ΕΞΕΙΣ

Το πάθημα εξακολουθεί να μη γίνεται μάθημα. Το κυβερνών κόμμα κατέκτησε την εξουσία με την ανεδαφική υπόσχεση ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο με έναν νόμο και ένα άρθρο και με την ακόμη πιο εξωφρενική διαβεβαίωση ότι η χώρα μπορούσε να εξασφαλίσει άλλες πηγές δανεισμού.

Η κατάληξη είναι γνωστή. Εξι μήνες μετά οι πολίτες αυτής της χώρας υποχρεώθηκαν σε ένα νέο Μνημόνιο, ακόμη πιο δυσβάσταχτο από τα προηγούμενα. Για να αποδειχθεί ότι ο λαϊκισμός δεν είναι ανέξοδος. Οτι έχει θύματα και τεράστιο κόστος.

Φαίνεται όμως ότι για το κυβερνών κόμμα και τον επικεφαλής του η έξη είναι κάτι περισσότερο από δεύτερη φύση. Με ακόμη ανοικτές τις πληγές από τη νέα συμφωνία, με την παράδοση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο, τη λιτότητα διαρκείας και την επιτροπεία χωρίς τέλος, ο Πρωθυπουργός επιδίδεται σε ένα νέο ρεσιτάλ λαϊκισμού, σε μια νέα επίδειξη παροχολογίας. Τυφλωμένοι από τους προβολείς της ΔΕΘ, οι κυβερνώντες τάζουν τα πάντα στους πάντες. Υπόσχονται σαν να μην πέρασε μια μέρα από το σοκ του νέου Μνημονίου, από το σοκ των ανήκουστων έως τότε δεσμεύσεων που ανέλαβαν έναντι των δανειστών.

Η κυβέρνηση πλήρωσε τις λαϊκιστικές της έξεις με μια φθορά που αποτυπώνεται σαφώς στις δημοσκοπήσεις. Την κακή αυτή συνήθεια όμως πληρώνει και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και –κυρίως –η χώρα. Θα το αντιληφθούν άραγε ποτέ τους οι παροχολογούντες; Ή η δεύτερη φύση τους είναι πλέον η μοναδική τους;