Οι διαδικασίες για την εκλογή ηγέτη του νέου πολιτικού φορέα της Κεντροαριστεράς, της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης, έχουν ήδη ξεκινήσει και γεννούν νέες προσδοκίες στους πολίτες του χώρου αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας. Αυτή τη φορά όλα δείχνουν ότι το εγχείρημα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας σε σχέση με άλλες απόπειρες στο παρελθόν.
Μόλις πριν από ένα χρόνο σχετική πρωτοβουλία της Φώφης Γεννηματά και του Σταύρου Θεοδωράκη δεν είχε επιτυχή κατάληξη μολονότι η κοινή Επιτροπή Διαλόγου και Θέσεων για τις Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις είχε καταλήξει σε ομόφωνο πόρισμα.
Είχα σε εκείνη τη φάση υποστηρίξει με δηλώσεις (7/9/16 Σκάι FM, 11/3/16 Βήμα FM, 26/2/16 Σκάι FM), άρθρα μου, ομιλίες και άλλες δημόσιες παρεμβάσεις ότι η πρόταξη της εκλογής ηγέτη της Παράταξης πριν από την έστω και στοιχειώδη συγκρότηση του πολιτικού σχηματισμού, αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε προβλήματα, καθόσον δεν θα είχαν διασφαλιστεί άλλες προϋποθέσεις για την πολιτική επιτυχία του εγχειρήματος. Γι’ αυτό έσπευσα τότε, με σχετικό άρθρο μου (5/6/16 protagon.gr) να προτείνω έναν Οδικό Χάρτη, με συγκεκριμένα βήματα συνεννόησης, πολιτικής συνεργασίας και ώσμωσης όλων των δυνάμεων και φορέων του χώρου και με τελική, φυσικά, κατάληξη την εκλογή ηγέτη από την κοινωνία. Με άλλα λόγια, υποστήριξα σθεναρά ότι μια μορφή πολιτικής συγκρότησης του φορέα έπρεπε να προηγηθεί της εκλογής ηγεσίας. Δεν εισακούστηκα. Η εξέλιξη δικαίωσε νομίζω την ένστασή μου.
Αμέσως σχεδόν τότε, άλυτα ζητήματα δημιούργησαν δυσκαμψίες, δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες καχυποψίες, ψυχρότητες και η διακοπή της προσπάθειας προέκυψε περίπου ως φυσιολογική.
Σήμερα, επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία. Διατηρώ τις ίδιες ανησυχίες. Αλλωστε τώρα τις επισημαίνουν και τις υπογραμμίζουν, αργά βέβαια για να αλλάξουμε κάτι, πολλοί ενδιαφερόμενοι, πολιτικά στελέχη, δημοσιογράφοι, αναλυτές, αναφερόμενοι στο παράδοξο εκλογής ηγεσίας σε αδιαμόρφωτο φορέα με άγνωστο ή έστω μη αποσαφηνισμένο πολιτικό και λειτουργικό στίγμα. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει βεβαίως ορισμένα διακριτά ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά διαχρονικής αξίας αλλά η συγκρότηση και η ανάπτυξη ενός νέου πολιτικού φορέα απαιτούν πολύ περισσότερα και οπωσδήποτε αποσαφηνισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά. Ας είναι όμως, ξεκινήσαμε και ας αισιοδοξήσουμε. Οι εγγυήσεις που παρέχει η Επιτροπή Διαδικασιών και Δεοντολογίας από τον εγνωσμένου κύρους φίλο Νίκο Αλιβιζάτο, η κινητικότητα στις υποψηφιότητες και η συμμετοχή του Ποταμιού και του Σταύρου Θεοδωράκη, προσδίδουν εμφανώς μια νέα δυναμική. Επομένως, δημιουργούν και βάσιμες ελπίδες για ευρύτερη προσέλευση και εμπλοκή των πολιτών στις διαδικασίες εκλογής. Η μεγάλη συμμετοχή αποτελεί σημαντικότατο παράγοντα όχι μόνο της συγκρότησης αλλά επίσης και της διασφάλισης της περαιτέρω πολιτικής πορείας της Παράταξης.
Ενόψει της δεδομένης, για την ώρα, ασάφειας σχετικά με τα βήματα που πρέπει να γίνουν μετά την εκλογή ηγέτη, είναι ανάγκη να σκεφτούμε την Επόμενη Ημέρα και να συμφωνήσουμε εκ των προτέρων στα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουν για να διασφαλιστεί η πολιτική βιωσιμότητα του Νέου Φορέα και να αποφευχθούν ενδεχομένως εκ γενετής προβλήματα:
Καταθέτω τις δικές μου σκέψεις και προτείνω:
1. Τη σαφή πολιτική δέσμευση υποψηφίων, φορέων και κινήσεων που θα συμμετάσχουν στο εγχείρημα ότι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, θα συμβάλουν ειλικρινά και θετικά στη συγκρότηση του φορέα χωρίς προσχήματα, προσωπικές πικρίες και παρασπονδίες.
