«Τι κάνετε για να αποφεύγετε τον πειρασμό της αλαζονείας της εξουσίας;» ρωτά ο δημοσιογράφος. «Διαβάζω στον Τύπο αυτά που γράφουν οι επικριτές μου» απαντά εκείνη. «Ως καγκελάριος βρίσκομαι –δικαίως –κάτω από το μικροσκόπιο της κοινής γνώμης και των μέσων ενημέρωσης».
Θα ήταν εύκολο να συγκρίνει κανείς τη στάση της Ανγκελα Μέρκελ με εκείνη του Αλέξη Τσίπρα. Την υποδοχή στην κριτική εκείνης με την αποστροφή εκείνου, με την προτροπή του πριν από μερικούς μήνες στους πολίτες να μη διαβάζουν εφημερίδες για να «έχουν την υγειά τους». Θα ήταν εύκολο, αλλά είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τον πειρασμό της σύγκρισης. Γιατί αυτά που συγκρίνονται δεν είναι δυο πρόσωπα, δυο πολιτικοί. Είναι δυο υποδείγματα εξουσίας, δυο αντιλήψεις.
Θα έκανε λάθος όποιος έβλεπε την πρώτη αντίληψη απλά ως ανοχή απέναντι στην κριτική. Αυτό που περιγράφει η Μέρκελ είναι κάτι περισσότερο από την αποδοχή του γενικού δημοκρατικού κανόνα που λέει ότι οι πολιτικοί ασκούν την εξουσία και οι άνθρωποι του Τύπου τους ελέγχουν. Περισσότερο είναι ένα χρέος απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό. Στην ηθική της υποχρέωση να μην παρασυρθεί από τη μέθη της ισχύος.
Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κρύψει τις αντιλήψεις του. Δεν περίμενε εκείνη τη συνάντηση με τους συμβασιούχους στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Ιανουάριο για να εκφράσει τη δυσανεξία του. Την εξουσία, είχε πει κάποτε, δεν την έχεις μόνο με την κυβέρνηση. Ως Πρωθυπουργός δεν έδειξε μόνο τι εννοούσε. Αλλά και πόσο τοξικός είναι ο συνδυασμός της αλαζονείας με την ανασφάλεια.
Τελευταία Νέα