Αν η Παιδεία δεν ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση, θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τα τεκταινόμενα ως φάρσα. Τόσο τις παλινωδίες του αρμόδιου υπουργού που έχει καταργήσει τις Πανελλαδικές Εξετάσεις κάμποσες φορές πριν τις επαναφέρει με άλλες δηλώσεις του, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τον κύκλο από την πλήρη κατάργηση στην απλή αλλαγή του συστήματος. Οσο και την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε να επαναφέρει στην τάξη τον υπουργό ανακοινώνοντας ότι το κόμμα «προσβλέπει στον στόχο της ελεύθερης πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση».
Θα ήταν μια κακής ποιότητας φάρσα όλα αυτά εάν δεν γίνονταν εις βάρος των παιδιών και των οικογενειών τους που αγωνιούν για το μέλλον τους. Εάν το ευαίσθητο αυτό θέμα δεν απαιτούσε βαθύ στοχασμό και σκληρή δουλειά αντί για πυροτεχνήματα πελατειακής φύσης. Εάν κυβέρνηση και κόμμα δεν άφηναν να εννοηθεί ότι οι Εξετάσεις μπορεί περίπου να καταργηθούν με έναν νόμο και ένα άρθρο εμπαίζοντας με τόσο κυνικό τρόπο γονείς και μαθητές.
Δεν αξίζει τέτοια μεταχείριση η νεολαία, δεν αξίζει σε κανέναν αυτός ο εμπαιγμός. Οι σχεδιασμοί στην Παιδεία δεν γίνονται στα τηλεοπτικά στούντιο ούτε στα κομματικά γραφεία. Κυρίως δεν γίνονται χωρίς τη συμμετοχή των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και χωρίς να τους έχει παρασχεθεί η απαραίτητη αυτονομία. Με τα πανεπιστήμια υποχείρια της κεντρικής εξουσίας και κομπάρσους της διαδικασίας, καμία αλλαγή στο σύστημα δεν μπορεί να τελεσφορήσει. Οσους ανούσιους κύκλους κι αν κάνουν ο υπουργός και το κόμμα του.
