Κάθε φορά που προσπαθώ να καταλάβω ποιο είναι το αγωνιστικό σύστημα της Εθνικής Ελλάδας, πάντοτε καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: υπερπαραγωγή Τζέιμς Πάρις.
Καρδιά, ψυχή, φιλότιμο, ο υπολοχαγός Δημήτρης Νικολάου, ο Παπαφλέσσας, ο Φώτος Τζαβέλλας και τα γιουρούσια. Ποδόσφαιρο περασμένων δεκαετιών, παίκτες που δεν ξέρουν τη σημασία του να κυλά η μπάλα στο χορτάρι. Επιθέσεις με σέντρες, αργή ανάπτυξη, έλλειψη ηγέτη, εκβιασμός για φάουλ.
Το πιο ενοχλητικό σ’ αυτή την ιστορία είναι πως κάποιοι μένουν ικανοποιημένοι από την όλη προσπάθεια, ενώ αρκετοί διακρίνουν και στοιχεία σπουδαίας ομάδας.
Προσέξτε το κοντράστ: οι Βέλγοι δήλωσαν πως δεν έπαιξαν καλά αλλά νίκησαν και έγιναν η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που πήρε το εισιτήριο για τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας.
Οι Ελληνες και ο προπονητής τους έμειναν ικανοποιημένοι από την προσπάθεια, αλλά ηττήθηκαν. Η παραδοξότητα είναι διακριτή. Ταυτόχρονα οι ερμηνείες της είναι πολλές.
Ή εμείς έχουμε τοποθετήσει χαμηλά τον πήχη ή οι αντίπαλοι τον έχουν βάλει πολύ ψηλά. Μπορεί βεβαίως κάποιος να ψιθύρισε στον θεό του ποδοσφαίρου για τους όψιμους εικονοκλάστες της χώρας μας κι αυτός για να τους εκδικηθεί να τάχθηκε στο πλευρό των Βέλγων.
Συμπέρασμα: το σύστημα πρέπει να αλλάξει σε «κάνω τον σταυρό μου και σουτάρω».
