Τα μεγάλα ονόματα αναζητούν τα μεγάλα Φεστιβάλ γιατί κάπως έτσι εξασφαλίζει κανείς τη μεγάλη προσοχή. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως προκύπτουν πάντα μεγάλες ταινίες. Και πόσο ειρωνικό το γεγονός πως η πιο «μεγάλη» ταινία τής μέχρι τώρα διοργάνωσης δείχνει να αφορά το «Downsizing» του Αλεξάντερ Πέιν, όπου οι ήρωές του αποφασίζουν να… συρρικνωθούν για να απολαύσουν τα οφέλη μιας πιο οικονομικής και ξέγνοιαστης ζωής!
«Εάν ήσουν πραγματικά τόσο μικροσκοπικός όσο οι ήρωες της ταινίες, θ’ άλλαζε η φωνή σου, το βάδισμά σου θα ήταν διαφορετικό. Θα γλίτωνες αν έπεφτες από μεγάλο ύψος. Αν έδενες ξύλα στα χέρια σου, μπορεί και να πετούσες λιγάκι. Αλλά σε κάποιο σημείο χρειάστηκε να πάψουμε να νοιαζόμαστε γι’ αυτά, γιατί πραγματικά μάς ενδιέφερε μόνο η ιστορία μας» δήλωσε σχετικά στη συνέντευξη Τύπου ο ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης.
Αποθέωση περίμενε τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο στη συνέντευξη Τύπου για το «Σχήμα του νερού», που συγκέντρωσε μάλλον τις καλύτερες κριτικές του από την εποχή του «Λαβυρίνθου του Πάνα», με αυτή την ιστορία του δεσμού μιας καθαρίστριας και ενός αμφίβιου τέρατος (με πτερύγια, ρύγχος, και όλα τα σχετικά «αξεσουάρ»). Η πρωταγωνίστρια Σάλι Χόκινς (θυμηθείτε τη στο υπέροχο «Happy go Lucky» του Μάικ Λι) κρατά το κύριο βάρος του δράματος (είναι κωφάλαλη) και μάλιστα διαβάζουμε πως δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία –ενώ το φιλμ κινείται ανάμεσα στο τρυφερό ρομάντζο και στο b-movie με (λένε) αξιοθαύμαστη χάρη. Εμείς ξέρουμε πολύ καλά πως ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο συνηθίζει να κάνει ταινίες «γι’ αυτούς» (τα στούντιο) και ταινίες για τον εαυτό του –και όταν κάνει το δεύτερο, συνήθως μας περιμένει ένα αριστούργημα.
Χειροκροτήματα και για το «Zama» της Λουκρέσια Μάρτελ, μια γιγαντιαία σε όγκο παραγωγή που έκανε πάνω από μια δεκαετία για να γυριστεί. Στους τίτλους της συναντάμε τουλάχιστον είκοσι χώρες που συνέβαλαν στον προϋπολογισμό της, ενώ πρόκειται για τη μεταφορά ενός ογκόλιθου της μοντέρνας λογοτεχνίας (το ομώνυμο βιβλίο του Αντόνιο ντι Μπενεντέτο) όπου ένας διοικητής του Ισπανικού Στέμματος κάπου στη Λατινική Αμερική περιμένει την επόμενη διαταγή του για μετάθεση –η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ, γεγονός που οδηγεί τον ίδιο στην τρέλα. Δεν γνωρίζουμε αν ανάμεσα στις προθέσεις της Μάρτελ ήταν να οδηγήσει στην τρέλα και τους θεατές, πολλοί κριτικοί όμως παραπονέθηκαν έντονα. Αλλοι πάλι μίλησαν για «αριστούργημα», οπότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με ένα από τα περίφημα εκείνα διχαστικά φιλμ που κάνουν πολύ θόρυβο και όχι εξίσου πολλά εισιτήρια. Αλλά μπορεί και να διαψευσθούμε.
