Ο Νίκος Παππάς μιλάει σοφά πια. Ακούγεται σαν μια φωνή της σωφροσύνης και του μέτρου, σχεδόν σαν ένας γέρων της πολιτικής. «Η έξοδος από την κρίση είναι μία διαδικασία που θέλει χρόνο, κόπο και υπομονή» είπε. «Δεν αλλάζουν όλα από την μία μέρα στην άλλη».

Ας πούμε ότι δεν έχει και τόση σημασία ότι ο αντιμνημονιακός του πυρετός, τότε που ψηνόταν και ο ίδιος από την επιθυμία να σκίσει τα Μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, εξελίχθηκε σε μια τέτοια υποθερμία. Οτι δεν τρέχει και τίποτε, αν δεν είναι πολύ καλύτερα, οι αντιμνημονιακές κραυγές κι όλη εκείνη η πολιτική εξαλλοσύνη να ωριμάζουν σε μειλίχια σκέψη, να εξατμίζονται από ένα πνεύμα πραότητας, να συνθλίβονται κάτω από το βάρος της ρεαλιστικής προσέγγισης. Ούτε ότι μια τέτοια διαπίστωση, κάτι τόσο αυτονόητο που κανονικά θα ακουγόταν σαν μια αφόρητη κοινοτοπία, θα είχε προκαλέσει κάποτε το αντιπολιτευτικό του μένος.

Εχει σημασία, όμως, ότι ως εμπύρετος ο Παππάς επιμήκυνε τον χρόνο της εξόδου από την κρίση και πολλαπλασίασε τον κόπο που απαιτείται. Οτι επικαλείται την αρετή της υπομονής, ενώ είναι αυτός που έθεσε σε δοκιμασία ακόμη περισσότερο τα όριά της ως κάθε λέξη ενός Μνημονίου που προκάλεσε και υπέγραψε. Εντάξει, ο Νίκος Παππάς δεν έβγαζε ποτέ αφρούς από το στόμα όπως άλλοι συνάδελφοί του, ήταν και στον πυρετό του μειλίχιος. Η δική του αυταπάτη δεν ήταν έξαλλη. Ηταν χειρουργική, μελετημένη. Για κάποιον που ανέβαζε θερμοκρασία από την προοπτική της εξουσίας, ήταν σοφή.

Τελευταία Νέα