Οπως στη ζωή, έτσι και στην πολιτική χρειάζεται κανείς μια καλή αφορμή για να κάνει κάτι και μια δικαιολογία για να μην το κάνει. Ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος αναζητούσε την αφορμή για να διεκδικήσει την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Κι αφού δεν του προσφέρθηκε, βρήκε τη δικαιολογία για να μη θέσει υποψηφιότητα: ο ίδιος φανταζόταν τον εαυτό του αρχηγό ενός ενιαίου κόμματος, όχι «συντονιστή κομμάτων και κινήσεων σε έναν πολυκομματικό φορέα».

Ψήγματα αλήθειας μπορεί να κρύβονται ακόμη και σε μια αστεία δικαιολογία. Ο επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ ξέρει ότι σε συνθήκες συνωστισμού υποψηφίων ο ίδιος ως αουτσάιντερ δεν έχει την παραμικρή ελπίδα εκλογής. Αντιλαμβάνεται ότι, συγκριτικά, είναι ο μικροκτηματίας απέναντι σε μπαρουτοκαπνισμένους φεουδάρχες. Εχει δίκιο όμως όταν επισημαίνει τον κίνδυνο να αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις την επομένη της κάλπης. Οτι οι ηττημένοι φεουδάρχες είναι πιθανό να μην αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του νικητή έναν βασιλιά που θα εύχονται να σώσει ο θεός της πολιτικής.

Είναι το ενιαίο κόμμα η συγκολλητική ουσία που θα κρατήσει όλες τις φυλές της Κεντροαριστεράς ενωμένες –από τους παλαιοπαπανδρεϊκούς πασόκους και τους νεοπαπανδρεϊκούς του ΚΙΔΗΣΟ έως τους δημαρίτες και τους ποταμίσιους; Τίποτε δεν είναι λιγότερο βέβαιο –το αντίθετο. Ο ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος για την Κεντροαριστερά θα ήταν να συρθεί πίσω από νέο αρκτικόλεξο, να αποκοπεί από το παρελθόν της, τις ιστορικές της αναφορές, τα ιστορικά της επιτεύγματα. Να μοιάζει στο τέλος με μια θλιβερή απόπειρα πολιτικής παρθενογένεσης. Και τότε το βασίλειο θα παραδοθεί στο μεγάλο πλιάτσικο.

Τελευταία Νέα