ναζισμός, ούτε ο κομμουνισμός. Είναι οι δικές μας κοινές αξίες.
Πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε μετά τον πόλεμο η Ενωμένη Ευρώπη ως ανάχωμα απέναντι και στον ναζισμό και στον κομμουνισμό που είχαν ταλαιπωρήσει τον πολιτισμό μας. Ας ανοίξουν και κανένα βιβλίο οι παπαρολόγοι.
Για να το πω διαφορετικά: στην Ευρώπη δεν κάνουμε καλλιστεία καθαρμάτων. Τα φτύνουμε όλα μαζί. Χωρίς ελαφρυντικά, συγκρίσεις ή συμψηφισμούς.
Εκφράζοντας αντίθετη λογική, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει εκείνο για το οποίο κατηγορεί τους άλλους: επιστρέφει σε ψυχροπολεμικά πρότυπα.
Στον Λίντον Τζόνσον αποδίδεται η περίφημη φράση (μιλώντας για κάποιους λατινοαμερικανούς δικτάτορες) «εντάξει, είναι καθάρματα, αλλά τουλάχιστον είναι τα δικά μας καθάρματα».
Χρειάστηκε να περάσει μισός αιώνας για να διαβάσουμε τον ίδιο συλλογισμό στην «Αυγή».
Πρόκειται για μια βαθιά αντιδραστική αντίληψη. Εναν απόλυτο σκοταδισμό. Αφού καταργεί την οικουμενικότητα των αξιών και τη γενική εφαρμογή των αρχών ώστε να κρίνει ανάλογα με τη φάτσα (ή το στρατόπεδο…) του πελάτη.
Γι’ αυτό και μια σύγχρονη Αριστερά οφείλει να αποστρέφεται τέτοιες αλητείες. Ο ευρωπαϊκός δημοκρατικός κανόνας δεν βάζει πρόσημο στις ελευθερίες, ούτε στα δικαιώματα, ούτε στην αξιοπρέπεια των ανθρώπων, ούτε στη δημοκρατία.
Κυρίως όμως δεν βάζει πρόσημο στα καθάρματα.
