Τον πρωτοδιάβασα το 1972 ως Κ. Λουκίδη, αρθρογράφο στην παράνομη «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» με το κείμενο-τομή «Προβλήματα του αντιδικτατορικού αγώνα» και τις ευρύτερες συμμαχίες που απαιτούνταν για την πτώση της χούντας. Τον γνώρισα προσωπικά στα γραφεία της «Αυγής» στην Ακαδημίας, μια μέρα πριν από τη νόμιμη επανέκδοσή της. Με συνάρπασε με τους «Στόχους του Εθνους», ως ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο της Αριστεράς με το έθνος. Επί ενάμιση χρόνο, που διεύθυνα τον «Θούριο», είχα το εξαιρετικό προνόμιο ανελλιπώς μια φορά το δεκαπενθήμερο, πριν από τη συγγραφή του κύριου άρθρου της εφημερίδας να συνομιλούμε πολιτικά.
Μου έβγαλε και το παρατσούκλι «Χατζηθούριος»…
Με γοήτευσε και συνεπήρε, όπως τόσους και τόσες στον χώρο μας, ανελλιπώς επί 37 χρόνια!
Εξι χρόνια μας λείπει ο Λεωνίδας, ως φυσική παρουσία, αλλά έχω βαθιά την πεποίθηση ότι τόσο εμείς οι Ρηγάδες, όσο και ένας πολύ ευρύτερος κόσμος του προοδευτικού δημοκρατικού χώρου, όταν μιλούμε και σκεφτόμαστε για τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας και της Ευρώπης, έχουμε και ένα ερώτημα: «Τι θα έλεγε γι’ αυτό ή για το άλλο ο Λεωνίδας Κύρκος».
Τα ερωτήματα πυκνώνουν βεβαίως τα δυόμισι τελευταία χρόνια, μιας και την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας την έχει κόμμα της Αριστεράς –μαζί φυσικά με τους εθνικολαϊκιστές ΑΝΕΛ -, με στελέχη που αναφέρονται στον Λεωνίδα…
Για τη συμβολή του ως ηγέτη της ανανεωτικής Αριστεράς στην ανάδειξη της δημοκρατίας ως αναπόσπαστο στοιχείο του πολιτικού γίγνεσθαι, στην αξεδιάλυτη σύνδεση του σοσιαλισμού με την ελευθερία και τη δημοκρατία, την απόρριψη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την άρνηση στη βία, έχουν γραφτεί και θα συνεχίσουν να γράφονται πολλά. Και αναπόσπαστο στοιχείο στην όποια αναφορά στον Λεωνίδα θα πρέπει να αποτελεί ο αντιδογματισμός, ο σεβασμός της αντίθετης άποψης και η πανθομολογούμενη σεμνότητα και λιτότητα του ατομικού του βίου.
Ο Λεωνίδας, αφότου αποχώρησε από την ενεργό πολιτική δράση, δεν έπαψε ούτε στιγμή να έχει άποψη για τις πολιτικές και κομματικές εξελίξεις στον χώρο της Αριστεράς, αλλά και για την αναγκαιότητα να συναντηθεί η ανανεωτική Αριστερά με τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Δεν είναι σαφής άλλωστε και με την τελευταία του παρακαταθήκη, που τόσα λέει για την πολιτική αντιπαράθεση που κυριάρχησε τις τελευταίες μέρες; «Ενιωσα συντετριμμένος όταν έσβησε το κόκκινο αστέρι στην κορυφή του Κρεμλίνου βουτηγμένο στη βία, στο ψέμα και στην ντροπή. Αλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Οπως άλλος ήταν ο σοσιαλισμός για τον οποίο αγωνιστήκαμε και γι’ αυτόν τον σοσιαλισμό, με δημοκρατία, ελευθερία και σεβασμό στον κάθε άνθρωπο να συνεχίσετε τον αγώνα, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος».
Σαν κάπου να τον βλέπω και να τον ακούω με τον ανεπανάληπτο παιγνιώδη τρόπο του να λέει: «Και μην ξεχνάτε, ο καθένας κρέμεται από το ποδαράκι του…»

Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ
Τελευταία Νέα