Αναζήτηση
Η απόπειρα δημοσιογραφικής δραστηριοποίησης του Πρωθυπουργού πνίγηκε στη χλεύη. Κι έτσι μάλλον δεν θα δημοσιευτεί το επόμενο άρθρο με τίτλο «Ηταν ο Ακης κλέφτης;».
Κρίμα! Πιστεύω ότι θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει στην ελληνική δημοσιογραφία. Αλλωστε ένας συνδυασμός αμάθειας και θράσους έχει βοηθήσει πολλούς συναδέλφους.
Πέρα από τα καλαμπούρια όμως οφείλω να εκφράσω και τον θαυμασμό μου.
Δεν νομίζω να έχω ζήσει άλλον έλληνα πολιτικό (και έχω ζήσει πολλούς…) που να παντρεύει τόσο αφοπλιστικά την ελαφρότητα με τον αμοραλισμό.
Είναι ικανός με την ίδια ευκολία να εκθειάζει ή να υβρίζει τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή ή την Πίπη Φακιδομύτη ανάλογα με ό,τι βολεύει κάθε στιγμή.
Ούτε παραταξιακή συνείδηση, ούτε ιστορικό βάρος, ούτε ιδεολογικό εμπόδιο, ούτε ηθική τάξη δεν φαίνεται να υπαγορεύουν τις κρίσεις. Μόνο ό,τι συμφέρει.
Βολεύει η παράγκα στη ΝΔ; Ζήτω ο Καραμανλής!
Σηκώνει κεφάλι η Κεντροαριστερά; Ζήτω ο Παπανδρέου!
Πληρώνουν η Μέρκελ κι ο Σόιμπλε; «Ανοιχτόμυαλη η Μέρκελ», «σοβαρός ο Σόιμπλε»!
Πεθαίνει ο Κάστρο; «Αντίο, Κομαντάντε Φιντέλ» μοιρολογούμε στην κηδεία!
«Και στη λαοκρατία πιστεύουμε!» που έλεγε ο Παπανδρέου παππούς.
Πολύ φοβούμαι πως αν στριμώξουν κι άλλο τα πράγματα ο Πρωθυπουργός θα δηλώσει διάδοχος του Ελευθέριου Βενιζέλου, παιδί του Μιτεράν και μετεμψύχωση του Τσόρτσιλ.
Τη μια φωνάζει ότι ο κομμουνισμός έσωσε την Ευρώπη από τον ναζισμό και την άλλη διαφημίζει καλλυντικά. Αν δεν απατώμαι είναι η πρώτη πρωθυπουργία της χώρας με τοποθέτηση προϊόντων.
Ολα αυτά όμως δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Είναι απλώς αλλοπρόσαλλα. Εχουν μοναδικό πρόσημο «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε στις εκλογές».
Το νέο στοιχείο στην εξίσωση είναι ο πανικός. Διότι η προσπάθεια εκμετάλλευσης των πάντων γίνεται πλέον τόσο άγαρμπα, τόσο πρόχειρα και με τόση απόγνωση που μόνο πανικό προδίδει.
Προσλήψεις υπόσχεται τη μια μέρα ο Πρωθυπουργός. «Θα ανοίξουν οι κάνουλες» πανηγυρίζει την άλλη μέρα ο υπουργός του. Ετσι επιστρέφουμε πλησίστιοι στην πιο παλιά Ελλάδα –σε εκείνη δηλαδή που μας έβαλε στην κρίση.
Από τον Κομαντάντε στον Τζουμπέ, ένας ΣΥΡΙΖΑ δρόμος.
Και ξέρετε ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οτι η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν χάσει τη ραχοκοκαλιά τους, έχουν θολώσει τη φυσιογνωμία τους, έχουν μπερδέψει την ταυτότητά τους.
ΟΙαν το πολιτικό επιχείρημα του Πρωθυπουργού συνοψίζεται στο «μπορεί να μας λένε ψεύτες αλλά δεν μας λένε κλέφτες», δεν μένουν πολλά να προσθέσεις.
Παρά μόνο ίσως να θυμίσεις ότι η λαϊκή σοφία δεν κάνει διαχωρισμούς. «Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται!» αποφαίνεται.
