Είναι κανόνας στην πολιτική ζωή: όσο περισσότερες ευκαιρίες προβολής αναζητούν ένας πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του σε κορδέλες και εγκαίνια τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη τους για ένα νέο αφήγημα. Η κορδελολαγνεία, με άλλα λόγια, είναι δείγμα πολιτικής απελπισίας.
Φαίνεται πως στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ η απελπισία έχει δώσει τη θέση της στον πανικό. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός εγκαινιάζει ξανά την Ιόνια Οδό υπό το πρόσχημα της ολοκλήρωσης του έργου, που δεν είναι και ακριβές, ενώ πριν από μερικούς μήνες είχαν γίνει τα εγκαίνια ενός τμήματος. Δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς αυτή η επιμονή σε παραστάσεις εγκαινίων που είναι σαν έχουν βγει από άλλες, αλήστου μνήμης εποχές και δεν θυμίζουν σε τίποτε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή χώρα.
Είναι κάτι που αποδεικνύεται και από την απόπειρα της κυβέρνησης να παρουσιάσει το έργο ως αποκλειστικά δικό της με ενέργειες που απάδουν του πολιτικού πολιτισμού. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι, αν όχι πολιτική ακαλαισθησία, το γεγονός ότι δεν προσκλήθηκαν στα εγκαίνια υπουργοί προηγούμενων κυβερνήσεων που είχαν εργαστεί για την πραγματοποίηση του έργου σε λιγότερο ή περισσότερο αντίξοες συνθήκες;
Η κυβέρνηση και ο επικεφαλής της δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι η κορδελολαγνεία δεν αποδίδει πολιτικά οφέλη στη σύγχρονη εποχή. Αντίθετα, τους απαξιώνει στα μάτια των πολιτών. Που και μνήμη έχουν και μια δύσκολη καθημερινότητα να διαχειριστούν.
