Ενωτικά

H πρώτη αντίδραση στην ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Γιώργου Καμίνη για την προεδρία της «δημοκρατικής παράταξης» (καλύτερα να τη λέμε έτσι για να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές) είναι λογικά, «και η Αθήνα ποιον θα έχει δήμαρχο;». Από το επιτελείο του καθηγητή απαντούν ότι το ασυμβίβαστο αφορά μόνο την ιδιότητα του βουλευτή, άρα δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν βέβαια ο Καμίνης εκλεγεί, μάλλον θα δυσκολευτεί να συνδυάσει και τα δύο.

Αλλά αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα για τον δήμαρχο. Εχει να αντιμετωπίσει δύο σοβαρότερα. Το ένα είναι ο ίδιος ο απολογισμός της μιάμισης θητείας του, που εκ των πραγμάτων είναι και το διαπιστευτήριό του. Πέτυχε; Ή, κατά το γνωστό κλισέ, «η Αθήνα βρωμάει»; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, οι παράγοντες που υπεισέρχονται είναι πολλοί. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα προσόντα που απαιτούνται για την ηγεσία ενός κόμματος είναι τελείως διαφορετικά από εκείνα που απαιτεί η διοίκηση μιας μεγάλης, δύσκολης και προβληματικής πόλης.

Το άλλο μειονέκτημα του Καμίνη είναι η απήχησή του έξω από τα όρια της Αττικής. Η θητεία του ως Συνηγόρου του Πολίτη δεν τον έκανε, ούτε θα μπορούσε να τον κάνει, διάσημο. Και οι χαμηλοί τόνοι που τον χαρακτηρίζουν δύσκολα συμβιβάζονται με ηχηρούς καβγάδες στα τηλεοπτικά παράθυρα που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διαφημιστικά. Η εκστρατεία του θα είναι δύσκολη και απαιτητική, ιδιαίτερα με δεδομένο ότι θα έχει απέναντί του τον προβλέψιμο μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ και τον απρόβλεπτο ενθουσιασμό του Ποταμιού.

Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα προβλήματα. Και στον Καμίνη πρέπει να πιστωθούν μια σοβαρότητα, ένα κύρος και –όπως έδειξε η αντίδρασή του στα συσσίτια της Χρυσής Αυγής –μια αποφασιστικότητα, που ακόμη κι αν δεν βοηθήσουν τον ίδιο στη μάχη που θα δώσει, θα βοηθήσουν σίγουρα να παραμείνει αυτή η μάχη σε κόσμια και ευπρεπή επίπεδα. Η δήλωση με την οποία έκανε γνωστή την υποψηφιότητά του ήταν άψογη: λιτή, ενωτική, χωρίς να φοβάται λέξεις όπως «λαϊκός» ή «πατριωτικός», που τόσο έχουν δεινοπαθήσει σε αυτή τη χώρα. Ενδεικτική, και με το χιούμορ που έτσι κι αλλιώς τον χαρακτηρίζει, ήταν και η απάντησή του στην αήθη επίθεση που του εξαπέλυσε χθες μια εφημερίδα: «Θα τους ταράξουμε σε δημοκρατία και σε δημοκρατική προοδευτική παράταξη».

Ανθρωπος βαθιάς παιδείας και μικρής σχέσης με τους κομματικούς μηχανισμούς, ο Καμίνης ρίχνεται σε μια μάχη που μοιάζει να μην του «πάει». Ανάλογες εκτιμήσεις είχαν γίνει βέβαια και όταν είχε βάλει υποψηφιότητα για τη δημαρχία –και κέρδισε το στοίχημα όχι μία, αλλά δύο φορές (τη δεύτερη, ομολογουμένως πιο δύσκολα απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς). Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσαν να κάνουν οι αντίπαλοί του θα ήταν να τον υποτιμήσουν. Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει εκείνος, θα ήταν να μιμηθεί τους αντιπάλους του.