Μοιάζει σαν να το είδα στον ύπνο μου. Ενα όνειρο που συνεχίστηκε και όταν ξύπνησα. Και έμοιαζε με ταινία σε σενάριο του Στίβεν Κινγκ. Γιατί συλλογικό ήταν το όνειρο. Ολη η Ελλάδα το έβλεπε. Στον ύπνο και τον ξύπνιο της. Δίναμε, λέει, εξετάσεις. Εισαγωγικές, πτυχιακές, ελληνικό μπακαλορεά ήταν, δεν είχε διευκρινιστεί. Εξετάσεις διαρκείας. Στα ΜΜΕ, το Διαδίκτυο, τα σόσιαλ μίντια, τις παρέες. Μη σας πω και στα κρεβάτια. Το μάθημα ήταν η Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία. Ετσι όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας. Είναι κι αυτό το αριστερά – δεξιά που διαμορφώνεται από το αν μπαίνεις ή αν βγαίνεις, αν ανεβαίνεις ή αν κατεβαίνεις, αν πηγαίνεις ή αν έρχεσαι. Σκόρδο – κρεμμύδι.
Το θέμα ήταν στα SOS. Παραλλαγές και υποκεφάλαιά του είχαν πέσει κι άλλες φορές, αλλά τώρα το ερώτημα ήταν μασίφ. Ποια είναι η μονάδα μέτρησης του ολοκληρωτισμού; Με το γραμμάριο, με τον πόντο, με τη μοίρα; Τη μοίρα τη γεωμετρική και την άλλη όμως. Αυτή του πεπρωμένου. Κορόιδα πιάστηκαν οι εξεταστές. Δεν ήξεραν το κόλπο που αλλάζει τα μεγέθη. Που κάνει το μεγάλο να φαίνεται μικρό. Είμαι, ας πούμε, χοντρή. Πώς θα γίνει να φαίνομαι πιο αδύνατη; Θα πάω και θα σταθώ δίπλα σε έναν πιο χοντρό από εμένα. Δεν θα φαίνομαι πιο αδύνατη; Τι σημασία έχει αν, στην πραγματικότητα, είμαστε και οι δύο χοντροί; Ποιος τη λαμβάνει υπόψη του την πραγματικότητα όταν εγώ αρχίζω να πιστεύω ότι, δίπλα στον άλλο χοντρό, μοιάζω με τη Ζιζέλ. Και κάπως έτσι, μετρώντας το λίπος του άλλου, νομίζει ο καθένας ότι είναι συλφίδα. Και το όνειρο συνεχίζεται. Στον ύπνο και τον ξύπνιο μας.
