Μια φορά κι έναν καιρό, η τηλεόραση ήταν πολυτέλεια. Υπήρχαν δυο κρατικά κανάλια, τέσσερα ραδιοφωνικά προγράμματα που χρησιμοποιούνταν ως βάση για τη λειτουργία και τοπικών δικτύων –και μεταξύ άλλων, επειδή τα προγράμματα αυτά εξέπεμπαν όχι μόνο ειδήσεις και μουσική, μπάλα και μερικά σίριαλ, αλλά και εκπομπές λόγου, θεατρικά προγράμματα, ταινίες, ένα εβδομαδιαίο δελτίο όπως η «Ραδιοτηλεόραση» ήταν εξαιρετικά χρήσιμο. Δημοσίευε τα πλήρη προγράμματα των σταθμών (μερικές φορές, ακόμα και την play list μουσικών εκπομπών) κι ήταν εξαιρετικά χρήσιμη σε όσους έπρεπε να προγραμματίσουν τον χρόνο τους.
Αργότερα, όταν καταργήθηκε το κρατικό μονοπώλιο, τα κανάλια αυξήθηκαν. Αυξήθηκαν και τα περιοδικά, κεντρικός κορμός των οποίων ήταν τα προγράμματα, εμπλουτίστηκαν μάλιστα με θέματα αντλημένα κυρίως από τη μυθολογία των σταρ της τηλεόρασης. Η «Ραδιοτηλεόραση» τα χρόνια της έκρηξης έμεινε, όπως ήταν αναμενόμενο, πίσω. Δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τα νέα τηλεοπτικά ήθη, ούτε τη μυθολογία τους. Και στην πορεία έκλεισε, όπως συρρικνώθηκαν και έκλεισαν όλα τα ανάλογα περιοδικά του είδους, διότι πλέον και η τηλεόραση άλλαξε ως μέσο τα χρόνια του Διαδικτύου και τα περιοδικά που στηρίζονταν στις χρηστικές πληροφορίες δεν είχαν λόγο να τυπώνονται στο χαρτί. Σήμερα, ακόμα και στο αποδιαρθρωμένο (λόγω ΣΥΡΙΖΑ) ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, ελάχιστοι προγραμματίζουν τι θα δουν ή τι θα ακούσουν μέσω έντυπου ραδιοπρογράμματος.
Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει ζήτηση σχετικού προϊόντος, οι κρατιστές της ΕΡΤ αποφάσισαν να εκδώσουν εκ νέου τη «Ραδιοτηλεόραση». Οχι στα περίπτερα όπου θα πήγαινε άπατη, αλλά ως free press –θα τη μοιράζουν στα μπαρ, όπου ως γνωστόν συνωστίζονται οι τηλεθεατές. Και στο μετρό. Μας διαβεβαιώνουν ότι δεν θα κοστίζει πολύ, ότι θα υπάρχει άλλωστε χορηγός της έκδοσης (λες και οι χορηγοί είναι ισόβιοι ή καλύπτουν όλο το κόστος ενός εκδοτικού εγχειρήματος, ιδίως όταν διαπιστώσουν ότι πετάνε τα λεφτά τους).
Φοβερές προδιαγραφές για νέο έντυπο, είναι βέβαιο ότι θα το διαβάζουν με πολύ φανατισμό οι νεκροί της ΕΡΤ. Ωστόσο, στο μεταξύ, θα έχει φτιαχτεί άλλη μια διεύθυνση στο κρατικό κανάλι και θα βολευτούν με αξιώματα πρόσωπα που θα προσφέρουν υπηρεσίες χαμηλών προσόντων. Διότι, προφανώς, η νέα «Ραδιοτηλεόραση» δεν θα είναι το ιστορικό γαλλικό περιοδικό «Telerama». Το πολύ πολύ, μέσω κάποιων γνωστών τηλεοπτικών αστέρων, να γίνεται κυβερνητική προπαγάνδα –όπως γίνεται με το άλλο άχρηστο free press που εκδίδεται με λεφτά των ελλήνων φορολογουμένων, το «Πρακτορείο» του ΑΠΕ/ΜΠΕ.
Η επανέκδοση της «Ραδιοτηλεόρασης» είναι ο απόλυτος συμβολισμός της Ελλάδας της κυβέρνησης Τσίπρα. Κρατικές θέσεις εργασίας, άχρηστες. Προϊόν, άχρηστο. Αλλά η κυβέρνηση μπορεί να λέει ότι επινοεί δουλειές, να διευρύνει ένα ούτως ή άλλως μεγάλο πελατειακό δίκτυο και, επιπλέον, να προσπορίζεται την όποια προπαγανδιστική ανταπόδοση του προϊόντος. Ετσι, παράλληλα με ένα ευρύ δίκτυο υποστηρικτών στα ΜΜΕ, χτίζονται τα εκλογικά ποσοστά.
Και η πραγματική, η ανταγωνιστική ζωή, η παγκοσμιότητα του θεάματος, τα νέα Μέσα; Αυτά ας απασχολούν τα κορόιδα που με τους φόρους τους επιδοτούν μια καθηλωμένη χώρα και αυτούς που την απομυζούν.
