Ανυδρη χώρα

Θεοχάρης Παπαδόπουλος, Χαϊκού

Πού άραγε παράγεται η ελίτ στην Ελλάδα;

Σε κομματικά γραφεία διά της «κατασκευής» και διορισμού των άξιων (sic);

Στις διαδηλώσεις ή στις καταλήψεις διά της απαγγελίας δύο-τριών τσιτάτων και διά της καταγγελίας του συστήματος [εννοείται «του υφισταμένου» και όχι αυτού που (νομίζουν ότι) εκπροσωπούν οι ίδιοι, υπαρκτού ή ανύπαρκτου];

Στο Κοινοβούλιο διά της εκφωνήσεως πύρινων [πλην κατ’ ουσίαν άκαπνων]ανατρεπτικών λόγων;

Στα ΜΜΕ διά της υπερπροβολής αστείων (εκ)προσώπων της πολιτικής, χρήσιμων ηλίθιων για έναν ηχηρό γέλωτα την εποχή των διαψεύσεων;

Στα κλειστά meetings οικονομικών (με ή χωρίς ξιφάκι) παραγόντων που προωθούν τους δικούς τους ανθρώπους;

Απ’ ό,τι πάντως συνάγεται, η ελληνική ελίτ δεν παράγεται στα πανεπιστήμια, στα ερευνητικά κέντρα, στους θεσμούς της δημοκρατίας. Εκεί μάλλον ματαιοπονείς αν πράγματι θέλεις να δημιουργήσεις συνθήκες για έναν καλύτερο κόσμο.

Αφού κανείς δεν γνωρίζει πού, πώς (ίσως και γιατί) πρέπει μια χώρα να έχει ελίτ [πνευματική, επιστημονική, επαγγελματική, καλλιτεχνική κ.λπ.], τότε είναι φυσική συνέπεια άπαντες οι Ελληνες να φτιάχνουν το δικό τους καθρεφτάκι, όπου ο καθείς βλέπει το σπάνιο, εξαιρετικό, ασύγκριτο πλεονέκτημά του (sic).

Στην αναζήτηση μιας τέτοιας αντανάκλασης επιδίδονται εσχάτως πολλοί παλαιάς κοπής πολιτικοί, συνοδευόμενοι, δυστυχώς, και από αρκετούς [δήθεν] νεο-αριστερούς. Κανείς όμως δεν παρατήρησε ότι ο καθρέφτης έχει ραγίσει κι αντί για «θεία πλάσματα» κατοπτρίζει τερατόμορφα ανθρωποειδή.

Διανοούμενοι οι οποίοι δεν μπορούν ούτε να προβλέψουν ούτε να προτείνουν. Πολιτικολογούντες και ηθικολογούντες πανεπιστημιακοί που έχουν διαφθείρει γενιές και γενιές φοιτητών, συναλλασσόμενοι δι’ ίδιον όφελος. Αγράμματοι δημοσιογράφοι [ακόμα και αριστερίζοντες] οι οποίοι έχουν ειδικευθεί στη διασπορά ψευδών ειδήσεων ή έχουν πολλαπλές σχέσεις με κάθε είδους σκοτεινούς κύκλους.

Πολλοί από τους παραπάνω «ντύθηκαν» μεταρρυθμιστές πιπιλίζοντας έναν όρο που στην Ελλάδα έχει δυστυχώς ταυτιστεί με τον εκσυγχρονισμό της διαφθοράς. Αλλοι, με βάση την ιδεολογική φαντασία ή την κομματική αφασία, νομίζουν ότι διαφέρουν και υπερέχουν των πάντων. Η έλλειψη αυτογνωσίας και αίσθησης μέτρου τούς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι οι εκλεκτοί [αφού μπορούν και τρώνε ακινδύνως στα ταβερνάκια των Εξαρχείων και πίνουν μπίρες με τους καταγεγραμμένους επαναστάτες(sic)].

Δεν είμαστε μια χώρα με δύο κοινωνίες, όπως έχει γραφτεί, αλλά ένα μπουλούκι δέκα εκατομμυρίων ηθοποιών, οι οποίοι αλλάζουν συνεχώς μάσκες και ρόλους για να μην αντικρίσουν ποτέ το αυθεντικό πρόσωπό τους, αλλά και για να μην αναγνωρίζουν οι φίλοι και γνωστοί τις οβιδιακές μεταμορφώσεις τους.Η γενιά των δράκων κυνηγάει τους ρακένδυτους και η γενιά των λύκων γράφει ύμνους για τους αμνούς. Τίποτα δεν είναι (ούτε θα ξαναγίνει) όπως πριν, σε τίποτα δεν πιστεύουμε. Ζούμε άνυδρα.

Ο νεοελληνικός πολιτισμός του Τίποτα.

ΥΓ. «Μιλώ για μια χώρα που χάθηκε στο έρεβος γιατί όλοι λιβάνιζαν τον εαυτό τους» [Δ. Πιστικός, «Ανθολόγιο»]

ΥΓ2. «Εχανα τον εαυτό μου κι ώσπου να βρω τον ίσκιο μου έφευγαν οι μέρες» [Διονύσης Καρατζάς, «Χρώματα φωνήεντα»].