Βουτηγμένο στα βαθιά νερά της αρχηγίας και της ηγεσίας, ως έννοιες, το Σαββατοκύριακο. Αρχηγοί από το μέλλον, ηγέτες από το παρελθόν, υποψηφιότητες, ταυτίσεις, μια μπουγάδα, ούτε καν σε μπαλκόνι, που αλλάζει χρώματα και με σκοτώνει, και το ζιβάγκο του Αντρέα ως γοβάκι της Σταχτοπούτας. Σε ποιον θα κάτσει γάντι;
Εγώ όμως αλλού είδα έναν αρχηγό. Από αυτούς που έχουν μάτια στην πλάτη ώστε να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει πέρα από τον κύκλο των βλαμμένων «ποιητών» τους και με ένα βλέμμα να κάνουν αναδιανομή εξουσίας. Σε ένα βίντεο του BBC, διάρκειας σαράντα δύο δευτερολέπτων, «ψαρεμένο» στους παραπόταμους της κεντρικής ειδησεογραφίας. Ο Λιονέλ Μέσι μπαίνει σε ξενοδοχείο της Ουρουγουάης περιτριγυρισμένος από τον ασφυκτικό κλοιό της διασημότητας. Ανδρες ασφαλείας, συνοδοί και λοιποί παρατρεχάμενοι. Ενας πιτσιρικάς, το πολύ δέκα ετών, τρυπώνει στον κλοιό. Για μια σέλφι με τον ήρωά του που θα κάνει και τον ίδιο μικρό ήρωα. Ο άντρας της ασφάλειας όμως τον αντιλαμβάνεται και τον απομακρύνει σηκωτό. Το παιδί σπαράζει από το κλάμα. Ο Μέσι δεν βλέπει προς τα εκεί, αλλά λες και πιάνει το περιστατικό στον αέρα. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, χωρίς καν να μιλήσει, με ένα φαρμακερό βλέμμα από το ύψος της ποδοσφαιρικής του ιδιοφυΐας, η εντολή του διαχέεται στη συνοδεία. Κάποιος φέρνει γρήγορα πίσω τον μικρό θαυμαστή. Το είδωλο του χαϊδεύει το κεφάλι, τον αγκαλιάζει, βγαίνει η φωτογραφία. Ο μικρός φεύγει τρέχοντας από χαρά, ο Μέσι μπαίνει στο ξενοδοχείο και η ζωή συνεχίζεται με ένα παραπάνω ευτυχισμένο, έστω και στιγμιαία, παιδί. Γεια σου, αρχηγέ.
ΥΓ: Αναρωτιέμαι αν αυτό που ενεργοποίησε τα ανακλαστικά του Μέσι ήταν ο αυταρχισμός της φρουράς του ή η αποκοτιά του πιτσιρικά.
