Ασκήσεις πάνω και πέριξ της κορεατικής χερσονήσου πραγματοποίησαν νοτιοκορεατικά, ιαπωνικά και αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη χθες, δύο ημέρες αφότου η Πιονγκγιάνγκ έστειλε έναν βαλλιστικό πύραυλο μεσαίου βεληνεκούς πάνω από την Ιαπωνία. Ακολούθησαν, όπως σε κάθε νέο σκαλοπάτι της έντασης, νέες αλληλοκατηγορίες και προειδοποιήσεις. Κάθε μέρα που περνάει, ο κόσμος φοβάται ολοένα και περισσότερο την κατάληξη αυτής της δυσοίωνης κλίμακας. Ενας αμερικανός αξιωματούχος και αναλυτής που έχει ασχοληθεί χρόνια με την περίπτωση της Βόρειας Κορέας, πάντως, ο Τζον Γούλφσταλ, πρώην ειδικός σύμβουλος του Μπαράκ Ομπάμα και επικεφαλής της προσπάθειας μη διάδοσης και ελέγχου των εξοπλισμών στον Λευκό Οίκο, νυν σύμβουλος της ομάδας Global Zero για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, συνιστά να μην υποκύπτουμε στη θεωρία που θέλει τη Βόρεια Κορέα να είναι ένα παλαβό μέρος, με ηγέτη έναν παλαβό τύπο, αποφασισμένο να επιφέρει την παγκόσμια καταστροφή. Και μας προσκαλεί, μέσω του Politico, να μπούμε για λίγο στο μυαλό του βορειοκορεάτη δικτάτορα. Για να καταλάβουμε πώς μπορεί να σκέφτεται, με βάση τις συμβουλές που έχει πάρει από τον πατέρα του αλλά και τα περίπου 30 χρόνια που έχουν περάσει οι ΗΠΑ προσπαθώντας να αποτρέψουν μια πυρηνική Βόρεια Κορέα. Για να κατανοήσουμε γιατί δεν φοβάται τον Ντόναλντ Τραμπ. Και να συνειδητοποιήσουμε έτσι –ίσως όχι τόσο εμείς όσο η αμερικανική κυβέρνηση και δη ο «πολύς» Τραμπ –πως ο διάλογος είναι η μοναδική λύση. Στο μυαλό του Κιμ Γιονγκ Ουν λοιπόν:

Η Αμερική θέλει μια συμφωνία. Οι ΗΠΑ λένε πως είναι απαράδεκτο να έχουμε πυρηνικά όπλα, μοιάζουν όμως να το αποδέχονται. Είμαστε ακόμα εδώ. Οταν μας έπιασαν να λέμε ψέματα για την παραγωγή πυρηνικού υλικού στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Ουάσιγκτον επέβαλε κάποιες κυρώσεις, αλλά στη συνέχεια έκαναν μια συμφωνία. Οταν αθετήσαμε αυτή τη συμφωνία, η Αμερική επέβαλε κάποιες κυρώσεις, αλλά επέστρεψε το 2005 και προσπάθησε ξανά να κάνει μια συμφωνία. Οταν προχωρήσαμε σε δοκιμές πυρηνικών όπλων το 2006, η Αμερική επέβαλε μερικές κυρώσεις ακόμα, αλλά παρέμεινε πρόθυμη να συζητήσει. Ακόμα και επί προεδρίας Ομπάμα, η Αμερική δήλωνε πρόθυμη να συζητήσει, αρκεί να συμφωνούσαμε πως το θέμα θα ήταν η αποπυρηνικοποίηση. Αρα λοιπόν η Αμερική θέλει μια συμφωνία, και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να περιμένουμε μέχρι να είμαστε σε θέση να πάρουμε μία που να μας αρέσει. Η διαπραγματευτική μας ισχύ μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.

Η Αμερική λέει πως η απομόνωσή μας γίνεται όλο και χειρότερη, όμως ολοένα και περισσότερο χρήμα εξακολουθεί να φτάνει εδώ. Η Κίνα συνεχίζει να αγοράζει γαιάνθρακα, οι εργάτες μας εξακολουθούν να πηγαίνουν στην Αφρική και την Ασία και να στέλνουν χρήματα πίσω, οι πωλήσεις όπλων μας στην Αφρική και αλλού αποφέρουν πολύ χρήμα. Ναι, οι κυρώσεις μας πονάνε εδώ κι εκεί, είμαστε όμως σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ό,τι πριν από μία δεκαετία. Γιατί λοιπόν να σταματήσουμε εδώ; Μπορεί η Κίνα να αναγκαστεί να εγκρίνει περιστασιακά κάποιες νέες κυρώσεις, έχουμε όμως αρκετές συμφωνίες κάτω από το τραπέζι ώστε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε.

Η Αμερική μιλάει για στρατιωτικές επιλογές, αλλά δεν πρόκειται να ξεκινήσει πόλεμο μαζί μας. Τουλάχιστον όχι εσκεμμένα. Αφού δεν μας επιτέθηκαν όταν δεν είχαμε πυρηνικά όπλα και πυραύλους ικανά να την πλήξουν, δεν θα το κάνουν τώρα. Η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου δεν θα ρισκάρει τα πάντα για να καταστρέψει κάτι μικρούς σαν κι εμάς. Και οι Νοτιοκορεάτες είναι πλούσιοι. Δεν θα αφήσουν τις ΗΠΑ να επιτεθούν αν αυτό σημαίνει την καταστροφή τους. Αν εξακολουθήσουμε απλώς να προχωράμε βήμα βήμα, μπορούμε να συνεχίσουμε να τελειοποιούμε τα οπλικά μας συστήματα κι έπειτα μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε εκείνη τη συμφωνία που μοιάζει να θέλουν τόσο πολύ.

Η Αμερική χάνει έδαφος στην περιοχή. Μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, όσο περνάει ο χρόνος όμως η Κίνα γίνεται ισχυρότερη και η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία θα πρέπει να αποφασίσουν σε ποια πλευρά βρίσκονται. Ούτε η Κίνα πρόκειται να εξαφανιστεί, ούτε κι εμείς. Ακόμα και αν η μακροπρόθεσμη τάση πάρει δεκαετίες, έχουμε καιρό. Η Κίνα έχει καταστήσει σαφές πως η κατάρρευσή μας θα την απασχολούσε περισσότερο από τις προκλήσεις μας. Καθώς η Αμερική χάνει έδαφος έναντι της Κίνας και οι συμμαχίες τους εμφανίζουν όλο και περισσότερα σημάδια στρες, εμείς απλά γινόμαστε ισχυρότεροι. Αν μπορέσουμε να βοηθήσουμε αυτήν τη διαδικασία, τόσο το καλύτερο.

Αν απαρνηθούμε τα πυρηνικά μας όπλα, δεν θα μας μείνει τίποτα. Η Αμερική έκανε μια συμφωνία με τον Μουαμάρ Καντάφι, να εγκαταλείψει τα όπλα του, και δες τώρα τη Λιβύη. Στο Ιράκ, ο Σαντάμ Χουσεΐν σταμάτησε στην πραγματικότητα να αναπτύσσει όπλα, και επέβαλαν αλλαγή καθεστώτος. Με πυρηνικά όπλα, ελέγχω τη μοίρα μου. Χωρίς αυτά, είμαι χαμένος.

Τελευταία Νέα