Δάκρυα

Δύο ποδοσφαιριστές αναχώρησαν αυτή την εβδομάδα με προορισμό άλλα πρωταθλήματα: ο Ζέκα (αρχικά) και χθες ο Ρέτσος. Κοινό σημείο στο αντίο τους; Αμφότεροι έβγαλαν συγκίνηση, έκαναν κατάθεση ψυχής είτε μιλώντας στους (τέως) συμπαίκτες τους, είτε κοιτώντας τις κάμερες, ενώ δεν παρέλειψαν να ευχαριστήσουν τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, αντίστοιχα. Τα δάκρυα του Ζέκα και του Ρέτσου δεν είχαν κάτι ψεύτικο. Ηταν αληθινά, βγήκαν από τα εσώψυχά τους. Τα έφερε ο αποχωρισμός, λες και δεν τον ήθελαν πολύ, λες και ήταν κάτι το αναγκαίο για να πάνε παρακάτω. Ωστόσο, ένα κομμάτι της μνήμης τους έμεινε εδώ και δεν κατάφεραν, ούτε καν ήθελαν για να είμαστε σωστοί, να το κρύψουν. Γιατί αναγνωρίζουν πως ναι μεν έδωσαν, αλλά πήραν και πολλά με αποκορύφωμα το εισιτήριο μιας δυνατής και ακριβής μεταγραφής. Σε εποχές άκρατου επαγγελματισμού, σε καιρούς που οι ποδοσφαιριστές κοιτούν μόνο συμβόλαια, τραπεζικούς λογαριασμούς και υπολογίζουν ψυχρά το μέλλον τους, Ρέτσος και Ζέκα θύμισαν σε όλους το αληθινό νόημα του αθλητισμού. Το δέσιμο με μια ομάδα, με μια φανέλα, το στοιχείο της οικογένειας που υφίσταται στα αποδυτήρια και εν τέλει όλα όσα βοηθούν κάποιον να πλάσει χαρακτήρα. Δεν είναι τυχαίο που οι οπαδοί όλων των ομάδων χάρηκαν με το βήμα στην καριέρα των δύο παικτών. Γιατί είδαν ένα καθαρό και λαμπερό πρόσωπο. Εστω και με δάκρυα.

Το να ειπωθεί το ελάχιστο για την ομάδα που περιφέρεται στο Ελσίνκι και μετατρέπει σε ομαδάρες σύνολα που κάποτε θα νικούσαμε με ευκολία και 20άρες, προφανώς και δεν έχει νόημα τούτη την ώρα. Αλλωστε, το μπάσκετ είναι περίεργο άθλημα: χάνεις, χάνεις, χάνεις, αλλά διατηρείς τις ελπίδες σου. Πάει καιρός από τότε που είδαμε μια αληθινά σκληρή ομάδα, αποφασισμένη να κάνει υπέρβαση και να ξεχωρίσει σε ένα τουρνουά. Και φυσικά δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε όσους χαϊδεύουν τα αφτιά παραγόντων ή παικτών. Το ματς με την Πολωνία ναι μεν ισοδυναμεί με τελικό, παράλληλα όμως μπορεί να ανοίξει δρόμους για τη συνέχεια και να αποφύγουμε κακοτράχαλα μονοπάτια. Είναι αυτό το ζητούμενο; Απαιτείται να ξαναβρούμε τις σταθερές που λείπουν, τη σύμπνοια στα αποδυτήρια, γιατί το κλίμα κάνει μπαμ πως δεν είναι καλό και αυτό επηρεάζει τα μέγιστα. Και όταν επιστρέψουν όλοι, καλό είναι να εξετάσουμε πώς φτάσαμε μέχρι εδώ και γινόμαστε περίγελος σε έναν όμιλο θεωρητικά του χεριού μας.

Πολυτέλεια

Η Χάρτβαλ Αρίνα, που κατασκευάστηκε (και χρησιμοποιείται) κυρίως για αγώνες χόκεϊ επί πάγου (και τώρα για μπάσκετ), έχει όλες τις ανέσεις. Στις πάνω κερκίδες συναντάμε εστιατόριο, με τα τραπέζια να βρίσκονται εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχουν θέσεις. Ετσι, απολαμβάνεις ματς και δείπνο ταυτόχρονα.

Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι με 180 ευρώ μπορείς να βρεθείς σε μια από τις τρεις σάουνες που διαθέτει το υπερσύγχρονο γήπεδο και επίσης να παρακολουθείς το ματς