Για λίγη αίγλη

Είναι λίγο σαν το αβγό του Κολόμβου: τα πρόσωπα κάνουν την Ιστορία ή η Ιστορία τα πρόσωπα; Το ερώτημα ισχύει κατεξοχήν για τους πολιτικούς. Υπό την προϋπόθεση όμως ότι δεν επιχειρούν να φτιάξουν τη δική τους ιστορία με τις ιστορίες των άλλων. Οτι έχουν δομήσει για τον εαυτό τους ένα περιβάλλον πολιτικής αυθυπαρξίας και ότι το ελέγχουν.

Δεν είναι η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Με το άρθρο του για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τα μέλη της κυβέρνησής του σε ρόλο γκρούπις που δεν βλέπουν στο πρόσωπό του τίποτε λιγότερο από έναν νέο Αλιέντε, ο Τσίπρας δείχνει να παραδίδεται σε μια δίνη ιστορικού ετεροκαθορισμού. Δεν είναι αυτός, αλλά κάποιος άλλος. Κάποιος που δοκιμάστηκε από την Ιστορία, αναμετρήθηκε μαζί της και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βγήκε νικητής.

Το πρόβλημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι η Αριστερά της οποίας ηγείται υπέστη μια ιστορική ήττα. Το περιβάλλον που δόμησε ο ίδιος έχει μια συνεργασία με τη λάιτ Ακρα Δεξιά, μια συνεχή προσπάθεια αναστήλωσης του πελατειακού κράτους, ένα νέο και πιο επώδυνο Μνημόνιο, μια απόπειρα ελέγχου των μέσων ενημέρωσης και δημιουργίας ενός φιλικού μιντιακού συστήματος με αμφιλεγόμενους επιχειρηματίες.

Είναι ένα περιβάλλον φτιαγμένο από βοσκοτόπια, στρατιές κομματικών στη Δημόσια Διοίκηση και υπουργούς σε σημαντικά υπουργεία με εθνικιστική ατζέντα. Είναι ένα περιβάλλον τοξικό όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για οτιδήποτε κινείται εντός του δημοκρατικού τόξου.

Από την άποψη αυτή, δεν είναι περίεργο ότι ο Αλέξης Τσίπρας αναζητά λίγη από την αίγλη των προσώπων που, όποια και να είναι η απάντηση στο αβγό του Κολόμβου, η Ιστορία τούς φέρθηκε καλά. Ακόμη κι αν η δική του ιστορία είναι η διαχείριση μιας ήττας με δανεικές νίκες.