Ακόμη και σε ένα μη υγιές πολιτικό περιβάλλον, δεν συμβαίνει συχνά ένας πολιτικός να υποστηρίζει κάτι τη μία στιγμή και την άλλη το ακριβώς αντίθετό του. Και εκείνες τις σπάνιες φορές που συμβαίνει, έπεται αυτό που είχε πει κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου: ο πολιτικός γίνεται χλεύη των αντιπάλων του.
Ο Αλέξης Τσίπρας προκάλεσε μια τέτοια χλεύη –η επικεφαλής της ΔΗΣΥ χαρακτήρισε την προσπάθεια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να ταυτιστεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου «κωμική», ο αρχηγός της ΝΔ σχολίασε σκωπτικά ότι «μετά την αγιογραφία στο παρελθόν του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τώρα του Ανδρέα Παπανδρέου, ίσως του χρόνου κάνει του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη». Hταν μάλλον η αναμενόμενη αντίδραση σε ένα πολιτικό φαινόμενο που φέρνει στον νου το βικτωριανό μυθιστόρημα «Δρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ» –ή μάλλον μια γκροτέσκα εκδοχή του.
Στους πολίτες, πάλι, μια τέτοια τακτική προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση σύγχυση. Ειδικά οι ψηφοφόροι του, ποιον να πιστέψουν; Τον Αλέξη Τσίπρα που υμνεί τον Ανδρέα Παπανδρέου για να σφετεριστεί την κληρονομιά του ή τον Αλέξη Τσίπρα που έριχνε αναθέματα στο «παλιό» και σύμπασα την περίοδο της Μεταπολίτευσης; Τον δόκτορα Τζέκιλ που αναζητά εναγωνίως ιστορικές αναφορές στον ιδρυτή του ΠΑΟΚ ή τον μίστερ Χάιντ που τον βδελύσσεται τόσο ώστε να φτάσει στο σημείο να συνεργαστεί στην κυβέρνηση με έναν συκοφάντη του;
Για ακόμη μία φορά ο Αλέξης Τσίπρας προσφέρει κακές υπηρεσίες στην πολιτική –κατ’ επέκταση δε και στη χώρα. Κι αυτό δεν είναι καθόλου αστείο.
