Στριμωγμένο όπως όπως στον διάδρομο ενός λεωφορείου γεμάτου επιβάτες, ένα μικρό αγόρι κλαίει γοερά, ενώ εγκαταλείπει με την οικογένειά του το ελεγχόμενο από το ISIS χωριό τους στο Ιράκ. Μισή ντουζίνα σριλανκέζες μαθήτριες περιμένουν να δώσουν αίμα, στο πλαίσιο της καμπάνιας αντιμετώπισης της νεφρικής ανεπάρκειας που μαστίζει τους νέους της χώρας τους. Eνας αστυνομικός σωριάζεται εν μέσω διαδηλώσεων των φοιτητών του Γιοχάνεσμπουργκ κατά της αύξησης των διδάκτρων, ενώ μια πρώην αντάρτισσα των Επαναστατικών Eνοπλων Δυνάμεων της Κολομβίας αισθάνεται ελεύθερη, μετά την εκεχειρία με την κυβέρνηση, να θηλάσει το μωρό της. Στην ενδοχώρα της Μογγολίας, όπου η ατμόσφαιρα είναι μολυσμένη από τις βιομηχανίες άνθρακα και ηλεκτρικής ενέργειας, οι Αρχές έχουν αντικαταστήσει τα κοπάδια προβάτων με γλυπτά ομοιώματα. Και στις Φιλιππίνες, μια οικογένεια θρηνεί τον πατέρα της, θύμα του αμείλικτου πολέμου κατά των ναρκωτικών που έχει κηρύξει ο πρόεδρος Ντουτέρτε.
Είναι κάποια από τα στιγμιότυπα της χρονιάς που πέρασε. Είναι όμως και μερικές από τις φωτογραφίες που τράβηξαν οι Ζοχρά Μπενσεμρά, Εντ Κασί, Μάρκο Λονγκάρι, Καταλίνα Μάρτιν-Τσίκο, Λου Γκουάνγκ και Ντανιέλ Μπερεουλάκ. Θα παρουσιαστούν από τις 2 ώς τις 17 Σεπτεμβρίου στο 29ο Visa Pour l’ Image, το διεθνές φεστιβάλ φωτορεπορτάζ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη γαλλική πόλη Περπινιάν κοντά στα γαλλοϊσπανικά σύνορα και που φέτος, μέσα από 25 συνολικά κεντρικές εκθέσεις, προσφέρει εικόνες αποκαλυπτικές αλλά και επώδυνες: ο Στέφεν Ντοκ λ.χ. ερεύνησε το τράφικινγκ στο Νεπάλ, όπου γυναίκες από τα φτωχά στρώματα γίνονται θύματα των σωματεμπόρων.
Η Εϊμι Τένσινγκ απεικόνισε για λογαριασμό του «National Geographic» τις χήρες που σε διάφορα μέρη του κόσμου, μετά τον θάνατο των συζύγων τους, γίνονται απόκληρες των πατριαρχικών κοινωνιών τους. Η Μέριντιθ κάλυψε για τους «New York Times» την ένδεια των Βενεζουελανών σε τρόφιμα και φάρμακα και η Ισαντόρα Κοσόφσκι πέρασε πέντε χρόνια σε μια φυλακή ανηλίκων στην Αλμπουκέρκη του Νιου Μέξικο. Θα υπάρχουν ακόμα τρεις εκθέσεις για τη μάχη της Μοσούλης καθώς και μία με έργα του φωτογράφου Στάνλεϊ Γκριν, που πέθανε τον περασμένο Μάιο.
Το Visa Pour l’ Image ιδρύθηκε το 1989 από τον σημερινό διευθυντή του Ζαν Φρανσουά Λερουά. Στόχος του ήταν να αναδείξει τόσο τα ανερχόμενα ταλέντα όσο και τους ήδη γνωστούς «μαχητές» του φωτορεπορτάζ. Σήμερα, η δημοτικότητα του φεστιβάλ και η επιδραστικότητά του στον κόσμο της φωτογραφίας είναι τέτοια, που δέχεται πάνω από 200.000 επισκέπτες. Η πληθώρα των εκθέσεων και των φωτογραφιών του είναι υπεύθυνη για τον χαρακτηρισμό «το μεγαλύτερο περιοδικό του κόσμου», όχι όμως ότι λείπουν και οι παράλληλες εκδηλώσεις: πιστό στην κάλυψη των γεγονότων της χρονιάς που πέρασε, το Visa Pour l’ Image θα περιλαμβάνει ρετροσπεκτίβες στον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσακ Μπέρι, κάλυψη του Προσφυγικού, των αμερικανικών εκλογών, του πολέμου στη Συρία και του λοιμού στην Ανατολική Αφρική, αλλά και αφιερώματα, όπως εκείνο για τον έναν αιώνα από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917.
Θα πραγματοποιηθούν επίσης φόρουμ και συζητήσεις για το μέλλον του φωτορεπορτάζ και για τα διεθνή μέτρα ασφαλείας που απαιτεί, καθώς και εργαστήρια φωτογραφίας.
Τα βραβεία του φεστιβάλ αναμένεται να ανακοινωθούν μεταξύ 6 και 9 Σεπτεμβρίου. Το πιο περίβλεπτο από αυτά, το Visa d’ Or για την κατηγορία του «μεγάλου αφιερώματος», είναι προγραμματισμένο για τις 8 Σεπτεμβρίου και, όπως κάθε χρόνιο, θα συνοδεύεται από 8.000 ευρώ.
Οι φετινοί υποψήφιοι είναι ο Ντάνιελ Μπερεουλάκ, για τις εικόνες του από τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών στις Φιλιππίνες, ο Εντουαρντ Ελίας, για την κάλυψη μιας πυρκαγιάς σε πετρελαιοπηγή του Ιράκ, ο Αντόνιο Φατσιλόνγκο, για τα πορτρέτα συζύγων παλαιστίνιων κρατουμένων, και ο Σεμπάστιεν φαν Μάλεγκεμ, για τα φωτορεπορτάζ του από τη φτωχή Οτ-ντε-Φρανς της Γαλλίας. Κι αν όλα αυτά μοιάζουν υπερβολικά αισιόδοξα στην εποχή του ψηφιακού πολλαπλασιασμού κάθε πολύτιμης ή ανούσιας εικόνας και του πολλάκις διακηρυγμένου θανάτου του φωτορεπορτάζ, ο Ζαν Φρανσουά Λερουά είχε ήδη κάνει ένα σχετικό σχόλιο σε παλιότερη συνέντευξή του στο περιοδικό «Τime». «Δεν πεθαίνει το φωτορεπορτάζ, αλλά ο Τύπος» έλεγε.
«Τι άλλο να συμπεράνεις από το γεγονός ότι τόσα περιοδικά δίνουν ένα σωρό χρήματα για να καλύψουν βασιλικούς γάμους, αλλά ισχυρίζονται ότι δεν τους φτάνουν όταν καλούνται να στείλουν δημοσιογράφους στο πεδίο της μάχης;».
