Είναι κακό που αποφάσισε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να γράψει άρθρο για τον Ανδρέα Παπανδρέου; Προφανώς και όχι. Απλά καλό θα ήταν να μη θυμάται ο Πρωθυπουργός τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ μόνο όταν τον συμφέρει πολιτικά και να αξιοποιεί αποσπασματικά τμήμα της πολιτικής παρακαταθήκης του. Και αυτό διότι δεν τον πιστεύει κατά βάθος, όσο και εάν προσπαθεί να τον αντιγράψει κατά καιρούς. Η αγωνία του Αλέξη Τσίπρα και της πρωθυπουργικής ομάδας να σπεκουλάρει ανήμερα της ίδρυσης του Κινήματος, όπως καθιερώθηκε επί πάρα πολλά χρόνια στη συνείδηση μεγάλου αριθμού πολιτών, μόνο ως πρόκληση εκλήφθηκε. Ακόμα και η μέρα που επελέγη για να γνωστοποιήσει τις απόψεις του για τον ιστορικό ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή του τόπου επί τέσσερις δεκαετίες ήταν μια σπασμωδική κίνηση. Παράλληλα, είναι τουλάχιστον άστοχο να γίνονται και αναφορές από ανώτερα κυβερνητικά στελέχη, ότι «όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε να βγάλει από το περιθώριο μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλει τη χώρα από την κρίση». Οι ιστορικές περίοδοι ήταν διαφορετικές και εάν γίνει σύγκριση, είναι σίγουρο ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα βγει ζημιωμένος.
Εάν θέλουν στο Μέγαρο Μαξίμου ας ανατρέξουν στην πρόσφατη πολιτική ιστορία και εάν δεν γνωρίζουν ας ρωτήσουν τους παλαιότερους για το πώς στάθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου έναντι των ισχυρών της τότε ΕΟΚ στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν όταν ο Παπανδρέου αντιτάχθηκε στην πανίσχυρη τότε βρετανίδα πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ και διεκδίκησε και κέρδισε τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ). Η σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα και τα όσα έγιναν από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, με τις συνεχείς υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης έναντι των πιστωτών, είναι εις βάρος του νυν Πρωθυπουργού.
Πολλά μπορεί να γράψει κανείς εάν αρχίσει η σύγκριση των δυο πολιτικών, ενός ηγέτη –ανεξάρτητα εάν διαφωνούσε κανείς ή συμφωνούσε μαζί του –και ενός πολιτικού αρχηγού. Ακόμη, ο Πρωθυπουργός ατύχησε πολλαπλώς με την προσπάθειά του να καπηλευθεί το όνομα του Παπανδρέου, διότι ουδείς ξεχνά τι συνέβη το 1989, το περίφημο «βρώμικο ’89» και ποιες πολιτικές δυνάμεις πρωταγωνίστησαν στην πολιτική δίωξη του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγραψε ούτε μια πρόταση για το ιστορικό λάθος του ενιαίου τότε Συνασπισμού να παραπέμψει τον Παπανδρέου. Ασθενής μνήμη; Επίσης είναι παράδοξο να θέλει ο Αλέξης Τσίπρας να εμφανίζεται από τη μια πλευρά ως συνεχιστής του Παπανδρέου και από την άλλη πλευρά να συμμαχεί με τους καραμανλικούς, στηρίζοντας τον Κώστα Καραμανλή. Και ο νοών νοείτω. Το άρθρο ήταν πολιτικό αυτογκόλ για τον Πρωθυπουργό. Αυτά συμβαίνουν όταν η πολιτική υποτάσσεται στην επικοινωνία.