Σε μια περίοδο ζυμώσεων και διεργασιών για ανασχηματισμό, στα συριζαίικα γραφεία ουδείς δείχνει αμέριμνος. Οι περισσότεροι δε, προσπαθούν ακόμη να αποκωδικοποιήσουν την εικόνα από την τελευταία πτήση του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Ο Στέργιος Πιτσιόρλας έχει κεντρικό ρόλο στο επενδυτικό κυνήγι και δεν εξέπληξε η παρουσία του στις συναντήσεις με τους παραγωγικούς φορείς του Βορρά. Αλλά η τριάδα που συγκροτούσαν ο Αλέξης Χαρίτσης, ο Δημήτρης Λιάκος και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης και παρέπεμπε σε νέους «σωματοφύλακες» του Τσίπρα, φούντωσε τις συζητήσεις. Σε τροχιά αλλαγών, οι μετοχές των «ανθρώπων του προέδρου» έχουν ζήτηση. Στο ζύγισμα, ωστόσο, τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά.

Στον άξονα Μαξίμου – Κουμουνδούρου τα στοιχήματα προεξοφλούν αναβάθμιση του Χαρίτση και του Λιάκου. Δίπλα στον Βερναρδάκη όμως υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό. Εκ πρώτης, ο υπουργός Επικρατείας που ειδικεύεται σε δουλειές (και αποστολές) παρασκηνίου δεν έχει λόγο να αισθάνεται ανασφαλής. Δείχνει χρήσιμος στον Τσίπρα σε διάφορα επίπεδα –από τον συντονισμό και την αξιολόγηση υπουργών έως την ανάλυση των δημοσκοπικών ευρημάτων και τον κυβερνητικό «εισοδισμό» στην μπλογκόσφαιρα. Η ειδική αποστολή στην Κρήτη, προκειμένου να συνεργαστεί με τον περιφερειάρχη Σταύρο Αρναουτάκη, για το περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο που θα γίνει στο νησί στις 20 – 21/9, δείχνει ότι ο Βερναρδάκης παραμένει απαραίτητο εργαλείο. Ωστόσο, σε μια δεύτερη ανάγνωση που κάνουν κορυφαίοι υπουργοί, η θέση του εξαρτάται από το μείγμα και την κατεύθυνση των αλλαγών στο κυβερνητικό σχήμα.

Ο Βερναρδάκης μπήκε στο Μαξίμου –για κάποιους ως νέος καρδινάλιος Ρισελιέ –όταν αποχώρησε ο Νίκος Παππάς. Η δική τους προσωπική σχέση, που σφυρηλατήθηκε στα χρόνια της αντιπολίτευσης με τη στρατολόγηση «μαρτύρων» του ΣΥΡΙΖΑ στο Διαδίκτυο, είναι αμφίβολο εάν έχει υποστεί μετάλλαξη από την αλλαγή φρουράς. Αντιθέτως, αρκετοί εικάζουν ότι ο δημοσκόπος υπουργός έχει βάλει το χέρι του για την επανεμφάνιση του Παππά στα ενδότερα του πρωθυπουργικού Μεγάρου. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι ρόλοι τους στο οργανόγραμμα είναι διαφορετικοί, όπως και η αποστολή τους. Συνεπώς δεν είναι απαραίτητο να συμπορευθούν στην προσπάθεια για κατάληψη μεγαλύτερου χώρου στο εσωκομματικό σύστημα εξουσίας.

Αν και οι παρεμβάσεις του σπανίζουν, ο γαλλοτραφής Βερναρδάκης είναι αρκετά θορυβώδης για τον αθόρυβο υπουργικό ρόλο του. Εκπροσωπώντας αυτό που θα χαρακτήριζε κανείς ως δογματική πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ο επίκουρος καθηγητής των Πολιτικών Επιστημών δεν έχει πρόβλημα να ρίχνει μπαλοθιές ως ένας εξευγενισμένος Πολάκης. Είτε τα βάζει με ανάπηρους ολυμπιονίκες είτε με τους συνδικαλιστές, τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους. Η εκστρατεία για τον «έλεγχο της ενημέρωσης των κατευθυνόμενων ΜΜΕ» υπήρξε και δική του υπόδειξη. Ενίοτε, όπως αντιλαμβάνονται σύντροφοι στα υπουργικά έδρανα, αναλαμβάνει και χρέη «λαγού» της κυβερνητικής στρατηγικής, για την οποία επίσης έχει βάλει το χέρι του. Οπως, ας πούμε, με την επισήμανση, στο ξεχείλωμα της δεύτερης αξιολόγησης, ότι η ποσοτική χαλάρωση είναι ένα «δευτερεύον ζήτημα».

Η όψιμη αγωνία του Βερναρδάκη για τον μοναχικό δρόμο του Κώστα Λαλιώτη και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, προφανώς υπηρετεί ένα σχέδιο διαχείρισης των εξελίξεων στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, αναδεικνύοντας μαζί και τις αγωνίες του Μαξίμου. Η υπόμνηση στην εναπομείνασα βάση του ΠΑΣΟΚ ότι «το κόμμα αυτό ή θα είναι αντιδεξιό (και αντινεοφιλελεύθερο) ή δεν θα υπάρχει καθόλου», αποτελεί την αφετηρία μιας πορείας που θα υποδείξει ο Τσίπρας και από τη ΔΕΘ. Είναι, βεβαίως, η ίδια βάση που στοχοποιούσε ο υπουργός με τα βιτριολικά σχόλια για τη «μνημονιακή λαίλαπα», όταν το καλοκαίρι του 2015 συμφωνούσε με τον Πάνο Καμμένο ότι η Ελλάδα, με μια γενναία διαγραφή του χρέους, μπορεί να επιστέψει σε ένα εθνικό νόμισμα.