Πόσο χαμηλά μπορεί να διολισθήσει ένας πολιτικός; Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα και όχι το ψευδεπίγραφο της χθεσινής αρθρογραφίας του Πρωθυπουργού. Και η απάντηση είναι μία και μοναδική: Χαμηλά! Πολύ χαμηλά!
Είναι απίστευτο το βάθος της κατάδυσης στους σκοτεινούς βυθούς της πολιτικής αγυρτείας που μπορεί να φτάσει ένας απελπισμένος πολιτικός. Ενας πολιτικός για τον οποίο δεν υπάρχει πλέον πλοίο, δεν υπάρχει οδός…
Ενας πολιτικός που σαν απελπισμένος χαρτοπαίκτης παίζει «τα ρέστα του» κάθε φορά που ελπίζει πως μπορεί να πετύχει το γύρισμα της τύχης. Κι αντί με αξιοπρέπεια και ψυχραιμία να αντιμετωπίσει τα επίχειρα των καταστροφικών του επιλογών, καταφεύγει σε ευτελή μικροπολιτικά τεχνάσματα, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε λωτοφάγους.
Τι έκανε χθες ο Αλέξης Τσίπρας; Αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να κάνει πλιάτσικο στην πολιτική κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, του χώρου αυτού που μέχρι και χθες εκείνος και τα φερέφωνά του κατηγορούσαν ότι κατέστρεψε τη χώρα και ότι οδήγησε σε εξαθλίωση τον ελληνικό λαό. Μιλάμε για ζενίθ πολιτικού αμοραλισμού και για ναδίρ προσωπικής αξιοπρέπειας. Πολιτική απελπισία, ιστορικό θράσος και τρέλα ενός ανύπαρκτου μεγαλείου διά χειρός Αλέξη Τσίπρα. Ιδού τα κίνητρα της κωμικοτραγικής αρθρογραφίας του τύποις πρωθυπουργού. Που για μια ακόμη φορά (δεν ξεχνάμε το «ψεύτης αλλά όχι κλέφτης») επιβεβαιώνει πως είναι πράγματι ψεύτης.
Ψεύτης αλλά και πρόξενος μεγάλης ζημίας για την Ελλάδα και τους πολίτες της. Στα 100 δισ. κοστολόγησε τη ζημία αυτή ο Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM, δηλαδή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού διά του οποίου η ευρωζώνη δανείζει την Ελλάδα. Στο πεδίο του λόγου η παραδοχή από έναν πολιτικό της μομφής που του αποδίδουν η αντιπολίτευση και οι πολίτες είναι πρωτοφανής. Και, μεταξύ άλλων, επιβεβαιώνει αυτό που επανειλημμένα έχω πει στη Βουλή: πως ο κ. Τσίπρας είναι ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης του 21ου αιώνα. Με αντίστροφη μάλιστα φορά της παρομοίωσης: δεν μοιάζει ο Τσίπρας του Δηλιγιάννη, αλλά ο δεύτερος στον πρώτο.
Πέραν όμως των 100 δισ. ζημίας για τη χώρα και τους πολίτες, οι ψευδολογίες Τσίπρα προκάλεσαν κι άλλες αρνητικότατες συνέπειες: σταμάτησαν την ανάπτυξη που ανέτειλε το 2014 για να μεσουρανήσει τα επόμενα έτη και επανέφεραν την ύφεση, ανέστειλαν για τρία τουλάχιστον χρόνια την έξοδο της Ελλάδας από τα Μνημόνια –ενώ όλες οι άλλες χώρες της μνημονιακής κρίσης βγήκαν από αυτά -, καθυστέρησαν την αποκλιμάκωση της ανεργίας, επέκτειναν την εμβέλεια της απογοήτευσης των πολιτών και άλλα πολλά. Κι όλα αυτά για ένα προσωπικό παιχνίδι εξουσίας.
Τώρα όμως έρχεται η ώρα των συνεπειών για αυτόν που αυτοτιτλοφορείται «ψεύτης». Κι ως μία βασική μέθοδο αποφυγής έχει επιλέξει το παιχνίδι της πολιτικής παραλλαγής. «Μοιάζουμε με το ΠΑΣΟΚ κι εγώ με τον Ανδρέα», προσπαθούν να ισχυριστούν, «γι’ αυτό ψηφίστε μας» είναι η συνέχεια του ισχυρισμού τους. Τι και αν αυτό θα τους εμπλέξει σε εσωτερικούς καβγάδες μετά την επερχόμενη πολιτική τους ήττα! Σημασία για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν οι εκλογές! Να περισώσουν ό,τι περισώζεται. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί δηλαδή με εκείνον που υποστήριζε πως ο Ανδρέας ήταν 17 Νοέμβρη!!! Μαζί τα κάνουν όλα. Μαζί επί της ουσίας υπογράφουν το χθεσινό κείμενο της πολιτικής απελπισίας.
«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην». Ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του αρθρογράφου κ. Τσίπρα η φράση αυτή. Κι όσο οι εξελίξεις στη Δημοκρατική Συμπαράταξη και γενικότερα στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς θα γίνονται θετικότερες κι ελκυστικότερες, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι απόπειρες πολιτικής υποκλοπής και τα κτυπήματα κάτω από τη μέση. Τα ψέματα όμως έπαψαν να έχουν πολιτική επιρροή. Βασίλεψαν ήδη επί επτά ολόκληρα χρόνια. Το «ζητείται ψεύτης» ως διαδικασία ολοκληρώθηκε. Ο ψεύτης βρέθηκε, αποκαλύφθηκε, το παραδέχθηκε, τιμωρείται και γελοιοποιείται.
Τελευταία Νέα