Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ρόλος της δημοκρατικής παράταξης έχει δικαιωθεί από την Ιστορία. Οτι η πρόοδος αυτής της χώρας, μιας χώρας που γνώρισε διχασμούς, πολέμους, δικτατορίες και εμφύλιους σπαραγμούς, οφείλεται εν πολλοίς σε έναν ιδεολογικό χώρο που αν μη τι άλλο δεν υπέφερε, αλλά και δεν ταλαιπώρησε τον τόπο, από αγκυλώσεις που χαρακτήρισαν ιστορικά είτε τη Δεξιά είτε την Αριστερά.
Η Ιστορία για τη μεγάλη αυτή παράταξη συνεχίζει ευτυχώς να γράφεται. Γράφεται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορικής της διαδρομής. Και γράφεται τόσο από εκείνους που φιλοδοξούν να την οδηγήσουν στο μέλλον όσο και από τους πολίτες που ταυτίζονται ιδεολογικά μαζί της, θεωρούν απαραίτητη όχι μόνο την επιβίωσή της αλλά και τη σθεναρή της παρουσία ανάμεσα στους δύο νέους πόλους και θα συμμετάσχουν με την ψήφο τους στη διαδικασία ανάδειξης του νέου αρχηγού.
Εάν αυτοί οι δεύτεροι είναι οι κριτές της αναμέτρησης σε μια ανοικτή διαδικασία που τιμά το πνεύμα της δημοκρατίας, οι πρώτοι, οι υποψήφιοι αρχηγοί, είναι αυτοί που καλούνται να δώσουν το πολιτικό τους στίγμα. Που καλούνται, με άλλα λόγια, να διατυπώσουν θέσεις, να καταθέσουν προτάσεις, να αποσαφηνίσουν προθέσεις.
Κυρίως όμως οφείλουν να εξηγήσουν ποια είναι η δημοκρατική παράταξη που οραματίζονται. Και να την εντάξουν στο πολιτικό περιβάλλον όχι ως ένα ετεροκαθορισμένο σχήμα που θα ορίσει την ταυτότητά της σε σχέση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις αλλά ως μια αυθύπαρκτη οντότητα που θα διεκδικήσει τα λαφυραγωγημένα εδάφη της υποδεικνύοντας εχθρούς και επιλέγοντας φίλους. Το βάρος για τους υποψηφίους από αυτήν την άποψη είναι μεγάλο.