2. Τον προσδιορισμό του χρόνου σύγκλησης Ιδρυτικού Συνεδρίου και τη συγκρότηση της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής του, κατ’ αναλογία, σε μεγάλο βαθμό, των εκλογικών επιδόσεων των υποψηφίων στον Α’ γύρο και προφανώς με κάποια μεγαλύτερα περιθώρια παρέμβασης στη σύνθεση της Επιτροπής από τον νικητή των εκλογών.
3. Την ισχύ κανόνων για τη σύνθεση του Ιδρυτικού Συνεδρίου. Χρειάζονται εδώ προσεκτικές ρυθμίσεις. Είναι φανερό ότι οι δεκάδες ή εκατοντάδες (ας το ελπίσουμε) χιλιάδες πολίτες που θα προστρέξουν για να ψηφίσουν τον αρχηγό του σχήματος, δηλαδή τον ένα μεταξύ των 5-6-7 υποψηφίων, γνωρίζουν ποιον επιλέγουν, έχουν δηλαδή τη δυνατότητα σαφούς επιλογής. Δεν ισχύει το ίδιο στη διαμόρφωση του σώματος ενός Ιδρυτικού Συνεδρίου. Ενα Ιδρυτικό Συνέδριο το οποίο διαμορφώνουν υπάρχοντες και λειτουργούντες πολιτικοί σχηματισμοί απαιτεί συνεννοήσεις.
4. Τη στενή συνεργασία και δράση από σήμερα των Κοινοβουλευτικών Ομάδων ΔΗΣΥ και Ποταμιού και ενδεχομένως ανεξαρτήτων βουλευτών που θα ήθελαν να συμπράξουν. Αυτό θα αποτελέσει σε συμβολικό επίπεδο στοιχείο αισιοδοξίας και κίνητρο συμμετοχής των πολιτών.
5. Την κατανόηση και λογική παραδοχή ότι απαιτείται ικανό χρονικό διάστημα προσαρμογής ούτως ώστε τα κόμματα, κινήσεις κ.λπ. να συναποφασίσουν εάν ο Νέος Ενιαίος Φορέας θα πάρει τελικά πολυτασική ή πολυκομματική μορφή.
6. Την απόφαση κοινού εκλογικού σχήματος ανεξαρτήτως της μορφής του Ενιαίου Φορέα για να δοθούν αποτελεσματικά και νικηφόρα οι επερχόμενες εκλογικές μάχες σε όλα τα επίπεδα.
Θεωρώ ότι η δέσμευση και η εκπλήρωση αυτών των αυτονόητων κατ’ εμέ προαπαιτούμενων και μετριάζει και επιλύει με σαφή, και πολιτικά αποτελεσματικά τρόπο τα προβλήματα που εκ των πραγμάτων ανακύπτουν από την πρόταξη της εκλογής ηγέτη της Παράταξης. Προφανώς μπορεί να υπάρξουν παρόμοιες ή διαφορετικές ιδέες. Ας κατατεθούν ως συμβολές.
Ελπίζω ότι αυτή τη φορά θα γίνουν, πράγματι, όλες οι συλλογικές και προσωπικές υπερβάσεις για τις οποίες έχω επανειλημμένα παροτρύνει όλους, ούτως ώστε το εγχείρημα από τα πρώτα του κιόλας δύσκολα βήματα όχι μόνο να μη διαψεύσει τις προσδοκίες των πολιτών αλλά να ανταποκριθεί με τον καλύτερο δυνατό, δυναμικό, ελπιδοφόρο και αποτελεσματικό τρόπο στις επείγουσες απαιτήσεις των καιρών, της χώρας και της Παράταξης.
Τίποτα δεν ήταν, ούτε είναι, ούτε θα είναι εύκολο. Για μια ακόμη φορά ισχύει η διαπίστωση ότι η ενότητα και η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, που αποτελεί μόνιμο, σταθερό πολιτικό στόχο τόσο της δικής μου πολιτικής δράσης όσο και αυτής των ΜΕΤΑρρυθμιστών της Αριστεράς δεν αποτελεί μόνο όρο εκ των ων ουκ άνευ για την αναγέννηση και πολιτική ισχύ της Παράταξης εν μέσω δύσκολων εξωτερικών και εσωτερικών συνθηκών, αλλά και όρο ισορροπίας του πολιτικού συστήματος, αναγέννησης της χώρας, καθοριστικής στρατηγικής ήττας του λαϊκισμού και προοδευτικής διακυβέρνησης. Το νέο Προοδευτικό Οραμα και η πειστική εναλλακτική λύση που τόσο χρειάζεται η πατρίδα μας είναι και δικό μας θέμα.
Ο Σπύρος Λυκούδης είναι αντιπρόεδρος της Βουλής, βουλευτής Α’ Αθήνας με Το Ποτάμι και επικεφαλής της Πολιτικής Κίνησης ΜΕΤΑρρυθμιστές της
Αριστεράς.
