Ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ότι το Δημόσιο, το μαγαζί δηλαδή του πατέρα του, από το 2018 θα αρχίσει (μέσω του ΑΣΕΠ) να προσλαμβάνει νέους πτυχιούχους, προκειμένου έτσι να μπει φραγμός στη μετανάστευση, προκειμένου δηλαδή να μη φεύγουν τα καλά μυαλά έξω αλλά να μένουν στην Ελλάδα, να προσφέρουν εδώ τις υπηρεσίες τους. Προφανώς, επειδή πιστεύει ότι πολλά καλά μυαλά φεύγουν στο εξωτερικό επειδή εδώ τα πράγματα είναι ζοφερά για να αναπτύξουν τα προσόντα τους, πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση εξετάζει σοβαρά την περίπτωση θέσπισης και άλλων κινήτρων που θα διευκολύνουν τον επαναπατρισμό επιστημόνων που έφυγαν από τη χώρα.
Ο Πρωθυπουργός εκκινεί, φτηνά, από μια κοινοτοπία, για να καταλήξει σε μια υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα –περιφρονώντας, μάλιστα, με τον τρόπο του το 25% των ανέργων οι οποίοι ζουν εδώ, με πτυχία και ικανότητες και σπουδαία προσόντα, που δεν μπορούν να αναπτύξουν, πνιγμένοι στην πραγματικότητα που επιδεινώνει καθημερινά το εξουσιαστικό σχήμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ο Πρωθυπουργός, αυτή είναι η κοινοτοπία που τον κινητοποιεί, πιστεύει ότι όσοι έλληνες πτυχιούχοι φεύγουν από τη χώρα ανήκουν στη συνομοταξία των αυτοαποκαλούμενων αδιόριστων πτυχιούχων, οι οποίοι προσδοκούν να βολευτούν στο ελληνικό Δημόσιο. Κάνει λάθος. Αυτές κι αυτοί που φεύγουν επιδιώκουν να αναμετρηθούν με τις προκλήσεις της γνώσης και της επαγγελματικής καταξίωσης σε κοινωνίες που την προσφέρουν. Ενδιαφέρονται να βρεθούν σε ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, να αναμετρηθούν με τα όριά τους, να κερδίσουν τη ζωή τους σε σκληρά ανταγωνιστικά περιβάλλοντα –συχνά, μάλιστα, θέλουν να ζουν ελεύθερη και πλούσια ζωή, όχι περιχαρακωμένη στα όρια του αριστερού κοινοτισμού, ό,τι δηλαδή έχει στο μυαλό του για ζωή ο άνθρωπος που θεωρεί ανώτερο δέλεαρ το Δημόσιο.
Ακόμα, πάντως, κι αν μπορούσε να δημιουργήσει νομικά προδιαγραφές προτεραιότητας για διορισμό στο Δημόσιο επιστημόνων από το εξωτερικό, ούτε και τότε αυτοί θα επέστρεφαν. Διότι το σημερινό Δημόσιο για τους φιλόδοξους ανθρώπους δεν είναι κίνητρο, αλλά ο Τάφος του Ινδού. Ουδείς άνθρωπος που αναμετράται με τα όριά του θα δεχόταν να ταφεί στους δαιδάλους της γραφειοκρατίας, ανάμεσα σε σκονισμένα ράφια, τόνους άχρηστων Α4 και πολυχρησιμοποιημένες σφραγίδες. Η μοίρα κυβερνήσεων όπως αυτή του Αλέξη Τσίπρα είναι, δυστυχώς, μία: να κυβερνούν ένα κράτος βυθισμένο στη σκόνη του χρόνου.
Αδιόριστοι επιστήμονες εξωτερικού γι’ αυτό το κράτος δεν γίνεται να υπάρξουν.
Τελευταία Νέα