Υπάρχει μια φάση της εφηβείας που τα παιδιά αποθρασύνονται. Μπορεί να είναι στην αρχή, τη μέση ή το τέλος της. Πρόκειται για εκείνη την περίοδο που οι έφηβοι απαξιούν να κάνουν ερωτήσεις και συμπεριφέρονται σαν να ξέρουν όλες τις απαντήσεις. Ακόμη και αν έτσι προσπαθούν να κουκουλώσουν την ανασφάλειά τους. Είναι, σε ελεύθερη μετάφραση, το «είμαι 16άρης, σας γαμώ τα Λύκεια». Προσωπική μου άποψη, αλλά θεωρώ ότι η συνειδητοποίηση των ελλειμμάτων μας, γνωστικών και συναισθηματικών, είναι αυτή ακριβώς που μας κάνει «ενηλίκους». Ανεξαρτήτως ηλικίας.

Τέλος πάντων, στα 16 τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να γίνουν ακόμη και τραγούδι από τον Σαββόπουλο. Οταν όμως παρατείνονται και στις επόμενες δεκαετίες παραπέμπουν σε άλλου είδους θέαμα, που δεν έχει ακριβώς σχέση με το τραγούδι. Εντάξει, καταλάβατε πού το πάω, αλλά δεν θα μιλήσω πάλι για την παρατεταμένη εφηβεία του Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του. Αν μη τι άλλο, διότι τους δίνει κάτι σαν απαλλακτικό λόγω ρομαντισμού. Θεωρώ όμως πλέον ότι δεν πρόκειται περί εφηβικής ελαφρότητας αλλά περί βεβαρημένης τακτικής. Που τον τελευταίο καιρό έχει απασφαλίσει. Αρλούμπες περί επιχειρηματιών που κάνουν πλάκα με εκατομμύρια ή ιδιωτικές επιχειρήσεις που δεν έχουν στόχο το κέρδος εκστομίζονται ως θυμοσοφίες από τον Πρωθυπουργό. Ο Στέλιος ο Παππάς θεωρεί εαυτόν την καλύτερη επιλογή για τον ΟΑΣΘ και το δηλώνει ευθαρσώς, ο δε βουλευτής Μπαλάφας επικοινωνεί ως statement ότι «…σοβαρή πολιτική είναι αυτό που κάνουμε εμείς». Δεν ξέρω όμως αν αυτό συμβαίνει διότι έχουν λόγο να πιστεύουν ότι παντρεύτηκαν την εξουσία, οπότε δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν μνηστήρα, ή διότι ζουν την τελευταία, αχαλίνωτη νύχτα της πενταήμερης.

Τελευταία Νέα