Στην Κάρυστο, ένας οικολογικός σύλλογος και τρεις κάτοικοι κατέφυγαν στο ΣτΕ ζητώντας, επικαλούμενοι την προστασία του περιβάλλοντος, να σταματήσει η κατασκευή, από την ιταλική Enel, αιολικών πάρκων στην περιοχή. Μιλάμε για μια επένδυση τριακοσίων εκατομμυρίων που θα δώσει δουλειά σε περισσότερα από 1.000 άτομα και θα καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες 120.000 νοικοκυριών. Η εταιρεία έχει περάσει επιτυχώς πολύ αυστηρούς και συνεχώς μεταβαλλόμενους (εν είδει παγίδας) περιβαλλοντικούς ελέγχους, καθώς και τον λαβύρινθο της ελληνικής γραφειοκρατίας και έχει ήδη παραγγείλει τις ανεμογεννήτριες. Το ΣτΕ αποφάσισε την αναστολή του έργου μέχρι τον Οκτώβριο που θα βγάλει απόφαση.
Αυτή είναι η είδηση. Το πώς όμως την ερμηνεύει κάποιος είναι ενδεικτικό για το πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο του πολίτη στην αστική δημοκρατία. Σε μια χώρα, μια συγκυρία και μια εποχή που έχει υπερεκτιμήσει και αναγάγει τον ακτιβισμό –απ’ όπου κι αν προέρχεται και ό,τι κι αν εξυπηρετεί –σε παράσημο κοινωνικής ανδρείας (ενίοτε και σε κριτήριο για ανάληψη δημόσιας θέσης) είναι πολλοί αυτοί που πανηγυρίζουν για την απόφαση του ΣτΕ θωρώντας τη μια νίκη της λαϊκής βούλησης (έστω και αν εκπροσωπείται από τρία άτομα) ενάντια στα σκοτεινά συμφέροντα του ξένου κεφαλαίου και μπλα μπλα μπλα. Ωραίο το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκους. Εκτός από κάτι μεταμφιεσμένους σε αιολική ενέργεια –να θυμίζω ότι ακτιβιστές άλλου δήμου είχαν τυπώσει αφίσες με τον Αϊ-Γιώργη να κατατροπώνει σπαράσσουσες ανεμογεννήτριες οι οποίες, επιπλέον, είχαν και το σήμα των πυρηνικών. Αλλα αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα. Σε αυτήν την περίπτωση νομίζω ότι ακόμη και η Εριν Μπρόκοβιτς θα μελαγχολούσε.
