Η Αγκαθα Κρίστι θα εξηγούσε περίφημα τι θα μπορούσε να συμβολίζει ένα βαγόνι σε μια αστυνομική ιστορία. Ο Μπορίς Παστερνάκ, σε μια ιστορία αγάπης. Αλλά σε ένα κυβερνητικό αφήγημα; Τι θέση θα πάρει στην ιστορία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το βαγόνι που θα εκτεθεί στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, το βαγόνι ενός μετρό που δεν υπάρχει;
Μια διεθνής έκθεση είναι λίκνο της εμπορικής δραστηριότητας. Είναι ένας ναός της κινητικότητας, η επίδειξη μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας όπου τίποτε δεν είναι στάσιμο –άνθρωποι, προϊόντα, ιδέες και χρήμα πάνε και έρχονται. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ένα βαγόνι θα ήταν το σύμβολο της διακίνησης και της ταχύτητας. Στο περιβάλλον της ΔΕΘ όμως είναι σύμβολο της στασιμότητας και της ακινησίας. Είναι το απαστράπτον, αχρησιμοποίητο απομεινάρι ενός έργου που έχει χρονίσει τόσο ώστε είναι σαν να μην έγινε ποτέ.
Εντάξει, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχουν ευθύνη για την αρνητική ταχύτητα με την οποία κινείται το μετρό της Θεσσαλονίκης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους βαρύνει η μέθοδος. Ούτε ότι περνάει απαρατήρητη η αγωνία τους να στήσουν ένα βαγόνι που θα λειτουργήσει ως αντικατοπτρισμός μιας χώρας η οποία υποτίθεται ότι αρχίζει να αναπτύσσεται με μεγάλες ταχύτητες, ενώ ακόμη αγκομαχά για να μπει στις ράγες.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα είχαν ούτε σε αυτό ευθύνη, εάν δεν τραβούσαν πριν από δύο χρόνια το φρένο στο βαγόνι. Εάν, με όρους Αγκαθα Κρίστι, δεν διέπρατταν ένα πολιτικό έγκλημα.
