Οταν ο εν πολλοίς παροξυνόμενος κομματικός διαγκωνισμός διέπεται από έως κι εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα (με δυναμικές βαθύτατου πολωτικού διχασμού) η χώρα δημογραφικώς οιονεί απομειώνεται! Υποδιαιρείται! Με δηλητηριώδεις αλληλοπαραγραφές! Ευτυχώς όχι (ακόμη) και προγραφές. Οπωσδήποτε όμως, με αμφισβητήσεις, που οδηγούν σε ακραίες αντιλήψεις και ασύμμετρες συμπεριφορές. Αυτό ισοδυναμεί περίπου με διχασμό σε πρώιμο στάδιο. Προοίμιο προβλεπτώς χειροτέρων.
Αθώος εν πολλοίς (ή τουλάχιστον εντελώς) ουδείς. Οχι φυσικά γιατί όλοι ακολουθούν αυτές τις ολισθηρές διαδικασίες των παραταξιακών περιχαρακώσεων. Αντίθετα, υπάρχουν ευτυχώς σε όλο το πολιτικο-κομματικό φάσμα, συνετές φωνές κι εποικοδομητικές προσεγγίσεις. Αλλά που δυστυχώς μειοψηφούν. Οπόταν και δεν μπορούν εξ αντικειμένου να υπερβούν αυτές τις παροξυνόμενες αντιθέσεις και να επενεργήσουν κατασταλτικά στις εκτραχυνόμενες διαθέσεις. Που συχνά διολισθαίνουν (ένθεν και ένθεν) προς έως και αθέμιτες πρακτικές. Με θεσμικούς διαχειριστές να «ξεκατινιάζονται» σπαταλώντας εαυτούς στις οθόνες των προσωποπαγών τους συνδρόμων. Και κάποιους έναντι, να λοιδορούν επί του αυτού επιπέδου. Διαπράττοντας το ίδιο λάθος και με το αυτό πάθος!
Διάγουμε περίοδο άκρως επικίνδυνων εσωτερικών αδιεξόδων. Τα οποία σαφώς ανατροφοδοτούνται από την εγγενή κρίση κι επιδεινώνονται από τη χρεοκοπική κατολίσθηση. Που αν δεν ανακοπεί (και δεν αναστραφεί) θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την έωλη παθογένεια. Ως κακοήθης εσωστρέφεια. Με αγκυλώσεις επί αγκυλώσεων. Που με τη σειρά τους αναπαράγουν ό,τι σε προηγούμενές μας αναλύσεις επεσημάναμε ως ανεξέλεγκτη δυναμική φαύλου κύκλου. Και περιδίνηση που καθηλώνει και τον τόπο και την πολιτική διαχείριση των επισωρευόμενων κακοδαιμονιών. Γιατί περί αυτών πρόκειται. Οπόταν και η ίδια η άσκηση της πολιτικής, αποβαίνει τελικά μέρος του προβλήματος αντί διαδικασία και μοχλός λύσεων.
Κι ενώ από το ένα κακό αναπαράγεται το άλλο, σε κάποια στιγμή θα πρέπει επιτέλους να ευαισθητοποιηθούν (και να ενεργοποιηθούν) αντανακλαστικά εθνικής αυτοσυντηρήσεως. Με βούληση για σωστικές τομές. Και υπερβάσεις που θα παρακάμπτουν ακραίες πολώσεις κι έωλες ιδεοληψίες. Καθώς μάλιστα, πέραν των εσωτερικών προβλημάτων, εγείρονται συγκυριακά και ζητήματα που άπτονται της γεωπολιτικής ακεραιότητος της χώρας. Με όρους όχι πλασματικών απειλών, αλλά συντεταγμένων στρατηγικών, ακόμη και για περιφερειακές επαναγεωγραφήσεις! Που όσον αφορά εμάς, αφενός στοχεύουν συγκεκριμένες περιοχές των εθνικών ορίων. Και αφετέρου θέτουν υπό αμφισβήτηση την άσκηση φυσικών δικαιωμάτων, τα οποία κατοχυρώνονται από τη διεθνή νομιμότητα.
Το θέμα είναι ότι: Ούτε αυτά τα ευκρινή σήματα κινδύνου αποδεικνύονται επαρκώς αφυπνιστικά. Παρόλο που όλες οι πλευρές γνωρίζουν τι συμβαίνει. Και αντιλαμβάνονται τι επαπειλείται. Οπως και όλες οι πλευρές δεν υπολείπονται πατριωτισμού. Με τη διαφορά ότι αυτό δεν επαρκεί. Οι καλές προθέσεις μένουν στα όρια του απωθημένου. Και όχι μόνον, αλλά και όσο βαθαίνουν οι εσωτερικές διαπαραταξιακές ρηγματώσεις τόσο οι εκ των πραγμάτων ισχνές δυνατότητες αποδομούνται. Και οι αναγκαίες αντιστάσεις φυλλορροούν. Μόνη προσδοκία: Τα επισωρευόμενα τέτοια παράγωγα των επιδεινούμενων παθογενειών –που διέπουν το εθνικό γίγνεσθαι σ’ επίπεδο πολιτικής διαχειρίσεως –να μην υποτραπούν. Γιατί από ένα σημείο και μετά, η ολίσθηση δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμη. Κυρίως σε ό,τι αφορά τυχόν διαβρώσεις και ακρωτηριασμούς με όρους εθνικής κυριαρχίας.