Kαθώς η χώρα παλεύει να βγει από την οικονομική κρίση, βρίσκεται αντιμέτωπη με αντιπαραθέσεις που μπορεί να μοιάζουν παρωχημένες, αλλά αφορούν το μέλλον της. Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που έχει ενστερνιστεί η αξιωματική αντιπολίτευση είναι ενδεικτικό της παλινδρόμησής της στο τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», που χρεοκόπησε οριστικά με την πτώση της χούντας και την εθνική συμφορά της Κύπρου. Προφανώς για τις συντηρητικές δυνάμεις η έξοδος από τη σημερινή περιπέτεια ισοδυναμεί με την επιστροφή στις σκοτεινές αντιλήψεις στις οποίες μπορεί κανείς να βρει τη μήτρα της σημερινής κρίσης. Εθνικισμός αντί πατριωτισμού, σχολεία εξοντωτικού ανταγωνισμού και όχι συνεργασίας, ρατσισμός και όχι κατανόηση του διαφορετικού, θρησκοληψία αντί ανεκτικότητας, υποταγή της γυναίκας στο αναχρονιστικό πλαίσιο της ανδροκρατικής οικογένειας, τελικά, «δημοκρατία περιορισμένης κυριαρχίας».
Δεν πρωτοτυπεί η εγχώρια Δεξιά, παρ’ ότι υπερβάλλει, επειδή διακατέχεται από το στερητικό σύνδρομο της εξουσίας. Το ίδιο και ο φιλικός της Τύπος που άλλοτε «αποκαλύπτει» τον Τσίπρα ως Μαδούρο και άλλοτε ως Στάλιν! Μετά το 1989 στην Ευρώπη επιχειρείται μεθοδικά η ανατροπή του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και η εμπέδωση αυτής της αντικοινωνικής εξέλιξης προϋποθέτει την αναθεώρηση της ιστορίας. Να πειστούν δηλαδή οι ευρωπαϊκοί λαοί ότι το «παρόν είναι αιώνιο», ότι οι κοινωνίες της ανεργίας, της διακινδύνευσης και των εντεινόμενων ανισοτήτων είναι νομοτέλεια. Οτι η κοινωνική απελευθέρωση ήταν μια παρένθεση που ισοδυναμεί με εφιάλτη.
Σε αυτή την επιχείρηση διαστρέβλωσης της ιστορίας για να δικαιολογηθούν οι κοινωνικές αδικίες εντάσσεται και η προσπάθεια ορισμένων κυρίαρχων κύκλων να εξισώσουν τα εγκλήματα του νζισμού με εκείνα που διέπραξαν τα σταλινικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Θέλουν να αφαιρέσουν το δημοκρατικό – αντιφασιστικό κεκτημένο από τα θεμέλια της ενωμένης Ευρώπης ώστε να σβηστεί από τη συνείδηση και τη μνήμη των ευρωπαϊκών λαών η επαγγελία της ευημερίας, που συνδέθηκε με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ειρήνη στην Ευρώπη.
Και φθάνουν στο σημείο να εξισώνουν «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ με το βιβλίο « Ο Αγών μου» του Χίτλερ! Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι όχι απλώς να καταδικάσουν τα σταλινικά εγκλήματα αλλά να ενταφιάσουν την ελπίδα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Προφανώς, σ’ αυτόν τον κατήφορο δεν συστρατεύονται όλοι οι συντηρητικοί παράγοντες. Δεν είναι τυχαίο ότι στο συνέδριο του Ταλίν της Εσθονίας μόνο 8 χώρες συνυπέγραψαν το κοινό ανακοινωθέν. Στην Ελλάδα το αντιπολιτευτικό κρεσέντο του κ. Μητσοτάκη που ζει μέρες… Ταλίν εξελίχθηκε σε ακόμη ένα μεγαλειώδες φιάσκο, αφού διαφοροποιήθηκαν από αυτό παράγοντες της καραμανλικής πτέρυγας της ΝΔ, η ΔΗΣΥ, το Ποτάμι και άλλες προσωπικότητες της αντιπολίτευσης.
Σε μια χώρα όπου η ιστορία ανακαλεί βιώματα αντιφασιστικής αντίστασης και δημοκρατικών αγώνων. Σε μια χώρα που η Αριστερά, η Ανανεωτική Αριστερά, με επώδυνο τρόπο, ακόμη και με διάσπαση, οδηγήθηκε σε ρήξη με τον σταλινισμό, διακηρύσσοντας ότι «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει», η διαστρέβλωση της ιστορίας με προφανή στόχευση την πολιτική παραπλάνηση του λαού μετατρέπεται σε μπούμερανγκ εις βάρος των εμπνευστών αυτής της επιχείρησης. Πώς να εξηγήσεις στα σημερινά παιδιά ότι ο Στάλιν ήταν ο ίδιος με τον Χίτλερ, όταν σε όλα τα βιβλία της Ιστορίας μαθαίνουν ότι ο Χίτλερ ηττήθηκε επειδή οι ηγέτες του φιλελεύθερου καπιταλισμού του Μεσοπολέμου Τσόρτσιλ και Ρούζβελτ συμμάχησαν με τη Σοβιετική Ενωση του Στάλιν;
Ο Νίκος Φίλης είναι βουλευτής Α’ Αθήνας και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, τέως υπουργός Παιδείας, Ερευνας και Θρησκευμάτων
Τελευταία Νέα